Τop 5 βιβλία για τη Φιλία

Ο Χρήστος Βακαλόπουλος (άκρη δεξιά) με τους ηθοποιούς (από αριστερά) Χαρά Αγγελούση, Ανδρέα Τσάφο και Γιώτα Φέστα ‒από την πρώτη ταινία μικρού μήκους του Βακαλόπουλου «Βεράντες» (1984). Η φωτογραφία κοσμεί το εξώφυλλο του βιβλίου του «Οι πτυχιούχοι».

Κοσμάς Πολίτης, Eroica
Το μυθιστόρημα της βαθύτατης πραγματικότητας και της ενδότατης αρμονίας (καταπώς έλεγε ο Διαμαντόπουλος), το πιο ολοκληρωμένο έργο του Κοσμά Πολίτη (δηλαδή του πιο κοσμοπολίτη απ’ τους «τριαντάρηδες») είναι ένα πυκνό, και γενναία πεσιμιστικό, για πολλούς, έπος της εφηβείας, που ταυτίζεται με τη φιλία και με τη συντροφιά και, φυσικά, με τον έρωτα. Μια αφηγηματική συμφωνία που την διαπερνά η αντίθεση (ή η αντίστιξη) ανάμεσα στην έρημο των άφιλων, και των άφυλων, και στην επικράτεια εκείνη που αντέχει ακόμα να γίνει αλώνι / στίβος / ρινγκ / σκακιέρα για να δοκιμαστεί η Ομορφιά. Κυκλοφόρησε πριν από σχεδόν ογδόντα χρόνια, και εξακολουθεί, πάντα από τις εκδόσεις Εστία.

Μάριος Χάκκας, Το κοινόβιο
Συγγραφέας μεθόριος, ο Χάκκας συλλαμβάνει το σπαραγμό της ματαίωσης έχοντας ενώπιόν του διαρκώς το φάσμα του θανάτου, και έτσι κατακτά τη χαρμολύπη με τρόπο αυθεντικό. Στο «Κοινόβιο», οι φάτσες των φίλων φωτίζονται στον αποχωρισμό, και ο αποχαιρετισμός ισοδυναμεί με παράφορη ανάκληση και επίκληση για να κατοικηθεί ο τόπος από τους συντρόφους. Κοντά στον τόπο, όμως, κατοικείται και ο χρόνος, καθώς το κοινόβιο γίνεται κοινό βίωμα, όμοια ματαίωση, απώλεια, όμοια οδύνη, αυτό που μας θυμίζει, δηλαδή, ότι είμαστε ίδιοι. Το ακριβό αφήγημα του Χάκκα είναι το μπλουζ όλων μας, και περιέχεται στα «Άπαντα» και στον ομώνυμο τόμο των διηγημάτων, αμφότερα από τις εκδόσεις Κέδρος.

Χρήστος Βακαλόπουλος, Οι πτυχιούχοι
Η δεκαετία του ογδόντα, από την αυλή της γιαγιάς μας ως τους σινεμάδες της Κυψέλης, και ως τα σκαμπό και τους πάγκους των μπαρ, τα φοιτητικά σπίτια, και τα άγχη, την προετοιμασία για τις εξετάσεις, τα πτυχία, την οικονομετρία. Μέσα σε όλα, και πάνω απ’ όλα, η φιλία, η μόνιμη κουβέντα του Μάρκου και του Σήφη, αυτή που κάποτε συγκεφαλαιώνει το βίο μας (και το βιός μας!) και το φωτίζει στα μάτια των κοριτσιών και στις γλυκές φωνές, που αρκεί να τις ακούς, που δεν σε νοιάζει να μάθεις τι λένε. Το δεύτερο μυθιστόρημα του σημαδιακού Χρήστου Βακαλόπουλου, από τις εκδόσεις Εστία.

*Ο Βακαλόπουλος πέθανε τον Ιανουάριο του 1993, σε ηλικία 36 ετών. Μέσα στον ίδιο χρόνο ο φίλος του Κωστής Παπαγιώργης έγραψε στη μνήμη του το «Γεια σου, Ασημάκη» (Εκδ. Καστανιώτη, 1993). Εξαιρετικό!

Kωνσταντίνος Τζούμας, Ως εκ θαύματος
Πατρίδα είναι οι φίλοι μας (για να θυμηθούμε τον Καρύδη) και μπορούμε ακόμα να πούμε ότι η βιογραφία μας είναι οι φίλοι, οι σύντροφοι, οι συνοδοιπόροι μας, αυτοί οι διαλεχτοί (και οι διαλεγμένοι) συγγενείς μας. Με τον sui generis τρόπο του Τζούμα, κινηματογραφικά, και μουσικά, σχεδόν παρεμπιπτόντως, διαβάζουμε για μιαν αλλόκοτη (και γλυκιά, πάντα) συμμορία, που την απαρτίζουν οι happy few, όσοι ερωτεύονται ροκάροντας κομψά, όσοι ξοδεύονται, και ξενιτεύονται για να επιστρέφουν, και χάνονται για να βρεθούν ξανά, όλοι με όλους, άνευ όρων, άνευ ορίων. Έτσι όπως κάνουν οι φίλοι, δηλαδή οι άνθρωποι. Ο πρώτος τόμος της αυτοβιογραφικής τριλογίας, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Νίκος Νικολαΐδης, Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα
Ο Νικολαΐδης, σ’ όλο το μυθικό του σινεμά, είναι το ακραιφνώς αστικό μας γουέστερν, και το ίδιο ισχύει για το έσχατο μυθιστόρημά του, αυτή την όλο χλεύη στεκιά που καταφέρνει αυθάδικα, με τη συνενοχή της ποίησης, στο μάτι του Μοντεζούμα. Κι επειδή η φιλία είναι η αλητεία και η αναρχία της υπάρξεως, ιστορούνται, εδώ, τα πάθη και τα λάθη της γενιάς του πενήντα, με φόντο άγρια ακόρντα, και στο προσκήνιο καυγάδες, χορούς, κόντρες, καμάκια, φλερτ, όνειρα, καύλες, φιλιά, στέκια, μεθύσια, αγωνίες, γιρλάντες, και νοσταλγία από μια καφετέρια μετά τη γιορτή. Κυκλοφόρησε μετά το θάνατο του Νικολαΐδη, από τις εκδόσεις greekworks.com.

TAGS :
λογοτεχνία φιλία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook