Caffè Florian: Πιο βενετσιάνικο από τη Βενετία

H πολυτέλεια του χώρου δεν είναι επιδεικτική, και η ευγένεια και η classe του 77μελούς προσωπικού είναι μια στολή που φοριέται με χάρη (Photo by Marco Secchi/Getty Images).

«Το Caffè Florian, γράφει ο Μπαλζάκ, είναι για τη Βενετία ένας απροσδιόριστος θεσμός. Οι έμποροι κλείνουν τις δουλειές τους εκεί, κι οι δικηγόροι δίνουν τα ραντεβού τους, ώστε να γνωμοδοτήσουν επί των πλέον ακανθωδών ζητημάτων. Το Florian είναι ταυτόχρονα Χρηματιστήριο, φουαγιέ θεάτρου, αναγνωστήριο, λέσχη, εξομολογητήριο, και ταιριάζει τόσο στην απλότητα των κρατικών υποθέσεων ώστε οι Βενετσιάνες, αν έχουν να συντάξουν μια επιστολή, αγνοούν παντελώς τις ενασχολήσεις των συζύγων τους, και έρχονται να τη γράψουν στο café. Φυσικά, οι κατάσκοποι αφθονούν στο Florian, αλλά η παρουσία τους οξύνει το βενετσιάνικο πνεύμα, το οποίο μπορεί εδώ να βρει γόνιμο έδαφος για να ασκήσει την αλλοτινά τόσο διάσημη σύνεσή του».

Η Βενετία είναι μια ζηλόφθονη κυρία, μια Προσπερίνα, μια ηδονίστρια Περσεφόνη. Στα καφέ, τις πλατείες και τα σοκάκια της δεν μιλάς για να πεις κάτι, αλλά για να νιώσεις λιγότερο μόνος, γιατί σε τούτη τη γωνιά του κόσμου τα πράγματα δεν πηγαίνουν ποτέ πραγματικά καλά για κανέναν, και οι γωνίες δεν είναι ποτέ ευθείες. Οι φλυαρίες (οι ciàcole) είναι ο μίτος που φέρνει κοντά και ενώνει τα αντίθετα, το νερό και την πέτρα, τον χαζό και τον σοφό. Κάθε είδους παραδοξότητα γεννιέται μέσα στην αχλύ. Στο Florian, για παράδειγμα, πίνεις ζωγράφους: Bellini, Tiepolo και Tintoretο είναι περιώνυμα κοκτέιλς κι ανάμεσα στα τραπεζάκια του στην πλατεία του Αγίου Μάρκου τα λιοντάρια έχουν φτερά και τα περιστέρια περιφέρονται αγέρωχα με ύφος πιγκουίνου, ο αδέκαρος είναι ντυμένος άρχοντας κι ο πλούσιος φαντάζει κατατρεγμένος από τη μοίρα.

Οι θαμώνες του Caffè Florian υπήρξαν μάρτυρες σωρείας ιστορικών γεγονότων (oknostudiophotography.com).

Οι πόρτες του Florian άνοιξαν στις 29 Δεκεμβρίου του 1720. Το μόνο καφέ της εποχής που επέτρεπε την είσοδο στις γυναίκες. Συμπεριλαμβανομένων και των θεσπέσιων εκείνων πλασμάτων που αποκαλούσαν «εταίρες». Το πρώτο του όνομα ήταν Alla Venezia trionfante (Θριαμβεύουσα Βενετία), αλλά, καθώς η Πόλη των Δόγηδων είχε πάψει να θριαμβεύει εδώ και δυο αιώνες, ξαναβαφτίστηκε. Ο κόσμος είχε αποκτήσει τη συνήθεια να λέει «Andémo al Florian» ακρωτηριάζοντας το τελικό φωνήεν, σύμφωνα με την τοπική συνήθεια, του ονόματος του ιδρυτή του Floriano Francesconi.

Ο ηθοποιός, τραγουδιστής και περφόρμερ Prince Maurice, ντυμένος ως Καζανόβας, πίνει το prosecco του στο Florian (Photo by Awakening/Getty Images).

Εκείνη τη βδομάδα που ταξίδεψα στη Serenissima, καθόμουν ανελλιπώς κάθε απόγευμα στο Florian, κάτω απ’ τις arcades, εκεί που καθόντουσαν ο Ρουσό, ο Βάγκνερ, η Γεωργία Σάνδη, ο Χένρι Τζέιμς, ο Μελβίλ, ο ντε Μυσσέ, ο ντ’ Ανούντσιο. Εκεί όπου σύχναζε ο Ιταλός Μολιέρος Γκολντόνι κι ο Καζανόβα. Κι ακόμα ο Μοντιλιάνι, ο Ντίκενς, ο Λόρδος Βύρωνας, η Μαντάμ ντε Σταλ, ο Προυστ, ο Ρουμπινστάιν, ο Στραβίνσκι…

Τόσο ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν όσο κι ο Μιτεράν απολάμβαναν να απομονώνονται στη Saletta del Senato (Αίθουσα της Γερουσίας), στολισμένη από πάνω μέχρι κάτω με τεκτονικά σύμβολα. Και σ’ αυτήν την αίθουσα, το 1895, το δημαρχιακό συμβούλιο συνέλαβε την ιδέα της Biennale της Βενετίας. Αναμενόμενο. Ο Antonio Canova είχε βρει στο πρόσωπο του ιδρυτή τον φίλο και ευεργέτη.

