Μια μέρα, η Χρύσα επέστρεψε στα Πετράλωνα

Αχνιστά μύδια με κρασί και λεμόνι.

Πολύ πριν τα Άνω Πετράλωνα γίνουν της μόδας, υπήρχαν μονάχα παραδοσιακά στέκια στη γειτονιά: Το μαγειρείο του Οικονόμου, η ψησταριά του Μπουρή, ο Περικλής με τους μπακαλιάρους, το Ασχημόπαπο με τα τραγούδια του και ο Ζέφυρος με τις μαρξιστικές του ταινίες. Όχι ψευτοκουλτουρέ μεζεδοπωλεία ούτε εστιατόρια με δημιουργική κουζίνα. Ή μήπως όχι;

Χαμηλά στη Δημοφώντος, έφεγγαν με κίτρινο ζεστό και φιλόξενο φως τα παράθυρα μιας γκρίζας μονοκατοικίας. Στα μικρά δωμάτια με τα παλιά πλακάκια περίμεναν τραπέζια στρωμένα με λευκά τραπεζομάντιλα και φρέσκα λουλούδια. Μια γοητευτική μορφή κινούνταν στο χώρο, μαγείρευε, υποδεχόταν τους πελάτες με έμφυτη ευγένεια και μια μικρή συστολή παρά τον αρχοντικό της αέρα: Η Χρύσα των Πετραλώνων.

Αριστερά, οι γαρίδες με ούζο και άνηθο, signature dish της Χρύσας. Δεξιά, η ίδια στη νέα της κουζίνα.

Εκεί, στα Άνω Πετράλωνα, πήγαιναν οι ψαγμένοι θαμώνες “before it was cool”. Για να απολαύσουν την αστική κουζίνα και την προσωπική περιποίηση της Χρύσας, μακριά από τη βουή του Κολωνακίου ή του Ψυρρή. Την ησυχία εκείνης της γωνιάς της Αθήνας διέκοπτε μονάχα το βαρύ λεωφορείο που περνούσε κάθε μισή ώρα και γκάζωνε στο ύψος του εστιατορίου, τραβώντας για το Θησείο.

Ώσπου μια μέρα έπιασαν δουλειά οι μπουλντόζες και γκρέμισαν την όμορφη μονοκατοικία. Μαζί με δεκάδες ακόμα σπιτάκια που είχαν γλιτώσει από την αντιπαροχή στα Πετράλωνα, δεν έμελλε όμως να σωθούν από την “ανάπτυξη” της προ-Ολυμπιακής Αθήνας.

Ένας ανάλαφρος και καλόγουστος χώρος, στη γειτονιά που την καθιέρωσε.

Η Χρύσα, θέλοντας να είναι πάντα “μπροστά”, υπολόγισε ότι το σοφιστικέ εστιατόριό της ταίριαζε να μετακομίσει στον ανερχόμενο τότε Κεραμεικό. Και πράγματι, τα πρώτα χρόνια έκανε μια φιλόδοξη πορεία σε έναν κάπως μεγαλύτερο και πιο μοντέρνο χώρο, με τους περισσότερους πελάτες της να την ακολουθούν. Η κρίση, όμως, δεν άργησε να έρθει και η Χρύσα αναγκάστηκε να κλείσει. Αθόρυβα, χωρίς να χυθούν δάκρυα στα περιοδικά γι’ αυτό το τέλος εποχής.

Δεν έχει περάσει ένας μήνας από τη μέρα που είδαμε τυχαία στην Καλλισθένους, το δρόμο που φιλοξενεί τη λαϊκή της γειτονιάς, το όνομα “ΧΡΥΣΑ” στο τζάμι: Τι deja-vu ήταν αυτό; Κι όμως, η Χρύσα είχε επιστρέψει στα παλιά της λημέρια! Το ίδιο βράδυ ανοίξαμε την πόρτα στο νέο μαγαζί: Μια ενιαία φωτεινή σάλα, μικρότερη από τις δύο προηγούμενες διευθύνσεις, αλλά πάντοτε κομψή και φιλόξενη, με αυτό το απροσποίητο και καλόγουστο άγγιγμα της οικοδέσποινας. Η οποία είναι πανταχού παρούσα, όπως παλιά.

Οι πατάτες τηγανητές, ταμάμ με τα μύδια και το κοντοσούβλι.

Αυτό που έχει αλλάξει αρκετά είναι το φαγητό. Στο πνεύμα της εποχής, το νέο μενού είναι λιγότερο δημιουργικό και περισσότερο οικονομικό, με τα κυρίως πιάτα να κοστίζουν από €5 ως €9. Δοκιμάσαμε ένα πολύ ανάλαφρο, κοκκώδες χούμους με καταπληκτικά κρουτόν πίτας σε μπαστουνάκια “σκονισμένα” με πάπρικα, τις γαρίδες με ούζο και άνηθο (ένα πιάτο από το κλασικό ρεπερτόριο της Χρύσας), σαλάτα με φακές και γαύρο που δρόσιζε ο δυόσμος, και ένα ζουμερό κοντοσούβλι κοτόπουλου με φουρνιστές πίτες και “παρθένο” τζατζίκι χωρίς σκόρδο. Στα γλυκά, ξεχωρίζει το σπιτικό τσιζκεϊκ με μέλι. Λίγες οι επιλογές σε κρασί, σε λογικές τιμές.

Παρότι μας έλειψαν κάποιες πιο τολμηρές πινελιές από τα χεράκια της οικοδέσποινας, όλα τα πιάτα ήταν ανάλαφρα και ισορροπημένα. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα νοικοκυρεμένο υβρίδιο ανάμεσα στο μεζεδοπωλείο και στο μεσογειακό μπιστρό που προσφέρεται για κάθε μέρα, από ρομαντικό τετ-α-τετ μέχρι παρέα με συναδέλφους μετά τη δουλειά.

Η Χρύσα είναι θεσμός, και είναι σα να μην έφυγε ποτέ από τη γειτονιά.

Φωτογραφίες: Γιάννης Καλύβας.

Διαβάστε ακόμα: 13 στέκια όπου ευχαριστιέσαι χρυσαφένια, τηγανητή πατάτα, από τις ψαροταβέρνες του Περάματος ως τα χαμπουργκεράδικα της Γλυφάδας.

TAGS :
εστιατόριο πετράλωνα Χρύσα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook