«Και γιατί να μη θέλουμε ν’ αρπάξουμε ό τι μας είναι δυνατό, προπάντων αν κάνοντας έτσι ξεγελάμε την αρώστια;». (Αριστερά: «Self Portrait», September 1989, Musée d’Orsay, Paris. Δεξιά: «Hospital at Saint Remy», Hammer Museum).

Μάης του 1890

Εκανα δυο πίνακες του δροσερού χόρτου στο πάρκο, που ο έναςτους έχει μια εξαιρετική απλότητα· νά ένατου σχέδιο βιαστικό.

Ενας κορμός κουκουναριάς, βιολέ-ροζ, κ’ ύστερα χορτάρι μ’ άσπρα λουλούδια και πισάρες, μια μικρή τριανταφυλιά κι άλοι κορμοί δέντρων στο βάθος στο πάνω-πάνω μέρος του πίνακα. Θα πάω εκεί έξω· είμαι σίγουρος πως η επιθυμία να δουλέψω θα με κυριέψει, θα με κάνει αναίσθητο για ό τι δήποτε άλο και θα μου δόσει κέφι.

Και θα ενδόσω σ’ αυτή την επιθυμία, όχι βέβαια χωρίς να το σκεφτώ, πάντως όμως χωρίς να λυπάμαι για κείνα που δεν είναι και που μπορούσε νάταν. Λένε πως στη ζωγραφική δεν πρέπει να γυρεύουμε τίποτα, ούτε να ελπίζουμε τίποτ άλο απόναν καλό πίνακα, μια καλή παρέα για κουβέντα κ’ ένα καλό γεύμα σαν υπέρτατη ευτυχία, χωρίς να λογαριάζουμε τις λιγότερο περίφημες παρενθέσεις. Μπορεί νάναι αλήθια· και γιατί να μη θέλουμε ν’ αρπάξουμε ό τι μας είναι δυνατό, προπάντων αν κάνοντας έτσι ξεγελάμε την αρώστια;

 

// Αποσπάσματα από το βιβλίο «Βαν Γκογκ, Γράμματα στον αδελφό του Θεόδωρο» και το κεφάλαιο «Σαιν-Ρεμύ (Μάης 1889 – Μάης 1890», σελ. 273 – 288). Μετάφραση: Σ. Σκιαδαρέσης. Εκδόσεις Γκοβόστη, πρώτη έκδοση 1952.

Σημ.: Τα αποσπάσματα παρατίθενται σε μονοτονικό σύστημα –σε πολυτονικό στην έκδοση. Έχει διατηρηθεί η ορθογραφία του βιβλίου. «Οι ορθογραφικές ιδιαιτερότητες καθρεφτίζουν τις πρωτοποριακές απόψεις και τις ανησυχίες του Κώστα Γκοβόστη, ενός από τους πιο φωτισμένους εκδότες που εμφανίστηκαν στην πνευματική ζωή του τόπου», διαβάζουμε στο β’ εσώφυλλο του βιβλίου.

 

Διαβάστε ακόμα: Στέφαν Τσβάιχ – Μια μέρα με τον Ροντέν.

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top