Οι θαμώνες του Caffè Florian υπήρξαν μάρτυρες σωρείας ιστορικών γεγονότων. Καθισμένος σ’ ένα από τα μικρά ντιβάνια, μπροστά σε «ένα φλιτζάνι εκείνου του αχνιστού και μαύρου υγρού (negra bevanda) που κάνει τις γυναίκες λάγνες και τους άνδρες κακούργους», ο Σταντάλ πληροφορήθηκε την ήττα του Βοναπάρτη στο Βατερλό.

Στο Florian συμβαίνει πάντα ένα παιχνίδι συναντήσεων (Photo by Alessandro Albert/Getty Images).

Κι ένα βράδυ, πριν από 50 χρόνια, η μαρκησία Casati, η εκκεντρική δισεκατομμυριούχος που ζούσε στο palazzo Venier dei Leoni (το οποίο αγοράστηκε το 1948 από την Peggy Guggenheim) παρέα με τα αλμπίνο κοράκια της, τα παγώνια της και «κάποια αιλουροειδή πολύ δύσχρηστα», εμφανιζόταν μ’ ένα γατόπαρδο με περιλαίμιο από διαμάντια, δύο γιγάντιους έγχρωμους υπηρέτες, εκ των οποίων ο ένας κρατούσε ένα σεβαστών διαστάσεων ασημένιο καντηλέρι και ο άλλος μάζευε το βιζόν πανωφόρι της που είχε αφήσει ανέμελα να πέσει στο λιθόστρωτο της πλατείας, ακριβώς μπροστά στο Florian, υπό τα σαστισμένα βλέμματα των αντρών και κείνα, ζηλόφθονα, των γυναικών μπροστά στη γύμνια της, εξίσου γατίσια με το αιλουροειδές που κρατούσε απ’ το λουρί.

Φωλιάζουμε εκεί όχι μόνο για να απολαύσουμε μία εξαίσια σοκολάτα, έναν cappuccinο ή κάποιο συναρπαστικό κοκτέιλ (www.caffeflorian.com).

Αλλά το Caffè γνώρισε και λιγότερο ευτυχείς στιγμές. Στα μέσα του 19ου αι., συγκεντρώνονταν εκεί οι επαναστάτες που μηχανορραφούσαν κατά της Αυτοκρατορίας των Αψβούργων. Απέναντι, απ’ την άλλη πλευρά της αρένας, στο Caffè Quadri (άνοιξε 55 χρόνια αργότερα), μαζευόντουσαν οι Αυστριακοί αξιωματικοί μέσα στις άσπιλες λευκές στολές τους με τα χρυσά κουμπιά, οι οποίοι ποτέ δεν θα πάταγαν το πόδι τους στο θορυβώδες και πολύχρωμο Florian. Έτσι, το 1948, όταν η Ευρώπη πήρε φωτιά, το ειρηνικό καταφύγιο του Γκαίτε μετατράπηκε από άντρο ανταρτών σε νοσοκομείο εκστρατείας. Το Florian πάντα ήξερε να απαλύνει τον πόνο.

Τη νύχτα το Florian γίνεται μυσταγωγικό (www.benvenutolimos.com).

Παρά τις συγκυρίες, εδώ και τρεις αιώνες, ακόμα και οι σινιόρες οι βαρυφορτωμένες με κοσμήματα και οι γραβατωμένοι τραπεζίτες νιώθουν μικροί στο Florian. Συνθλίβονται από την ανευλαβή ομορφιά ενός ονειρικού τόπου, ο οποίος τους προκαλεί να καλοδεχτούν τη θνητότητά τους. Οι 700.000 κοιλαράδες αγελαδοτρόφοι συνοδευόμενοι απ’ τα call-girls τους μαζί με τους γελοίους τουρίστες τούς παραμορφωμένους από τα botox που εκστασιάζονται κάθε χρόνο μπρος στο ηλιοβασίλεμα σβήνονται μαζί με τις σκιές. Γιατί η πολυτέλεια του χώρου δεν είναι επιδεικτική, και η ευγένεια και η classe του 77μελούς προσωπικού είναι μια στολή που φοριέται με χάρη. Υποχρεούσαι να υποκλιθείς.

Το Florian είναι ταυτόχρονα Χρηματιστήριο, φουαγιέ θεάτρου, αναγνωστήριο, λέσχη, εξομολογητήριο (www.caffeflorian.com).

Η Βενετία είναι ένα παιχνίδι αντικατοπτρισμών. Δεν πάμε για να τη δούμε, αλλά για να νιώσουμε ευτυχείς παρέα με το δικό μας αντιφέγγισμα. Tο ίδιο και με το Florian. Φωλιάζουμε εκεί όχι μόνο για να απολαύσουμε μία εξαίσια σοκολάτα, έναν cappuccinο ή κάποιο συναρπαστικό κοκτέιλ (μερικοί κρατάνε το λογαριασμό για σουβενίρ), αλλά για ν’ αφήσουμε τον εαυτό μας επιτέλους να παρεκτραπεί, παραδωμένος σ’ ένα παιχνίδι συναντήσεων και αποχωρισμών στο οποίο μας καλούν θαμώνες, πίνακες και καθρέπτες, τα 10 σαλονάκια και οι στενοί διάδρομοι, η αβρότητα του χώρου, τα μουσικά φτερουγίσματα της ορχήστρας στις Τέσσερις εποχές του Βιβάλντι.

Πάμε στο Florian για να κάνουμε δώρο στον εαυτό μας ένα λαβύρινθο, ο οποίος έχει σχεδιαστεί –όπως όλη η Βενετία- για να βγάζει γλώσσα στο θάνατο. Την ώρα της aqua alta, ο κόσμος του caffè σερβίρει τους γονδολιέρηδες.

Διαβάστε ακόμα: Café Pouchkine, το τσαρικό στέκι των ερωτευμένων.

TAGS :
Caffè Florian βενετία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook