Η απόλαυση της γεύσης και το ταξίδι της ζωής

Μια απλή ντομάτα τον Αύγουστο μπορεί να γίνει για λίγο το αντικείμενο του πόθου μας. (Φωτογραφία: bonappetit.com)

Οι δρόμοι της απόλαυσης είναι προσωπική υπόθεση. Καθένας από εμάς έχει διαφορετικές προτεραιότητες στο τι απολαμβάνει περισσότερο. Και ασφαλώς μιλάμε για όλο τον κύκλο της απόλαυσης, από τον ενθουσιασμό της προσμονής, στην οργασμική κορύφωση κι από εκεί στη γλυκιά ανάμνηση. Τη διαδικασία δηλαδή που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως κύριο συστατικό της ευτυχίας.

Για κάποιους από εμάς, πρώτη θέση στις απολαύσεις έχει ο,τιδήποτε μπορεί να διεγείρει τον ουρανίσκο μας, να πλανέψει τους γευστικούς μας κάλυκες και να μας προσφέρει τον ενθουσιασμό μιας ερωτευμένης μαθήτριας στο πρώτο της φιλί. Και όπως κάθε αληθινός έρωτας, έτσι και ο δικός μας για την υψηλή γεύση και τα επουράνια αρώματα είναι αγνός κι ανεπιτήδευτος.

Μία ντομάτα. Ναι, μια απλή ντομάτα τον Αύγουστο μπορεί να γίνει για λίγο το αντικείμενο του πόθου μας. Θα την κρατήσουμε τρυφερά και θα την κοιτάξουμε με θαυμασμό. Θα την φέρουμε στο στόμα μας και θα την εξερευνήσουμε. Θα νιώσουμε την υφή της και θα αφήσουμε τα αρώματά της να χυθούν στη στοματική μας κοιλότητα. Με μικρές ανάσες θα τα αφήσουμε να τρυπώσουν παντού και θα την καταπιούμε κλείνοντας στιγμιαία τα μάτια. Όπως οι εραστές, που και εκείνοι, κατά βάθος, μέσα στο φιλί αναζητούν το άρωμα και τη γεύση του άλλου.

Η αναζήτηση της απόλαυσης στο φαγητό ξεδιπλώνεται παράλληλα με το ταξίδι της ζωής του καθενός: Τα μικρά παιδιά τρώνε για να απορροφήσουν όσα χρειάζονται για να μεγαλώνουν. Μαθαίνουν το φαγητό ως κάτι πρακτικό, ίσως ακόμα και ενοχλητικό, αφού είναι μια αναγκαστική διακοπή από το παιχνίδι τους. Όμως, ως βασική ανάγκη, τα εισάγει στις έννοιες της ικανοποίησης και της απόλαυσης. Η πείνα τους βρίσκει τη λύση της σε ένα πιάτο φαγητό. Και σιγά σιγά αποκτούν προτιμήσεις, αρχίζουν να νιώθουν τη χαρά που μπορεί να προσφέρει στον εγκέφαλο το αλάτι και η ζάχαρη. Και πριν το καταλάβουν, αρχίζουν να ανακαλύπτουν και να επιθυμούν πιο λεπτές γευστικές διαδρομές.

Κοντά στα 25 κι αφού χορτάσουν μέρος της σεξουαλικότητά τους, αρχίζει το πραγματικό ταξίδι των γεύσεων. Ολάνοιχτοι οι νέοι θα δοκιμάσουν τα πάντα, από τις κουζίνες και τα αρώματα τόπων μακρινών μέχρι τις χαμένες πρώτες ύλες του τόπου τους. Θα μπουν στην κουζίνα και θα μάθουν τη χημεία των υλικών. Θα πειραματιστούν και θα ταξιδέψουν, ψάχνοντας το γευστικό τους δισκοπότηρο. Κι όσο δοκιμάζουν, τόσο θα διευρύνουν τους γαστρονομικούς τους ορίζοντες. Κι όσο η μνήμη γεμίζει με υλικό, τόσο θα αρχίσουν να ξεχωρίζουν οι πιο σπουδαίες γευστικές εμπειρίες. Κι αυτές θα μένουν και θα ζητούν επανάληψη.

Το περίφημο καλκάνι ποσέ με κολοκυθάκια, του chef Daniel Humm. Το εστιατόριό του, Eleven Madison Park στη Νέα Υόρκη, τερμάτισε πρώτο στην κατάταξη των 50 κορυφαίων εστιατορίων παγκοσμίως, για το 2017. Φωτογραφία: Surfacemag.com.

Καθώς η μέση ηλικία θα ανατέλλει, η Οδύσσεια των αρωμάτων θα πλησιάζει στην Ιθάκη της. Ένα άγραφο ημερολόγιο συνταγών και εμπειριών θα έχει αποθηκευτεί κάπου ανάμεσα στο μυαλό και στην καρδιά του καθενός: Γεύσεις από ταξίδια, προσωπικοί γαστρονομικοί θρίαμβοι, εκείνος ο «πίνακας» του τριάστερου στο Παρίσι, τα σπαράγγια της κάθε άνοιξης, η μυρωδιά της κουζίνας της γιαγιάς, η αγαπημένη ποικιλία. Αυτά τα χαραγμένα στη μνήμη έπη θα γίνουν το γευστικό ρεπερτόριο του καθενός.

Μοιραία, η σχέση με το φαγητό θα αρχίσει να γίνεται επιλεκτική. Από τη μια, η κούραση της αναζήτησης κι από την άλλη οι μειωμένες αντοχές του σώματος. Το προσωπικό ημερολόγιο του καθενός αργά ή γρήγορα θα πρέπει να περάσει από τη λογοκρισία της ιατρικής επιστήμης. Με δάκρυα ψυχής θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε γεύσεις και αρώματα που θεωρούσαμε κομμάτια του εαυτού μας. Να κόψουμε καλημέρες με τον αγαπημένο μας εστιάτορα, απολογούμενοι για τη δυστυχία μας. Θα μαγειρεύουμε περισσότερο για τους άλλους όμως και θα απολαμβάνουμε μέσα και από τη δική τους απόλαυση. Διότι, όπως είπαμε, η αγάπη για το φαγητό είναι πρωτίστως ανιδιοτελής και αγνή. Και κορυφώνεται όταν τη μοιράζεσαι με πρόσωπα αγαπημένα.

Μια αγάπη τόσο αγνή, που όταν λίγο πριν το τέλος γαληνεύσει η ψυχή και περάσει από μπροστά μας η ζωή που ζήσαμε σαν ασπρόμαυρη ταινία σε θερινό σινεμά, η γεύση της δε θα είναι ούτε γλυκιά, ούτε πικρή. Θα είναι εκείνη η αρχετυπική γεύση της μητρικής στοργής που μας χάραξε για πάντα και μας έβαλε στο μονοπάτι του έρωτα και της γαστρονομίας.

Διαβάστε ακόμα: Έχετε δοκιμάσει μαύρες κρέπες; Το Bon Bon είναι το νέο στέκι στη χώρα των Κυθήρων με Παριζιάνικες περγαμηνές.

TAGS :
αγάπη Γεύσεις φαγητό

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook