Για πολύ καιρό, αναρωτιόμουν γιατί επέμενα να βγάζω το είδος εκείνο των κόμικς που με έκανε να χαζογελώ. Τελικά κατάλαβα πως το έκανα επειδή ακριβώς το γούσταρα και πως τελικά εκείνα που μου αρέσουν πιο πολύ δεν είναι εκείνα που θα έπρεπε, κόμικς που ειρωνεύονται τα κόμικς, κόμικς που είναι πολύ αστεία επειδή τους λείπει το «γκαγκ» και είναι αυτό ακριβώς το «γκαγκ» τους, κόμικς που δεν έχουν ούτε σενάριο ούτε διαλόγους ούτε πλοκή αλλ’ είναι «φοβερά» επειδή είναι γιορτή και χαρά, κόμικς τόσο ηλίθια που σε κάνουν να πιστεύεις ότι ο τύπος το ’κανε επίτηδες και, όταν δεν το ’χει κάνει επίτηδες, είναι ακόμη πιο αστεία. Εν ολίγοις, ομολογώ πως μου αρέσει να μου διηγούνται απλές ιστορίες σε πρώτο επίπεδο –χωρίς να με κοροϊδεύουν– και πως δεν ξινίζω καθόλου τα μούτρα μου όταν πρόκειται για καμιά αισθηματική δολοπλοκιούλα, ακόμη κι αν είναι λίγο γλυκανάλατη. Μετά απ’ αυτή μου την ομολογία αισθάνομαι λίγο ντροπή, αλλ’ υποψιάζομαι πως κι εσείς είστε λιγάκι σαν κι εμένα.
Στην επόμενη σελίδα: «Αυτό είναι το καθήκον του Charlie».