«Στο τέλος του πλαϊνού περίβολου υπήρχε μια μικρή εκκλησία, / θολωτή σαν βαρέλι.» Εδώ το εκκλησάκι Αϊ-Νικόλας της οικογένειας Μάινα (δίπλα στο σπίτι τους) στο Καμάρι –στη γωνιά της παραλίας στο «Μέσα Βουνό». Φωτό: Αλ. Μάινας

«Στο τέλος του πλαϊνού περίβολου υπήρχε μια μικρή εκκλησία, / θολωτή σαν βαρέλι.» Εδώ το εκκλησάκι Αϊ-Νικόλας της οικογένειας Μάινα (δίπλα στο σπίτι τους) στο Καμάρι –στη γωνιά της παραλίας στο «Μέσα Βουνό». Φωτό: Αλ. Μάινας

«Πυρ το εξώτερο»

                                                                               Μια πρώτη εντύπωση.

Όταν είχαμε πρωτοσταθεί μπροστά στο σπίτι
ήμουν έντεκα ετών κι ήταν απόγευμα.
Ήταν τρία μεγάλα ζάρια τετράγωνα και ωχρά,
τα παντζούρια ήταν βαμμένα άσπρα.
Σκέψου να μπει και το φως, είπε ο πατέρας.

Στο τέλος του πλαϊνού περίβολου υπήρχε μια μικρή εκκλησία,
θολωτή σαν βαρέλι.
Είχε καντήλια βυθισμένα σε μαύρο βότσαλο
και δίπλα στο τέμπλο κάτι τεράστια μεταλλικά κεριά.
Πάνω απ’ το τρίτο στασίδι ήταν ο Θεός.
Απέναντι η εικόνα της κόλασης αντίθετη στον ασβέστη,
με τους δαίμονες να φτυαρίζουν τα χαραγμένα σώματα στην τάφρο.
Ανάμεσα στους νεκρούς με λευκά μάτια
ήταν κι ο Αχιλλέας που ζητούσε τη μάνα του.
Απ’ τη φτέρνα του έβγαινε και μεγάλωνε μια συκιά.
Στο πλάι στεκόταν η Εύα, γυμνή ακόμα,
με άτριχη παιδική ήβη,
έτοιμη και πανούργα να κόψει έναν αμέθυστο απ’ το κλαδί,
να ξεφλουδίσει το σύκο και να το προσφέρει σε μένα,
που δεν έτρωγα φρούτα.

(Από την ανέκδοτη συλλογή «Καλοκαίρι στα λόγια»)

Στην επόμενη σελίδα: «Φλερτάροντας στον αέρα χωρίς ελπίδα».

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top