Στο Caffè Greco με τους… greci

Σήμα κατατεθέν της Ρώμης, το Cafe Greco, δεν έχει γλιτώσει από τις… επιθέσεις των τουριστών (travelandleisure.com).

Πού είναι η πατρίδα μας; Παντού και πουθενά. Σκάει μύτη εκεί που δεν την περιμένεις. Άλλοτε σε ξαφνιάζει ευχάριστα και άλλοτε σε κάνει να θέλεις να κρυφτείς κάτω από ένα καουμπόικο καπέλο. Ένα από τα σημεία του χάρτη που εμφανίζεται εκεί που δεν την περιμένεις είναι και το Caffè Greco στη Ρώμη, στη Via Condotti, στον αριθμό 86.

Τι εστί Caffè Greco; Αναφορές για την ύπαρξη ενός καφέ στη συγκεκριμένη τοποθεσία υπάρχουν από τα μέσα του 18^ου αιώνα. Σε ημερολόγια του Καζανόβα. Ναι, του Καζανόβα. Παρόλα αυτά, η επίσημη έναρξη λειτουργίας του τοποθετείται στο 1760, με πρώτο ιδιοκτήτη έναν Έλληνα -εξ ου και το «Greco»- με το όνομα Nicola della Maddalena. Ο 19^ος αιώνας που έφερε την ανάπτυξη των καφέ στη Ρώμη, σήμανε και τη μεγάλη ακμή του.

Στις μέρες μας, συνεχίζει να θεωρείται στέκι των επιφανών κατοίκων της Ρώμης. Είναι το αρχαιότερο καφέ της πόλης και το δεύτερο αρχαιότερο σε όλη την Ιταλία ((από τη σελίδα του Cafe στο Facebook).

Στα τραπέζια του ακούμπησαν τους αγκώνες τους βασιλείς, διανοούμενοι και καλλιτέχνες. Ένα φτηνό name-dropping περιλαμβάνει στους θαμώνες του τον Πάπα Λέων ΙΓ’, το βασιλιά Λουδοβίκο Α’ της Βαυαρίας, το Νίτσε, τον Γκαίτε, τον Κάρολο Ντίκενς, το λόρδο Βύρωνα, το Σαρλ Μπωντλαίρ, το Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Λειτούργησε ως σημείο συνάντησης, αλλά και ως σταθμός των Ευρωπαίων περιηγητών που συνυπήρξαν στο χώρο του μαζί με κάθε λογής «παρίες»: λιμπερτίνους, ευνούχους, απατεώνες.

Στις μέρες μας, συνεχίζει να θεωρείται στέκι των επιφανών κατοίκων της Ρώμης. Είναι το αρχαιότερο καφέ της πόλης και το δεύτερο αρχαιότερο σε όλη την Ιταλία, μετά το Florian που βρίσκεται στη Βενετία. Το κτίριο στο οποίο στεγάζεται ανήκει στο Ισραηλίτικο Νοσοκομείο της Ρώμης το οποίο ενοικιάζει το χώρο του καφέ στους σημερινούς ιδιοκτήτες της επιχείρησης. Από το 1953, δε, έχει αναγνωριστεί από την ιταλική κυβέρνηση ως «τόπος ιστορικού και εθνικού ενδιαφέροντος».

Η εντυπωσιακή κεντρική σάλα του Caffè Greco. Φωτογραφία: Alberto Pizzoli/AFP/Getty Images.

Οι σάλες του θυμίζουν σκηνικά από θεατρικό έργο εποχής. Στις 10 το πρωί που το επισκέφθηκα, ήταν σχεδόν άδειο. Προσπέρασα την πρώτη σάλα με τις βιτρίνες με τα γλυκά υπό το δέος του ότι περπατώ πάνω στο μωσαϊκό που στρώθηκε πάνω στο πάτωμα που κάποτε περπάτησε ο Νίτσε. Οι ντυμένοι με ταπισερί τοίχοι του είναι γεμάτοι παλιούς πίνακες και θαμπούς καθρέπτες. Στις άκρες τους είναι τοποθετημένοι χαμηλοί καναπέδες, ενώ στο χώρο υπάρχουν διάσπαρτα γλυπτά. Τα τραπεζάκια του έχουν ξύλινο σκελετό και μαρμάρινη επιφάνεια.

H ατμόσφαιρα μέσα και έξω έχει έντονη θεατρικότητα (από τη σελίδα του Cafe στο Facebook).

Οι σερβιτόροι είναι πάντα ντυμένοι με φράκο και παπιγιόν. Πηγαινοέρχονται χωρίς εμφανή στο θεατή -συγγνώμη, πελάτη ήθελα να πω- λόγο. Έχουν τουπέ στο όριο της υπεροψίας. Καθώς το συνηθίζουν οι Ιταλοί, μιλούν μεταξύ τους μεγαλοφώνως. Η παρουσία τους σε μεταφέρει σε μιαν άλλη εποχή, εκεί που οι άνθρωποι κάνουν τα πράγματα αλλιώς. Δυστυχώς, η κεντρική σάλα του καφέ στην οποία υπάρχει ένα πιάνο ήταν κλειστή. Κατευθύνθηκα προς το βάθος και κάθισα σε ένα τραπεζάκι.

