DSC_0440-Edit

Απόλυτα έτοιμος δηλώνει ο σκηνοθέτης Τάσος Μπουλμέτης για το νέο του φιλμ με τίτλο «Νοτιάς», δώδεκα χρόνια μετά την εντυπωσιακή εμφάνιση της «Πολίτικης κουζίνας» που σημείωσε καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία.

«Το νέο αυτό πρότζεκτ με έχει συνεπάρει. Βρίσκομαι σε μια δημιουργική φάση όπου όλα μέχρι στιγμής δουλεύουν ρολόι. Όπως και στην «Κουζίνα», το σενάριο είναι δικό μου. Επίσης, είμαι τυχερός που έχω τέτοιο καστ. Ο πρωταγωνιστής Γιάννης Νιάρρος, ο Θέμης Πάνου που κάνει ένα κωνσταντινουπολίτη φωτογράφο, η Μαρία Καλλιμάνη, ο Ταξιάρχης Χάνος, ο Αργύρης Ξάφης, ο Ερρίκος Λίτσης, ο Όμηρος Πουλάκης, η Μελισσάνθη Μάχουτ, η Xαρά Μάτα Γιαννάτου, ο Γιώργος Βουρδαμής, ο Δημήτρης Ήμελλος, μέχρι τον μικρό Φοίβο Ταραμπίκο και τη Zωζώ Σαπουντζάκη σε ρόλο έκπληξη, είναι όλοι τους εξαιρετικοί!

Η ιστορία της ταινίας είναι κατά κάποιο τρόπο αυτοβιογραφική. Αφορά στην ενηλικίωση ενός εφήβου κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1970. Είναι μια σαρκαστική κωμωδία. Παρακολουθούμε το μεγάλωμα του πιτσιρικά ήρωα από τα ‘60ς κιόλας και τις επιδράσεις που δέχεται από το οικογενειακό περιβάλλον και τον υπόλοιπο περίγυρο σε μια πολύ ταρχώδη εποχή.

Ο τίτλος δεν μπορεί να εξηγηθεί μόνο με λόγια. Αν δεν δείτε την ταινία δεν μπορείτε να καταλάβετε ολόκληρο το συμβολισμό του. Προφανώς και είναι μια αλληγορία που σχετίζεται με γεγονότα που συμβαίνουν στον ήρωα και το περιβάλλον του όταν φυσάει ο Νοτιάς. Πράγματα καλά, κακά, αλλά κυρίως αστεία.

Τα βιώματα του ήρωα είναι τα δικά μου βιώματα από εκείνη την ηλικία. Υπό μια έννοια, είναι συνέχεια της «Πολίτικης Κουζίνας». Χωρίς όμως να έχει καμιά σχέση με Τούρκους και φαγητό. Υπάρχει, πάντως, ένας Κωνσταντινουπολίτης στην ταινία. Απλώς, ως αναφορά. Το σενάριο, όμως, είναι βιωματικό και το κέντρο του είναι η ίδια, πυρηνική, ελληνική οικογένεια της «Κουζίνας». Όταν λέω ίδια, εννοώ στον ψυχισμό, στη δομή της.

Τα πολιτικοκοινωνικά γεγονότα της εποχής παρουσιάζονται στο background της ιστορίας μας, αλλά και σε πιο προσωπικό επίπεδο, καθώς ο ήρωας εμπλέκεται με γυναίκες που έχουν άμεση σχέση με την πολιτική. Κι εκεί αρχίζει να εξυφαίνεται ο ιστός της ιστορίας, καθώς τις ερωτεύεται, κάνει σχέσεις μαζί τους κ.λπ.

Το υλικό της εποχής βρέθηκε χάρη στο αρχείο ενός εξαίρετου κινηματογραφιστή, του Νίκου Καβουκίδη, από το οποίο θα χρησιμοποιήσουμε ένα κομμάτι κι από άλλα ντοκιμαντέρ ή υλικό που βρίσκουμε από δικές μας έρευνες.

DSC_0530-Edit

Ως μια κοινωνική κωμωδία, δηλαδή ένα ανάλαφρο χιουμοριστικό φιλμ με ροπή προς το δράμα χτισμένο σε τουλάχιστον τρία επίπεδα, χαρακτηρίζει την ταινία του ο Τάσος Μπουλμέτης, ο οποίος έχει βάλει και πάλι έντονο το αυτοβιογραφικό στοιχείο στην ιστορία του πιτσιρικά ήρωα του που ενηλικιώνεται στα ’70ς.

Με ρωτάτε αν είναι σαρκαστική κωμωδία ή τραγωδία η ταινία. Εγώ δεν βρίσκω σημαντικές διαφορές σε αυτά τα δύο. Σε μένα ισχύουν και τα δύο. Χιούμορ και συγκίνηση πάνε πολύ συχνά μαζί και γίνονται ένα. Δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτό το σχήμα. Η ταινία ξεκινάει χαλαρά με μια αίσθηση έντονης κωμωδίας, αλλά όσο εξελίσσεται γίνεται πιο δραματική. Κέντρο βάρους είναι ένα προβληματικό παιδάκι, το οποίο με όπλο του τη φαντασία ανακατασκευάζει και εμπλουτίζει τις ιστορίες που ξέρει και καταλήγει να έρχεται αντιμέτωπο (μάλιστα μια τέτοια σκηνή γυρίζουμε σήμερα) μέσα από τις σχέσεις του, με ουσιαστικά και κρίσιμα θέματα.

Πάντα θα βάζω κάποιον Κωνσταντινουπολίτη χαρακτήρα στις ταινίες μου. Όπως κάνει ο Γούντι Άλεν – τηρουμένων των αναλογιών- με τις δικές του, όπου πάντα έχει έναν διανοούμενο Εβραίο του Μανχάταν στα καρέ του.

Πάντως η ταινία είναι αισιόδοξη. Παρακολουθούμε τον ήρωα από τα 12 έως τα 20 του. Οι σπουδές του μπορεί να είναι στα οικονομικά, αλλά δεν παίζει κανένα ρόλο, αφού ασχολείται συνεχώς με τις Τέχνες. Όλη η δημιουργικότητά του πάει στην Τέχνη. Το βιωματικό στοιχείο, από τα εντονότερα στη ζωή μου, εντοπίζεται στο πέρασμα μου από τη θεατρικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αν και σπούδασα Φυσική, βάζω τον ήρωα στην ΑΣΟΕΕ και τον δείχνω να σχετίζεται με τους υπόλοιπους φοιτητές που μετέχουν στο θεατρικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκείνη η εποχή ήταν τόσο ζωντανή και δημιουργική που καθόρισε το μέλλον και τον επαγγελματικό προσανατολισμό μου.

Η επιτυχία της «Κουζίνας» δεν σας κρύβω ότι μου δημιούργησε ένα άγχος. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο και εντυπωσιακό, αυτό που λέμε “once in a lifetime”. Μου ήταν δύσκολο να τη διαχειριστώ, καθώς δεν είμαι ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να εκμεταλευτεί τούτην την επιτυχία με έναν τρόπο, ας πούμε, υπερβολικά και «μιντιακό». Καλοδεχούμενη βέβαια και δεν το μετανιώνω με τίποτα, αυτό δα έλειπε, αλλά που ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τη διαχειριστώ. Μάλιστα μπορώ να σας πω ότι με έκλεισε περισσότερο στο καβούκι μου, αντί να με κάνει πιο εξωστρεφή. Και, φυσικά, δημιούργησε το άγχος για το επόμενο φιλμ και τι θα ήταν αυτό.

Διαβάστε ακόμα: H σέξι Άννα -Luna Stoner- Παπαθανασίου κυκλοφορεί το δεύτερο δίσκο της με τους Puta Volcano. 

Η ιδέα υπήρχε από παλιά, αλλά συστηματικά άρχισα να δουλεύω σε αυτήν τα τελευταία 4 χρόνια. Πήρε, όμως, σάρκα και οστά από τη στιγμή που έβαλα το προσωπικό κομμάτι μέσα σ’ αυτή. Εκεί κάπου λύθηκαν όλα τα προβλήματα και η ιστορία απογειώθηκε, αφού μέσα της μπήκαν αυθεντικά μέρη, υπαρκτά πρόσωπα και χαρακτήρες που είναι δικοί μου άνθρωποι. Οι γονείς μου, τα μέρη που σπούδασα, το φωτογραφείο που έμαθα την τέχνη της φωτογραφίας, η στοά Χόλιγουντ που είναι έμμεση αναφορά στην Κάνιγγος που είχε ο πατέρας μου το μαγαζί του με τα είδη ταξιδίου κ.ά.

Μπορεί να μην υπάρχει αυτήν τη φορά η Κωνσταντινούπολη ως φυσικό σκηνικό στο «Νοτιά», αλλά έχω βάλει έναν Πολίτη ήρωα στο φιλμ, όπως προείπα. Πάντα θα βάζω κάποιον Κωνσταντινουπολίτη χαρακτήρα στις ταινίες μου. Όπως κάνει ο Γούντι Άλεν – τηρουμένων των αναλογιών για να μην παρεξηγηθώ- με τις δικές του, όπου πάντα έχει έναν διανοούμενο Εβραίο του Μανχάταν στα καρέ του. Είναι βίωμα μου οι Πολίτες. Ζω με αυτούς, και μετά την «Πολίτικη Κουζίνα» ακόμη περισσότερο. Και στην Πόλη, όπου έζησα εκεί μέχρι τα 7 μου, θα πάω μια-δυο φορές το χρόνο.

Δεν αισθάνομαι ότι έχω μια πατρίδα. Νιώθω πολίτης του κόσμου. Μπορώ να υπάρξω παντού. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό. Αυτή η κατάσταση δεν έχει ηρεμία και σταθερότητα, προκαλεί εντάσεις.

Δεν αισθάνομαι ότι έχω μια πατρίδα. Νιώθω πολίτης του κόσμου. Μπορώ να υπάρξω παντού, έχοντας τις αναφορές μου σε διαφορετικά στοιχεία. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό. Αυτή η κατάσταση δεν έχει ηρεμία και σταθερότητα, προκαλεί εντάσεις.
Όταν ήρθαμε πρώτη φορά στην Ελλάδα, έζησα έντονα την απόρριψη από τους Ελλαδίτες. Δεν αφομοιώθηκα αμέσως στην ελληνική κοινωνία. Ένιωσα απορριπτέο στοιχείο, χωρίς να καταλαβαίνω το γιατί.

DSC_0443-Edit

Τα γυρίσματα του «Νοτιά» διαδραματίζονται κυρίως στην Αθήνα – εδώ στιγμιότυπο από γύρισμα στο θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν στην Πλάκα- σε επιλεγμένα σημεία που επιχειρούν να αναβιώσουν το κλίμα από την ταραχώδη εποχή των ’60ς και ’70ς.

Η διαφορά με το μεταναστευτικό ζήτημα σήμερα είναι πως εμείς ήρθαμε διωγμένοι σε κάτι που θεωρούσαμε ότι είναι η πατρίδα μας. Κι αυτό με πόνεσε πολύ. Κατάφερα να ηρεμήσω ψυχικά σε σχέση με αυτό μόνο όταν έκανα το ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη το 1994, 30 χρόνια μετά από τη φυγή μου. Εκεί μου ήρθε για πρώτη φορά η ιδέα της «Πολίτικης κουζίνας», κι όταν ολοκληρώθηκε σχεδόν 10 χρόνια αργότερα συμφιλιώθηκα με τον εαυτό μου και πραγματικά ηρέμησα.

Ο «Νοτιάς» είναι μια ταξιδιάρικη, πολυεπίπεδη ταινία. Τουλάχιστον αυτές είναι οι προθέσεις μου και αυτό σκοπεύω να κάνω, αν και ποτέ δεν είσαι σίγουρος για το τι θα βγει στο τέλος, αφού υπάρχει ένα στοιχείο απρόβλεπτο ή τυχαίο που κανείς δεν μπορεί να το ελέγξει. Το πρώτο επίπεδο είναι αυτό της καλοβαλμένης χαλαρής, αν και με πυκνή δομή, κωμωδίας. Στο δεύτερο και τρίτο επίπεδο όμως εισχωρεί ένα πολιτικό στοιχείο, ένα σχόλιο για την Ελλάδα του τότε, με αναγωγή στο σήμερα.

Η εποχή του ‘70 είναι η εποχή που γράφτηκε το σενάριο της «ευμάρειας», το οποίο όμως έχει αποτύχει σήμερα, τώρα. Τότε δόθηκαν οι υποσχέσεις για μια καλύτερη ζωή και ευημερία στο λαό από όλο το πολιτικό σύστημα. Και δεν εννοώ μόνο τα ‘70ς. Εννοώ από τη δεκαετία του ’60 και του ’70, με αποκορύφωμα το ΠΑΣΟΚ που ήρθε να εκτελέσει αυτό το σενάριο. Κι η Χούντα έλεγε «θα σας φτιάξω μια καλύτερη κοινωνία», και η μεταπολιτευτική δεξιά «θα σας δημιουργήσω ευημερία, βάζοντας σας στην Ευρώπη», το ΚΚΕ κι η Αριστερά έλεγε «ευημερία με τη δική μας οπτική γωνία» κι ήρθε και το ΠΑΣΟΚ, στο τέλος, να κάνει πραγματικότητα όλα αυτά τα σενάρια των υποσχέσεων, με τη γνωστή τραγική κατάληξη.

DSC_0477-Edit

Τελευταίες οδηγίες από τον Τάσο Μπουλμέτη στους συνεργάτες του προκειμένου να είναι όλα στην εντέλεια λίγο πριν να ξεκινήσει άλλο ένα γύρισμα της ταινίας «Νοτιάς» που θα βγει στις αίθουσες τον ερχόμενο χειμώνα.

Την ταινία θα την χαρακτήριζα κοινωνική κωμωδία. Ή ιστορική κωμωδία. Αλλά όπου κωμωδία μπορώ να βάλω και το δράμα. Υπάρχουν πολλά στοιχεία που συγκρούονται έντονα. Όπως έντονο – αν όχι κυρίαρχο- υπάρχει και το ερωτικό στοιχείο, αφού η βασική ιστορία κινείται από τις σχέσεις που κάνει ο ήρωάς μου με διάφορες γυναίκες, ξεκινώντας είτε φαντασιακά όταν είναι μικρός μέχρι και τα 20 του, με τις απορρίψεις που δέχεται μέσα από αυτές τις γυναίκες.

Και φτάνουμε στο τρίτο επίπεδο, το οποίο είναι το ψυχαναλυτικό και το πλέον βαθύ. Αυτό συνδέται με το ψυχισμό του ήρωα, με τον τρόπο που επιλέγουμε να αφηγηθούμε τις ιστορίες, τους μύθους μας. Και σχολιάζει τη σχέση που έχουμε με το περιβάλλον και την κοινωνία μας σε επίπεδο ψυχαναλυτικό.

Το στοιχείο της απόρριψης υπάρχει στις περισσότερες δουλειές μου. Αυτή είναι και η βαθύτερη θεματική μου. Η διαχείρηση της απώλειας. Είτε αυτό που έχει κάποιος και του φεύγει μέσα από τα χέρια. Είτε αυτό που διεκδικεί και επιθυμεί, αλλά δεν καταφέρνει να το αποκτήσει. Αυτό το προσωπικό κομμάτι που είναι άρρητο και δεν το ελέγχω ούτε εγώ, νομίζω ότι αποκτά κάπως και πιο ευρεία αναφορά στην ελληνική κοινωνία. Με την έννοια ότι δεν έχουμε εκπαιδευτεί ή δεν έχουμε ωριμάσει ως λαός, για να αποδεχτούμε μια μεγάλη απώλεια.

Διαβάστε ακόμα: To νεονουάρ του Αλέξη Αλεξίου για την ελληνική κρίση, με πρωταγωνιστή τον Στέλιο Μάινα.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top