Οι ποιήτριες για τον τζίτζικα 
Οι ποιητές μας για τα αδέσποτα γατιά 
Οι ποιητές μας για τον Βιβάλντι 
Οι ποιητές μας για το ραδιόφωνο 
Οι ποιητές για το ξύλινο αλογάκι των παιδικών τους χρόνων 
«Γατάκια, πάλι γατάκια. Το ένα μιλούσε ανθρώπινα, μιλούσε με την φωνή μου! Ίδιο ηχόχρωμα, ίδιος τόνος».
Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2000 (Αθήνα)
Ήμουν φιλοξενούμενη σ’ ένα μεγάλο άνετο σπίτι απ’ όπου έλειπε ο οικοδεσπότης. Γατάκια, πάλι γατάκια. Το ένα μιλούσε ανθρώπινα, μιλούσε με την φωνή μου! Ίδιο ηχόχρωμα, ίδιος τόνος. Έλεγε πράγματα, φράσεις, που τα έλεγα εγώ σ’ αυτό. Ακόμη και κάτι τέτοια: «Μίλα στην Ζυράννα, γατάκι μου!» Ή: «Η Ζυράννα σού μαθαίνει να μιλάς, μίλα λοιπόν στην Ζυράννα». Δεν ήταν οπωσδήποτε αυτά που έλεγε, δεν δύναμαι να επαναλάβω αυτά που έλεγε, ωστόσο υπονοείτο κάτι τέτοιο, ένα είδος αντιδάνειου στην γλώσσα, στην καθημερινή μας επαφή. Στο σπίτι ήρθε να μείνει και κάποιος άλλος. Ένας άγνωστος άντρας με δυο μάτια που είχαν κάτι πολύ ιδιαίτερο – ούτε «καλό» ούτε «κακό», πάντως είχαν κάτι. Στεκόταν πίσω από μια πόρτα που ήταν όλο τζάμι και μόνο τζάμι, δίφυλλη, και με κοίταζε με τα μάτια του, με μια αλλόκοτη σιγουριά ότι θα έμπαινε μέσα είτε το ήθελα είτε όχι. Χωρίς πάντως να γίνεται πιεστικός ή αγενής. Εγώ μάλλον προτιμούσα να μείνω μόνη σ’ αυτό το σπίτι. Του έλεγα πως ο οικοδεσπότης λείπει, πως δεν μπορώ να του ανοίξω, κι αυτός μου έλεγε πως ο οικοδεσπότης ακριβώς τον έστειλε εδώ, πως είναι φίλος του. Με τα πολλά, δεν ξέρω πώς έγινε και η γυάλινη πόρτα άνοιξε, κι ο άγνωστος μπήκε μέσα κανονικά και γίναμε δύο στο σπίτι. Μου έδειχνε σε άλμπουμ φωτογραφίες του περίφημου οικοδεσπότη μαζί με την σύζυγό του σε στιγμές ανύποπτες. Διότι, όπως με πληροφόρησε, η σύζυγος του οικοδεσπότη είχε σκοτωθεί σε δυστύχημα. Μάλιστα το όνομά της ήταν Χάρρυ, ένα ανδρικό όνομα. Λοιπόν και τούτο: ο Ουΐλλιαμ και ο πατρυιός του που του έδινε λεφτά για να πηγαίνει στα νησιά… Σκεφτόμουν πως αυτός ο «πατρυιός» του Ουΐλλιαμ, εφ’ όσον ο Ουΐλλιαμ ήταν γιος της πριγκίπισσας Νταϊάνας και αδελφός του Χάρρυ, θα έπρεπε να είχε σκοτωθεί μαζί της σ’ εκεόνο το αυτοκινητικό δυστύχημα στο Παρίσι. Άρχισα να κάνω παιχνίδια με τα ονόματά τους: DODY, DODY, DADDY, DIANNA, DADDY, DEATH. «Α, death», έλεγα, «death, death, dear death, my death, our death…» Σαν παιδικό τραγουδάκι το ’λεγα, πάσχιζα μάλιστα να γίνει και λίγο γλωσσοδέτης.
Στην επόμενη σελίδα: «Είχα αφήσει τις τρεις γάτες μου κάπου για να κάνω ένα ταξίδι…».
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
