«Αλμύρα»: Για ριζότο κακαβιάς και φρικασέ σαργού στη Νέα Κηφισιά

Εδώ, στη Νέα Κηφισιά βρίσκαμε για χρόνια το εστιατόριο «Ψαράς».

Παραδοσιακά αυτές τις μέρες αφήνω στην άκρη το κρέας και ρίχνομαι στο ψάρι. Όχι επειδή είμαι καλός χριστιανός, απλώς και λίγη αποτοξίνωση δεν βλάπτει. Από την άλλη, το ψάρι και γενικά τα θαλασσινά είναι ένας μερακλίδικος μεζές που εκτιμώ αφάνταστα. Και όταν συνοδεύεται από ούζο, τσίπουρο ή κάποιο καλό απόσταγμα, γίνομαι «ευθύς, βασιλιάς, δικτάτορας, θεός και κοσμοκράτορας» όπως το λέει και η Χαρούλα.

Με αυτές τις διαθέσεις, λοιπόν, ανηφόρησα μέχρι την Κηφισιά. Εκεί, μακριά από τη θάλασσα έριξε άγκυρα ένα καινούργιο μαγαζί. Καπετάνιος ο Γιάννης Λιάκου, οπότε μόνο και μόνο αυτό σε κάνει να μην υπολογίζεις τον κόπο που τραβήχτηκες μέχρι τα ΒΠ. Γιατί εδώ οι μεζέδες έχουν μια πιο δημιουργική ματιά.

Όταν φτάσεις, θα πέσεις πάνω σ’ ένα γωνιακό μαγαζί -να σας θυμίσω ότι εκεί ήταν για χρόνια το εστιατόριο «Ψαράς» – και θα βρεθείς σ’ έναν καταπράσινο, προσεγμένο κήπο. Δυστυχώς, εκείνο το βράδυ έκανε λίγη ψύχρα και η παρέα μου δεν ήθελε να καθίσουμε έξω.

Εδώ, τα ωμά και μαρινάτα θαλασσινά παίζουν δυνατά. Ζητήστε ακόμα το καρπάτσιο από φαγκρί με αχινό και το καρπάτσιο τόνου με σάλτσα εσπεριδοειδών.

Έτσι βολευτήκαμε σε ένα γωνιακό τραπέζι στην όμορφη λευκοντυμένη σάλα. Μια γρήγορη ματιά στο χώρο και έβρισκες σημεία-λεπτομέρειες για να κολλήσεις: ταβάνι στολισμένο με κορμούς δέντρων, καναπέδες με τιρκουάζ και γκρι μαξιλάρια, ξύλινα τραπέζια (λίγα, γύρω στα 10 μπόρεσα να μετρήσω), ψαροπαγίδες για φωτιστικά και μια βιτρίνα στο βάθος με όλη την ψαριά της ημέρας. Mέχρι να κάνω αυτή την βιαστική γύρα στο τραπέζι ήδη είχαν έρθει τα πρώτα πιάτα και, φυσικά, το ούζο!

Ταραμοσαλάτες σε τρεις διαφορετικές εκδοχές (κλασική ελαφρώς όξινη, με μελάνι σουπιάς και με κόκκινο ταραμά), μπαρμπούνι μαρινάτο που μύριζε όμορφα σκόρδο και δεντρολίβανο, και φίνο καρπάτσιο τόνου με χοντρό αλάτι και μια σάλτσα εσπεριδοειδών. Τσιμπώντας πότε από εδώ πότε από εκεί, έφυγε το πρώτο καραφάκι.

Και όταν εμφανίστηκαν οι καυτερές γαρίδες τεμπούρα και η τσιπούρα αγιολί μαζί με την τραγανή ελαφρώς παναρισμένη λαχανίδα kale, τα ούζα βρήκαν ιδανική παρέα. Η μόνη μου ένσταση ήταν το καραμελωμένο χταπόδι με τη φάβα που από την πολλή γλύκα του έχανε γευστικά.

Ο σπαρταριστός ντάκος σε κούπα ντάκου με κρίταμα και καππαρόφυλλα μυρίζει καλοκαίρι.

Τα αχνιστά μύδια που μύριζαν τζίντζερ και ήρθαν με χοντρές τηγανητές πατάτες είχαν μια πολύ νόστιμη σάλτσα που επικροτούσε τις «βούτες» κι εγώ φυσικά δεν έμεινα ασυγκίνητος από αυτό το κάλεσμα. Μέχρι που ήρθε το ριζότο κακαβιάς με τα μάγουλα ροφού. Ρύζι, σιτάρι και κριθάρι έκαναν ένα καλό συνδυασμό που κρατούσε λίγο στο δόντι, όχι όμως σε σημείο που να γίνεται δυσάρεστο, αντίθετα μάλιστα.

Το ίδιο ενδιαφέρον ήταν και το φρικασέ με σαργό που μύριζε θάλασσα και τα χορταρικά του ήταν ελαφρά μαγειρεμένα, ώστε να μη έχαναν τίποτα από την νοστιμιά τους. Βέβαια, το φρικασέ ήθελε το κρασάκι του, όμως έμεινα πιστός στο ούζο. Τα πιάτα του Γιάννη, ειδικά τα πρώτα, μαρτυρούν τη μαεστρία του στο να καλομεταχειρίζεται τους θησαυρούς της θάλασσας και να φτιάχνει ιδιαίτερα και πειραγμένα πιάτα.

Βέβαια το καλύτερο μου το κρατούσε για το τέλος, λες και τό ‘ξερε. Χαλβάς σιμιγδαλένιος θρυμματιστός, ελαφρώς ξανθός και στολισμένος με σταφίδες, βερίκοκο και κανέλα. Έρωτας με την πρώτη πιρουνιά. Δεν άφησα ψίχουλο!

//«Αλμύρα», Ελαιών 54, Ν. Κηφισιά, τηλ. 210 6205925.
Υπολογίστε €35-50/άτ.

Διαβάστε ακόμα – Boracay: Αυτό είναι το sushi με την καλύτερη σχέση ποιότητας/τιμής στην πόλη;

TAGS :
θαλασσινά ψάρι ψάρια

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook