Νίκος Γ. Ξυδάκης: «Ο Ξένος», του Καμύ

«Σήμερα πέθανε η μαμά, ίσως κι εχθές, δεν ξέρω… Aujourd’hui, maman est morte. Ou peut-être hier, je ne sais pas. Δεν είχα ξαναδιαβάσει ποτέ τέτοιο κείμενο, τέτοια αρχή, τέτοιο άνθρωπο, τέτοιο ήλιο».

Ήταν αρχές της δεκαετίας ’70, δικτατορία και αφασία, θα ήμουν στη δευτέρα ή τρίτη Γυμνασίου. Είχε εξώφυλλο λευκό με κόκκινο, φτηνή χαρτόδετη έκδοση, ένα από τα πρώτα βίπερ. «Ο Ξένος», του Αλμπέρ Καμύ. Μετάφραση του Γιώργου Γεραλή, αν θυμάμαι καλά, του ποιητή.

«Ο Ξένος» του Αλμπέρ Καμύ κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Οι πρώτες αράδες με κεραυνοβόλησαν, τις ακούω ακόμη στα αυτιά μου: Σήμερα πέθανε η μαμά, ίσως κι εχθές, δεν ξέρω… Aujourd’hui, maman est morte. Ou peut-être hier, je ne sais pas. Δεν είχα ξαναδιαβάσει ποτέ τέτοιο κείμενο, τέτοια αρχή, τέτοιο άνθρωπο, τέτοιο ήλιο. (Δεν θα ξαναδοκίμαζα ποτέ παρόμοια συγκίνηση από βιβλίο)

Ο Μερσό λούζεται από το αμείλικτο ηλιόφως της Μεσογείου, μονάχος, τυφλωμένος από φως, αδιάβροχος στη ζωή, στέκεται θαμπωμένος, θυμωμένος με τη ζωή, σκοτώνει τον Άραβα. Στις τελευταίες ώρες του, στη φυλακή, συμφιλιώνεται με τη ζωή, μέσα του χαράζει συμπόνια, για τον εαυτό του.

Το ξαναδιάβασα είκοσι-κάτι, και το ξανάπιασα μετά τα τριάντα. Εντωμεταξύ το άκουγα από τους Tuxedomoon και ανακάλυπτα ότι και άλλοι σαν κι εμένα είχαν τον «Ξένο» φυλαχτό. Τατουάζ εφηβείας ανεξίτηλο και πέρασμα στα βασανάκια της ζωής.

Διαβάστε ακόμα: Scripta Manent: Αλμπέρ Καμύ, «Ο Ξένος»

TAGS :
καμύ ξένος

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook