«Πέρασα πολλά καλοκαιριάτικα πρωινά, όταν ήμουν πιο νέος, με τη βάρκα μου ακυβέρνητη, να πλέει κατά πώς ήθελε ο Ζέφυρος, έχοντας κωπηλατήσει ως τη μέση της λίμνης Ουόλντεν, ξαπλωμένος ανάσκελα πάνω στα καθίσματα, ονειροπολώντας..» Photo Credit: 2CC BY-SA 3.0

«Πέρασα πολλά καλοκαιριάτικα πρωινά, όταν ήμουν πιο νέος, με τη βάρκα μου ακυβέρνητη, να πλέει κατά πώς ήθελε ο Ζέφυρος, έχοντας κωπηλατήσει ως τη μέση της λίμνης Ουόλντεν, ξαπλωμένος ανάσκελα πάνω στα καθίσματα, ονειροπολώντας…» Photo Credit: 2CC BY-SA 3.0

Όταν ξανοίχτηκα για πρώτη φορά με βάρκα στη λίμνη Oυόλντεν, περιβαλλόταν ολότελα από πυκνά και ψηλά πεύκα και δρυς και σε κάποιους από τους όρμους της άγριες κληματσίδες είχαν τυλίξει τα δέντρα που φύτρωναν κοντά στο νερό, σχηματίζοντας κρεβατίνες κάτω από τις οποίες μπορούσε να περάσει η βάρκα. Oι λόφοι που σχηματίζουν τις όχθες της είναι τόσο απόκρημνοι και η βλάστηση πάνω τους τόσο πυκνή τον καιρό εκείνο, που κοιτάζοντας από τη δυτική άκρη προς τα κάτω είχες μπροστά σου την εικόνα ενός αμφιθεάτρου, όπου θαρρείς θα λάβαινε χώρα κάποια παράσταση που η υπόθεσή της εκτυλισσόταν μέσα στο δάσος.

Πέρασα πολλά καλοκαιριάτικα πρωινά, όταν ήμουν πιο νέος, με τη βάρκα μου ακυβέρνητη, να πλέει κατά πώς ήθελε ο Ζέφυρος, έχοντας κωπηλατήσει ως τη μέση της λίμνης, ξαπλωμένος ανάσκελα πάνω στα καθίσματα, ονειροπολώντας, ώσπου με ξυπνούσε το τράνταγμα της βάρκας που άγγιζε την άμμο και σηκωνόμουν για να δω σε ποια όχθη με είχε ρίξει η μοίρα.

«Ήμουν πλούσιος τότε, όχι σε χρήμα αλλά σε ηλιόλουστες ώρες και καλοκαιριάτικες ημέρες και τις ξόδευα απλόχερα».

Εκείνες τις μέρες η αργία ήταν για μένα η πιο ελκυστική και παραγωγική μορφή εργασίας. Πολλά ήταν τα πρωινά που εξαφανιζόμουν, προτιμώντας να περνώ με τον τρόπο αυτό τις πιο πολύτιμες ώρες της ημέρας. Ήμουν πλούσιος τότε, όχι σε χρήμα αλλά σε ηλιόλουστες ώρες και καλοκαιριάτικες ημέρες και τις ξόδευα απλόχερα. Και δε μετανιώνω που δε σπατάλησα περισσότερο καιρό στο εργαστήρι ή στην έδρα του δασκάλου. Όμως από τότε που έφυγα μακριά από τις όχθες αυτές, οι ξυλοκόποι ενέτειναν το καταστροφικό τους έργο κι έτσι για πολλά χρόνια δε θα μπορώ πλέον να περιπλανιέμαι μέσα στα πυκνά δάση που υπήρχαν κάποτε εδώ, σταματώντας πού και πού στα λιγοστά ξέφωτα από τα οποία μπορούσες να διακρίνεις την επιφάνεια της λίμνης. Η Μούσα μου δικαιολογείται να σωπαίνει από εδώ και πέρα. Πώς να περιμένεις από τα πουλιά να τραγουδήσουν όταν έχουν χαθεί τα περιβόλια τους;

⇒ Τα αποσπάσματα που φιλοξενεί η στήλη είναι από το βιβλίο του Χένρι Ντέιβιντ Θορώ «Walden ή Η ζωή στο δάσος», εκδόσεις Κέδρος 2007, μετάφραση Βασίλης Αθανασιάδης.

 

Διαβάστε ακόμα: Γιατί όλοι μέσα μας λαχταράμε μια καλύβα στη φύση;

1 2 3 4

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top