Οι ποιήτριες για τον τζίτζικα 
Οι ποιητές μας για τα αδέσποτα γατιά 
Οι ποιητές μας για τον Βιβάλντι 
Οι ποιητές μας για το ραδιόφωνο 
Οι ποιητές για το ξύλινο αλογάκι των παιδικών τους χρόνων 
«λευκότητα λατομείου που είδαμε τότε να συγκλονίζει τ’ άνθη». (John Knapp Fisher, «Moon Over Watch»)
Αλέξιος Μάινας, «Εξωτική κι αιώνια Ατλαντίδα»
Ορμάς στον ορίζοντα καταπάνω
περνάς απ’ τα μπαπόρια
και τα σάπια σκαριά των κυμάτων
νομίζεις πως πετάς
νομίζω πως φτάνει γι’ απόψε.
Το φεγγάρι απ’ το τζαμάκι του μπάνιου βιαιότητα
λευκότητα λατομείου που είδαμε τότε να συγκλονίζει τ’ άνθη
τ’ άνθη με χρώματα φαυλόβια ιλουστρασιόν σαν ανέκδοτα
που άρχισαν τότε έκδοτα να θρασεύουν ξεχειλίζοντας τα πιθάρια
σαν συρτάρια με βγαλμένες ρόδες βαριές κέδρινες φυσιγγιοθήκες
γεμάτα άνθη τότε να συντήκονται στο λίγο φως που χύνεται
και το λίγο φως πνιγμένο στα ροδόφυλλα χωρίς να καταπίνεται
να σχηματίζει αυλάκια και νερολαδιές να συνωμοτεί σε κλίκες
με το πορτατίφ που ξεχνούσες τότε να σβήσεις των κεριών
που συνδαύλιζε τις πρόστυχες σκιές των σεντονιών
και κοιμόσουν με το βιβλίο γυμνό στο στήθος
τα πλήθη των σελίδων ογδονταδύο κι ογδοντατρία.
(Από τη συλλογή «Το περιεχόμενο του υπόλοιπου», εκδ. Γαβριηλίδης, 2011)
Στην επόμενη σελίδα: «Η σελήνη εκπυρσοκρότησε στα χέρια μου»
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
