Βαν Γκογκ: 373 μέρες στο άσυλο του Σεν-Ρεμί

«Ουφ! Ο ‘‘Θεριστής’’ τέλειοσε. Ο πίνακας είναι κατακίτρινος, εχτός από μια γραμή λόφους βιολέ, πάνω σε κίτρινο ανοιχτό και ξανθό• το βρίσκω παράξενο, πως είδα έτσι αυτό που ζωγράφισα, μέσα απ τα σιδερένια κάγκελα ενός ζουρλοκελιού». («Wheat Field Behind Saint-Paul Hospital with a Reaper»).

Σεπτέμβρης του 1989

Αγαπητέ μου αδερφέ, πάντα σου γράφω στα ενδιάμεσα της δουλιάς μου· δουλεύω δαιμονισμένα· έχω μια μανία για δουλιά, περισότερο από κάθε άλη φορά. Και πιστεύω πως αυτό θα συντελέσει στη γιατρειάμου. Ισως να μου συμβεί κάτι σαν κιαυτό που λέει ο Ντελακρουά: «βρήκα τη ζωγραφική, όταν δεν είχα πια ούτε δόντια, ούτε πνοή», με τη σημασία πως η θλιβερήμου αρώστια με κάνει να δουλεύω με μανία, πολύ αργά, μα αδιάκοπα απ το πρωΐ ως το βράδι· κιαυτό ίσως είναι το μυστικό: να δουλεύεις πολύ κι αργά. Δεν ξέρω, μα νομίζω πως ετοιμάζω ένα δυο πίνακες όχι πολύ άσκημους· πρώτα τον Θεριστή μέσα στα κίτρινα στάχια και το πορτραίτο σ’ ανοιχτόχρωμο φόντο. Αυτό θάναι για τους vingtistes, αν με θυμηθούν καμιά φορά, πράμα που πολύ λίγο μ’ ενδιαφέρει… […]

Ουφ! Ο Θεριστής τέλειοσε· πιστεύω πως είναι ένας πίνακας που θα τον κρεμάσεις στο σπίτισου. Είναι μια εικόνα του θανάτου όπως μας τον περιγράφει το μεγάλο βιβλίο της φύσης· αυτό όμως που επιδίοξα είναι το «σχεδόν χαμογελόντας». Ο πίνακας είναι κατακίτρινος, εχτός από μια γραμή λόφους βιολέ, πάνω σε κίτρινο ανοιχτό και ξανθό· το βρίσκω παράξενο, πως είδα έτσι αυτό που ζωγράφισα, μέσα απ τα σιδερένια κάγκελα ενός ζουρλοκελιού.

Ε, λοιπόν, ξέρεις τι ελπίζω; Πως η οικογένεια είναι για σένα ό τι είναι για μένα η φύση, οι χωματένιοι σωροί, το χορτάρι, το κίτρινο στάρι, ο χωρικός· δηλαδή πως βρίσκεις στην αγάπησου για τους ανθρώπους, ότι χρειάζεται όχι μονάχα για να δουλεύεις, αλά και για να παρηγοριέσαι και να ξαναπαίρνεις δύναμη, όποτε έχεις ανάγκη. […]

Στην επόμενη σελίδα: «Θα πάω εκεί έξω• είμαι σίγουρος πως η επιθυμία να δουλέψω θα με κυριέψει».

1 2 3 4 5

TAGS :
Βαν Γκογκ ζωγραφική πίνακες

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook