Τα ποιητικά γυμνά του Man Ray 
Clara Cebrián: μια Σακίρα των χρωμάτων στην Κυψέλη 
Γιώργος Δουατζής: «Πώς ξεκίνησα να ζωγραφίζω, ενώ δεν είχα πιάσει ποτέ πινέλο» 
H Iρανή Ο.Lala: «Στον δικό μου παράδεισο οι γυναίκες μπορούν να κάνουν όσο σεξ θέλουν» 
Πιέρ Σουλάζ: ο ζωγράφος που έδωσε υπόσταση στο μαύρο 
«Επιτέλους έχω ένα τοπίο μ’ ελιές κι ακόμα μια καινούργια σπουδή έναστρου ουρανού». («The Starry Night», Museum of Modern Art, New York).
19 Ιουνίου 1889
Επιτέλους έχω ένα τοπίο μ’ ελιές κι ακόμα μια καινούργια σπουδή έναστρου ουρανού.
Αν και δεν είδα τους τελευταίους πίνακες του Γκωγκέν ούτε του Μπερνάρ, έχω την πεποίθηση πως αυτές οι δυο σπουδές, που σου ανάφερα, είναι καμομένες με ανάλογο αίσθημα.
Οταν θα κοιτάξεις ένα διάστημα αυτές τις δυο σπουδές καθώς και τη σπουδή του κισού, θα πάρεις καλύτερα, παρά με λόγια, μια ιδέα των πραγμάτων, που γιαυτά συζητούσαμε κάποτε, ο Γκωγκέν, ο Μπερνάρ και γω, και που μας απασχόλησαν αρκετά· δεν πρόκειται για μια επιστροφή στον ρομαντισμό ή στις θρησκευτικές ιδέες, όχι. Όμως περνόντας απ τον Ντελακρουά, περισότερο απ όσο φαίνεται, ως προς το χρώμα και το σχέδιο, πιο θεληματικό απ την απόλυτη ακρίβεια, θα εκφράζαμε μαι εξοχική φύση πιο καθαρή απ τα προάστια ή τις ταβέρνες του Παρισιού.
Θα επιδιόκαμε ακόμα να ζωγραφίζουμε ανθρώπινα πλάσματα πιο μακάρια και πιο καθαρά απ αυτά που είχε μπροστάτου ο Ντωμιέ, πάντα όμως ακολουθόντας τον Ντωμιέ, όσον αφορά το σχέδιο. […]
Ο Γκωγκέν, ο Μπερνάρ ή εγώ, ίσως να μη νικήσουμε, μα δε θα νικηθούμε. Μπορεί να μην υπάρχουμε εδώ για τον ένα ή για τον άλο, υπάρχουμε όμως εδώ για να παρηγοράμε ή για να προετοιμάζουμε μια πιο παρήγορη ζωγραφική. […]
Στην επόμενη σελίδα: «Η θλιβερήμου αρώστια με κάνει να δουλεύω με μανία».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