Τοίχοι γεμάτοι έργα τέχνης, τραπεζάκια με μαρμάρινη επιφάνεια και σερβιτόροι με φράκο. Φωτογραφία Alberto Pizzoli/AFP/Getty Images.

Το πρώτο απομαγευτικό χτύπημα δεν άργησε, βέβαια, να έρθει. Σχεδόν αμέσως ήρθε και εγκαταστάθηκε απέναντί μου μια μεγάλη παρέα Ασιατών τουριστών. Παράτησαν όπως-όπως τις τσάντες και τα μπουφάν τους και όσην ώρα ήμουνα εκεί έβγαζαν selfies, μιλούσαν στο τηλέφωνο, διάβαζαν φωναχτά, έτρωγαν παράγοντας ήχους. Η μεταφορά από το «εδώ και τότε» στο «εδώ και τώρα» είχε αρχίσει να συμβαίνει.

Πίνακας του Αυστριακού ζωγράφου Λούντβιχ Πασίνι «Το καφέ Γκρέκο στη Ρώμη», 1856 (Πινακοθήκη του Αμβούργου).

Το δεύτερο χτύπημα που με προσγείωσε στην εποχή μου ήρθε όταν διάβασα τις εξωφρενικές τιμές στον κατάλογο. Τις τόσο εξωφρενικές που παρότι είμαι φτωχοσπάταλος και «μια ζωή την έχουμε» σκέφτηκα σοβαρά το ενδεχόμενο «σε ξένη χώρα είμαι, κανείς δεν με ξέρει, αν το βάλω στα πόδια κανείς δεν θα μάθει τίποτα». Τελικά έμεινα και παρήγγειλα ένα εσπρεσάκι των €7 και μια πανακότα των €12.

Μετά από λίγο μπήκε στο κατάστημα μια παρέα ηλικιωμένων Ιταλών και κάθισε παράμερα, ενώ το καφέ άρχισε σιγά-σιγά να γεμίζει (τουρίστες). Τρίτο και τελειωτικό χτύπημα επαναφοράς στο ρεαλισμό: ενώ αποτελείωνα το γλυκάκι μου, άρχισε να καταλαμβάνει το χώρο μια μυρωδιά που προφανώς ερχόταν από την τουαλέτα. Η οποία εν συνεχεία μπλέχτηκε με μια μυρωδιά από καθαριστικό λεκάνης με άρωμα πεύκο.

Πριν σηκωθώ να φύγω, μπήκε σαν σίφουνας και ήρθε να κάτσει δίπλα μου ένα ζευγάρι εξηντάρηδων με πολύ «φραγκάτο» αέρα που λανθασμένα, όπως αποδείχτηκε, υπέθεσα ότι είναι Ιταλοί. Πριν καλά-καλά προλάβουν να εγκατασταθούν, η αμίλητη μέχρι τότε κυρία, χωρίς να έχει βγάλει εν τω μεταξύ τα υπερμεγέθη γυαλιά ηλίου της, σηκώθηκε από το τραπέζι με μια κίνηση σαν αυτή που ξέρουν να κάνουν μόνο οι επιδέξιοι χορευτές του ζεϊμπέκικου όταν παίρνουν στροφή για να κάνουν το κομμάτι τους.

Το τελευταίο χτύπημα, το οριστικό χτύπημα. «Καλλιιεέ εδώ βγάλε με, να φαίνεται το ντεκόρ, που κοιτάς;», ξεκίνησε να κρώζει στον άμοιρο σύζυγο με τα Hogan υποδήματα. Και να σου τη να τινάζει τα μαλλιά αλά Σοφία Λόρεν. Και να σου τη να ποζάρει σαν μοντέλα με το χέρι στη μέση έτοιμη να χορέψει καλαματιανό. Και να σου τα μάτια όλων των θαμώνων καρφωμένα πάνω της – κάποια με συναισθητική συγκαταβατικότητα, κάποια με αποδοκιμασία. «Caffè Greco ήθελες, Caffè Greco πήρες», είπα μέσα μου. Μόνο που ήταν αλά «ΠΑΣΟΚ, ουίσκι και του Καρρά οι δίσκοι».

Όσο για τον καφέ και την πανακότα; Ατραξιόν για τους τουρίστες, τίποτα το ιδιαίτερο, άνθρακες ο θησαυρός. Πλήρωσα τα €19 με κάρτα και έφυγα. Για την ιστορία της υποθέσεως, οι Ιταλοί δεν ξεπερνούν το «όριο» που θέτει η πρώτη σάλα του Caffè Greco. Εκεί το αντίτιμο για έναν καφέ στο όρθιο μπροστά από τις βιτρίνες με τα γλυκά είναι σχεδόν το μισό από αυτό που πληρώνεις για να κάτσεις σε ένα τραπέζι. Και η αξιολόγηση του Trip Advisor είναι 4 αστέρια (με άριστα τα 5).

INFO:

Caffè Greco, Via Condotti 86, Ρώμη.

Διαβάστε ακόμα: Caffè Florian: Πιο βενετσιάνικο από τη Βενετία.

TAGS :
Caffè Greco Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει Ρώμη ταξίδι

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook