Πώς η Πατρίτσια Χάισμιθ έγραψε τον «Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλεϊ» 
Έτσι γεννήθηκε η ταινία «Dr. No» και ο μύθος του James Bond 
«Μετά από μένα»: μια σπάνια ποιητική σπουδή από τον Γιάννη Τζανετάκη 
Αύγουστος Κορτώ: «Η ζωή είναι ζαριά, κι αν έχει κάποιο νόημα είναι το κυνήγι της ηδονής κι η αποφυγή του πόνου» 
Ποιος πάτησε πρώτος στην κορυφή του Έβερεστ; Ο Χίλαρι ή ο Νοργκάι; 
«Μπορεί να χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια μέχρι να γράψω το πρώτο μου ποίημα και πάνω από είκοσι πέντε για να εκδώσω την πρώτη μου συλλογή, αλλά ήδη από τότε το ήξερα πως θα γίνω ποιητής, μες στο πλοίο που με πήγαινε στην Ιταλία κι εγώ διάβαζα το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη ”Ταξιδεύοντας. Ιαπωνία – Κίνα’’», γράφει ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος.
Θυμάμαι να διασχίζουμε τη Γιουγκοσλαβία, κι εγώ να είμαι έντεκα, δώδεκα χρονών, ατέλειωτα χιλιόμετρα που τα πέρασα στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου να κοιτάζω έξω από το παράθυρο και τα μάτια μου να μη χορταίνουν τον κόσμο. Το ίδιο, λίγο νωρίτερα, λίγο αργότερα, στις κλειστές στροφές και στις σκοτεινές σήραγγες των Άλπεων, στους αυτοκινητόδρομους της Ιταλίας, στους κίτρινους ξερούς κάμπους της Ισπανίας, στις κυανές ακτές της Γαλλίας. Τόσο μαγεμένος που ξεχνούσα ν’ ανοίξω τον Ιούλιο Βερν ή το Μίκυ Μάους που σίγουρα θα είχα στο πλάι μου – παιδί φανατικό για γράμματα από την πρώτη αράδα που κατόρθωσα να διαβάσω.
Όχι όμως και στο πλοίο για την Ιταλία εκείνο τον Αύγουστο, του 1983. Το πέρασμα από την Πάτρα στην Ανκόνα, με σάντουιτς από το σπίτι και κονσέρβες Zwan, διαρκούσε δυο νύχτες και μια ημέρα, ικανό χρονικό διάστημα, απ’ ό,τι φαίνεται, για να τελειώσω τα δικά μου βιβλία και να ξεκινήσω να διαβάζω ένα από εκείνα που είχε μαζί του ο αδελφός μου, και να βρεθώ έτσι ταξιδεύοντας προς την Ιταλία να διαβάζω το βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη «Ταξιδεύοντας. Ιαπωνία – Κίνα».
«Ή μήπως μ’ έκανε να κολλήσω σε αυτό το βιβλίο εκείνη η φράση του Καζαντζάκη που ώς σήμερα ακόμα τη θυμάμαι: “Ας ευχαριστήσουμε κι εμείς τον Αλλάχ, που έκαμε την καρδιά μας τόσο άστατη, κι ας αφήσουμε τον καινούριον αέρα να φυσήξει και να μας δείξει λίγο το στήθος της Ιαπωνίας!”». (Στη φωτογραφία ο Νίκος Καζαντζάκης στην Αίγινα, 1931 © Aρχείο Εκδόσεων Νίκου Καζαντζάκη).
Δεν θυμάμαι πια, αν ήξερα κιόλας ποτέ, τι ήταν αυτό που στα δώδεκά μου χρόνια με κράτησε σε αυτόν τον συγγραφέα. Ίσως το γεγονός πως εδώ δεν μου μιλούσε πια ένα μυθιστορηματικό πρόσωπο σαν εκείνα που αγαπούσα μέχρι τότε, αλλά ένας αληθινός, ένας υπαρκτός άνθρωπος, ο οποίος μάλιστα, τι σύμπτωση, ταξίδευε μ’ ένα πλοίο όπως κι εγώ εκείνη ακριβώς τη στιγμή που τον διάβαζα. Ή μήπως μ’ έκανε να κολλήσω σε αυτό το βιβλίο εκείνη η φράση που ώς σήμερα ακόμα τη θυμάμαι: «Ας ευχαριστήσουμε κι εμείς τον Αλλάχ, που έκαμε την καρδιά μας τόσο άστατη, κι ας αφήσουμε τον καινούριον αέρα να φυσήξει και να μας δείξει λίγο το στήθος της Ιαπωνίας!». Ή ένα οποιοδήποτε άλλο στήθος, εδώ που τα λέμε.
Πάντως αμέσως μετά από εκείνον τον πρώτο μου Καζαντζάκη, έβαλα σε κούτες και άφησα σε κάποιο πνευματικό κέντρο όλους τους Βερν και τους Ντίκενς μου, διάβασα ξανά και ξανά όλα τα βιβλία του Καζαντζάκη, διάβασα Όμηρο, Γκαίτε, Σικελιανό, Νίτσε και Πλάτωνα και, λίγο καιρό αργότερα, αποφάσισα πως και εγώ θα γίνω ποιητής. Μπορεί να χρειάστηκε να περάσουν τρία χρόνια μέχρι να γράψω το πρώτο μου ποίημα και πάνω από είκοσι πέντε για να εκδώσω την πρώτη μου συλλογή, αλλά ήδη από τότε το ήξερα, μες στο πλοίο που με πήγαινε στην Ιταλία κι εγώ διάβαζα για την Ιαπωνία.
//Ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος είναι φιλόλογος και ποιητής. Τελευταία του ποιητική συλλογή: «Τι κοιτάζει στ’ αλήθεια ο ποιητής», εκδ. Πόλις, 2016.
Διαβάστε ακόμα: Νικόλας Σεβαστάκης – «Αυτό το βιβλίο με έκανε να γράψω πεζογραφία στα πενήντα»
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
