Ζακ Στεφάνου: Η θηλιά του Αρχιτέκτονα

«Υπάρχουν δυο μορφές εμπειριών, οι άμεσες και οι έμμεσες. Τις άμεσες τις αποκτάμε από τις παραστάσεις της ζωής μας, ταξιδεύοντας, κάνοντας λάθη κλπ. Τις έμμεσες, συζητώντας ή διαβάζοντας. Λατρεύω εξίσου και τις δυο».

Πώς προέκυψε στη ζωή σου το τραγούδι;
Απολύτως τυχαία. Ξεκίνησε από το μπάνιο, όπου τραγουδούσα, γιατί όταν κλείνω τα μάτια μου μέσα στην μπανιέρα φοβάμαι ότι κάποιος θα εμφανιστεί μαγικά και θα με μαχαιρώσει. Μετά τραγουδούσα με την κιθάρα μου και τη φωνή των στρουμφ στο γυμνάσιο και το λύκειο στις ελεύθερες ώρες μου. Όταν έδωσα το πρώτο μου demo στην Δήμητρα Γαλάνη, εκείνη αγνόησε το στρουμφοχωριό και επικεντρώθηκε στα κομμάτια, οπότε με έπεισε ότι είμαι κατάλληλος να τα τραγουδήσω.

Πες μου για την πρώτη σου εμφάνιση μπροστά σε κοινό μεγαλύτερο των 30 ατόμων. Είχες τρακ;
Η πρώτη μου εμφάνιση ήταν μπροστά σε περίπου 200 άτομα, σε μια εθνική γιορτή στο δημοτικό, όπου τραγούδησα το «Σαράντα παλικάρια» –και όχι, δεν είχα άγχος. Η δεύτερη ήταν σε μπροστά 300 άτομα, κοινό της Δήμητρας Γαλάνη και του Μανώλη Φάμελλου. Σε εκείνη την περίπτωση είχα πολύ άγχος, αλλά μερική επίγνωση της κατάστασης. Μπορείς να αγχωθείς είτε για να κάνεις μια πρόταση γάμου είτε για να τραγουδήσεις στο Webley. Δεν έχει σημασία το μέγεθος του κοινού. Το συναίσθημα είναι το ίδιο: σου κόβονται τα πόδια.

Πότε έγραψες το πρώτο σου κομμάτι;
Στα δέκα μου χρόνια. Ήταν μια διασκευή του «Τρίγωνα Κάλαντα» σε ροκ εν ρολ, με ένα casio πιανάκι. Στίχους έγραψα πρώτη φορά στα δεκατέσσερα, πρέπει να ήταν κάποιο επαναστατικό τραγούδι, γιατί θυμάμαι ότι είχα μόλις διαβάσει το ημερολόγιο του Τσε Γκεβάρα, και είχα ταυτιστεί με τον Τσε, λόγω του άσθματος πού είχε και έχω κι εγώ.

Το «Reflector» των Arcade Fire σού άρεσε; Είναι ένα από τα μουσικά διλήμματα της χρονιάς…
Δεν ασχολούμαι με τα μουσικά διλήμματα –εξαφανίζουν τον αυθορμητισμό και το συναίσθημα. Το τραγούδι μού άρεσε, το ακούω πάντα σε repeat δύο-τρεις φορές κολλητά.

Ποιες μπάντες αγαπάς να ακούς;
Beirut, Antony and the Johnsons, The Beatles, Portishead, Nirvana, Foo Fighters, Jamiroquai, Rage against the mashine, Massive Attack, Muse, Radiohead. Χύμα σου τις λέω, και σίγουρα ξέχασα 10-15.

Ο Ζακ Στεφάνου με την μΠάντα-Κοάλα

Το καλύτερο live που έχεις παρακολουθήσει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό;
Του Moby στο Λυκαβηττό. Αληθινό σοκ! Στο εξωτερικό έχω δει λίγα live…

Ποιες είναι οι σχέσεις σου με τις θαυμάστριές σου; Τις ελκύει, λες, το… θηριώδες παρουσιαστικό σου;
Εννοείς, προφανώς, το ότι φαίνομαι θηριωδώς έξυπνος (γελάει). Όχι, δεν είμαι τόσο έξυπνος όσο δείχνω. Ξέρω καλά ανέκδοτα, λίγο Ντοστογιέφσκι, δυο-τρεις αγγλικές indie μπάντες και μια πολύ καλή συνταγή μηλόπιτας μόνο για να εντυπωσιάζω τις θαυμάστριες. Πιο βαθιά μέσα μου υπάρχει το κενό και η Πάολα.

Τι βιβλία διαβάζεις αυτόν τον καιρό;
Λόγω του Πανεπιστημίου (σ.σ.: σπουδάζει Αρχιτεκτονική) αυτόν τον καιρό διαβάζω κυρίως επιστημονικά και ιστορικά βιβλία. Αν ξεχωρίσουμε όμως τις σπουδές μου από τη ζωή μου, μου αρέσει η Cyberpunk, η High Fantasy και κάποιοι κλασικοί. Αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι ο Καζαντζάκης, ο Νίτσε και ο William Gibson. Κατά τη γνώμη μου υπάρχουν δυο μορφές εμπειριών, οι άμεσες και οι έμμεσες. Τις άμεσες τις αποκτάμε από τις παραστάσεις της ζωής μας, ταξιδεύοντας, κάνοντας λάθη, ξαναδοκιμάζοντας κλπ. Τις έμμεσες τις αποκτάμε συζητώντας ή διαβάζοντας. Λατρεύω εξίσου τις άμεσες όσο και τις έμμεσες.

Ποια εμπειρία κρύβεται πίσω από το «Δικός σου για πάντα»;
Ένα ταξίδι στο Βερολίνο, ένας χωρισμός, ένα γράμμα που έγραψα και δεν έδωσα ποτέ. Νομίζω πως το κομμάτι λέει πολλά περισσότερα από την εμπειρία/ιστορία που κρύβεται από πίσω…

Σχέδια, όνειρα για το μέλλον; Θα τελειώσεις επιτέλους με την Αρχιτεκτονική;
Ναι, σε δώδεκα μήνες, για να μπορέσω επιτέλους να ασχοληθώ με τη μουσική, για πρώτη φορά στη ζωή μου χωρίς άλλες υποχρεώσεις. Είμαι σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων που ό,τι πιάνουν το αφήνουν στη μέση, ανολοκλήρωτο: είτε μιλάμε για μια γλώσσα, για μια κατασκευή, για την εκμάθηση ενός οργάνου, είτε για το Πανεπιστήμιο. Ακόμη δεν το πιστεύω όταν το λέω, και η αλήθεια είναι ότι μέχρι να πάρω το πτυχίο ίσως πρέπει να μην το λέω καν.

TAGS :
μουσικός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook