Στον κόσμο της σειράς «The Handmaid’s Tale» δεν υπάρχει ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία. Υπάρχουν μόνο αυτοί που εξουσιάζουν και αυτοί που υπακούν. (Φωτογραφία: Hulu)

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο ισότητας. Ή τουλάχιστον ότι ζούμε σε έναν κόσμο περισσότερης ισότητας σε σχέση με πριν από 50, 60 και 70 χρόνια. Κι αν δεν το πιστεύουμε το λέμε συχνά από μέσα στον εαυτό μας, μπας και τα καταφέρουμε στο τέλος. Όχι να το πετύχουμε, αλλά να το πιστέψουμε. Είναι όμως έτσι;

Δεν θα απαντήσω σε αυτό, απλά ρωτάω. Αναρωτιέμαι, δηλαδή, έχουμε ισότητα σήμερα στην κοινωνία μας, όταν για παράδειγμα διαβάζω στα ΜΜΕ ότι στην Τσετσενία ένας θείος πέταξε τον ανιψιό του από τον 7ο όροφο επειδή ήταν γκέι και ήθελε να ξεπλύνει την ντροπή στην οικογένεια; Όταν χιλιάδες πρόσφυγες δεν έχουν σήμερα όχι πατρίδα, αλλά ούτε καν τους αναγνωρίζουν τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα; Όταν άνθρωποι δεν μπορούν να ταξιδέψουν από τη μια χώρα στην άλλη εξαιτίας των θρησκευτικών τους πιστεύω; Όταν η κοπέλα μου ακούει στον δρόμο «τράβα πλύνε κανένα πιάτο» επειδή απλά είναι γυναίκα και οδηγεί αυτοκίνητο; Όταν ο κόσμος έχει χωριστεί σε δύο οικονομικές ταχύτητες; Όταν ο εθνικισμός αυξάνεται καθημερινά σε όλο τον πλανήτη; Όταν ο κάθε πολιτικός ηγέτης απειλεί με πόλεμο; Απλά ρωτάω.

Η σειρά «The Handmaid’s Tale» βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα που έγραψε η Margaret Atwood το 1985. (Φωτογραφία: Hulu)

Κι αν μια μέρα κάποιος αποφάσιζε ότι οι γυναίκες δεν δικαιούνται να έχουν ιδιοκτησία, οι γκέι/λεσβίες να κρεμιούνται στις πλατείες για παραδειγματισμό, οι λιγότερο άξιοι -αλήθεια, ποιος το κρίνει αυτό;- να πεθαίνουν στις εξορίες, οι γόνιμες γυναίκες να φέρνουν στον κόσμο τα παιδιά των άλλων ως δουλειά; Τι σας μοιάζει ακραίο φαινόμενο; «Υπερβολές» θα σκεφτείτε, αλλά είστε τόσο σίγουροι ότι δεν θα συμβεί που βάζετε στοίχημα για αυτό; Τη ζωή και την ελευθερία σας, ίσως;

Αυτό που διαβάσατε παραπάνω είναι και το story πίσω από τη σειρά The Handmaid’s Tale, που βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα που έγραψε η Margaret Atwood το 1985. Σε ένα δυστοπικό μέλλον -που κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά για το ποια εποχή μιλάμε- εκεί που βρίσκονται σήμερα οι ΗΠΑ, έχει «γεννηθεί» ένα νέο κράτος (Republic of Gilead) που φυσικά μόνο δημοκρατία δεν είναι. Οι λίγοι εξουσιάζουν τους πολλούς, ο θρησκευτικός φανατισμός, ο ρατσισμός και ο φαλοκρατισμός κυριαρχεί, όσοι δεν είναι χρήσιμοι στέλνονται να πεθάνουν στην εξορία και όσοι είναι χρήσιμοι γίνονται αντικείμενα εκμετάλλευσης: από ρουφιάνοι, στρατιώτες και οδηγοί οι άνδρες, σε καμαριέρες, καθαρίστριες και μηχανές παραγωγής παιδιών οι γυναίκες.

Η Elisabeth Moss και ο Joseph Fiennes. (Φωτογραφία: George Kraychyk / Hulu)

Ναι, υπάρχει εκείνη η κατηγορία ανθρώπων που ονομάζεται Handmaid και ο ρόλος τους είναι να γεννούν παιδιά, ανάλογα με το ποιος άνδρας θα τους τύχει. Φυσικά δεν έχουν δικαιώματα, δεν έχουν άποψη, δεν έχουν επιθυμίες, ούτε καν ονόματα – παίρνουν το όνομα του ιδιοκτήτη τους με ένα «of» μπροστά. Όπως η Offred, που από μητέρα, σύζυγος και επαγγελματίας βρέθηκε ξαφνικά «σκλάβα του σεξ» στο σπίτι του Commander Fred Waterford και υποχρεωμένη να ξεχάσει το παρελθόν της.

Και όσο αφορά το στόρι της σειράς, ας μείνουμε σε αυτά μόνο. Δεν κάνω spoilers γιατί πιστεύω ότι αξίζει να το δείτε. Όχι μόνο για το περιεχόμενο της σειράς (αν και αυτό είναι το πιο βασικό), αλλά για το πακέτο που προσφέρει.

Η σκηνοθεσία σε κρατάει σε μια εγρήγορση για το τι θα συμβεί, σου δίνει την αίσθηση ότι το επόμενο δράμα σε περιμένει στη γωνία, σε γεμίζει με πληροφορίες και σου δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που νιώθεις ότι θα σε πνίξει.

Λοιπόν, καταρχήν έχουμε ένα πάρα πολύ καλό καστ: Elisabeth Moss (γνωστή και ως η Peggy του Mad Men), Joseph Fiennes (ο λιγότερο επιτυχημένος μικρός αδερφός του Ralph Fiennes), Yvonne Strahovski (η πανέμορφη πράκτορας της CIA του Chuck αν ποτέ “καιγόσουν” με τις μεσημεριανές σειρές του Star), Alexis Bledel (το κοριτσάκι των Gilmore Girls μεγάλωσε).

Όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα στην Moss, που αν και δεν ανήκει στις αγαπημένες μου ηθοποιούς, παραδέχομαι ότι είναι εξαιρετική. Καταφέρνει να θέλεις να την πάρεις αγκαλιά, να της πεις ότι όλα είναι ψέματα και τα πράγματα θα πάνε καλά. Την γουστάρεις που ακόμα ελπίζει και βάζει τα δυνατά της να επιβιώσει. Αλλά, ώρες-ώρες, σου σπάει και λίγο τα νεύρα επειδή δεν βλέπει την «σφαλιάρα» που έρχεται.

Η σκηνοθεσία του Reed Morano και του Mike Barker είναι τόσο ωραία που νιώθεις ώρες-ώρες να πνίγεσαι από την καταπίεση και την αδικία. (Φωτογραφία: Hulu)

Φυσικά μεγάλο ρόλο σε αυτό έχει παίξει και η σκηνοθεσία του Reed Morano (τα τρία πρώτα επεισόδια) και του Mike Barker (το 4ο), όπου καταφέρνουν να σε κρατάνε συνεχώς σε εγρήγορση για το τι θα συμβεί, σου δίνουν την αίσθηση ότι το επόμενο δράμα σε περιμένει στη γωνία, σε γεμίζουν με πληροφορίες μέσα από τα συνεχόμενα flashback και σου δημιουργούν μια ατμόσφαιρα που νιώθεις ότι θα σε πνίξει.

Θα σε πνίξει για το πώς καταφέραμε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο με τον ωχαδερφισμό μας, με την αδιαφορία μας για τους άλλους, με το να κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας. Με το να μην μας ενδιαφέρει πραγματικά η ζωή και οι αξίες της.

 

Διαβάστε ακόμα: Ψέματα, σκάνδαλα και εξουσία. Αυτό είναι το πρώτο trailer του νέου «House of Cards»

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top