Τζαϊαντ: μια μικρή-μεγάλη πιτσαρία στο Κουκάκι

Σε πρώτο πλάνο: πίτσα με ελαφρύ λουκάνικο και τραγανό μπρόκολο. Θα της πήγαινε να γίνει και πιο spicy.

Ξαφνικά φαίνεται ότι οι Αθηναίοι άρχισαν να αγαπούν ξανά την πίτσα. Δεν ξέρω αλλά ούτε και μπορώ να δικαιολογήσω αυτή τη νέα μόδα –μανία να την πω- που διατρέχει την πόλη μας τον τελευταίο καιρό. Μικρά μαγαζάκια που βάζουν ένα φούρνο και ζυμώνουν τα δικά τους ζυμάρια, ξεφυτρώνουν από εκεί που δεν το περιμένεις. Η αλήθεια είναι ότι όλη αυτή η κατάσταση έχει ενδιαφέρον. Νόστιμο ενδιαφέρον.

Η ώρα της προετοιμασίας.

Μια τέτοια μικρή πιτσαρία, που άνοιξε πρόσφατα, βρήκα στο Κουκάκι, στις αρχές του πιο hipster πεζόδρομου της περιοχής. Το όνομά της Τζάϊντ, και αμέσως στο μυαλό μου ήρθαν μνήμες από τη φωσκολική σαπουνόπερα που στις αρχές του ’90 έσπαγε τα ρεκόρ τηλεθέασης. Η παρέα, όμως, των έξι παιδικών φίλων που κρύβεται πίσω από την Τζάϊντ, δεν εμπνεύστηκε από την εν λόγω σειρά. Ήθελαν να κάνουν λογοπαίγνιο με το λιλιπούτειο μέγεθος του μαγαζιού και γι’ αυτό του έδωσαν ένα “τζάϊαντ” όνομα.

Ροδοψημένο προσούτο πάνω σε στρώση φρέσκιας ντομάτας και το όλο περιβάλλεται από τραγανή λεπτή ζύμη.

Η ιδέα για να στηθεί λοιπόν αυτή η πιτσαρία απλή: να προσφέρουν μια νόστιμη και “τίμια” πίτσα στους Αθηναίους. Δεν ήθελαν όμως και κάτι συνηθισμένο. Έψαχναν να βρουν κάτι διαφορετικό. Σε αυτό τους βοήθησε και ο chef Γιάννης Σιμωτάς που ανέλαβε και το κομμάτι των συνταγών. Μετά από πολλές δοκιμές, κατέληξαν σε 10 συνταγές που ξεφεύγουν λίγο –έως πολύ- από τα συνηθισμένα. Όλες παίζουν με το ίδιο ζυμάρι.

Μέγιστη διάρκεια ψησίματος τα τέσσερα λεπτά.

Ένα ζυμάρι που φτιάχνεται με άλευρα που έρχονται από την Ιταλία και ωριμάζει γύρω στις 48 ώρες πριν στολιστεί και μπει στο φούρνο. «Ακολουθούμε την ναπολιτάνικη σχολή» θα μου πει χαρακτηριστικά ο Γιάννης· «θέλουμε το ζυμάρι μας να είναι τραγανό και αφράτο». Πολλά από τα αλλαντικά και τα τυριά, έρχονται και αυτά από τη γείτονα χώρα για να εξασφαλίσουν έτσι την υψηλή ποιότητα του τελικού τους προϊόντος.

Οι δέκα βασικές επιλογές του μαγαζιού. Κάποιες είναι εντελώς out of the box.

Κοιτάζοντας τον κατάλογο με τις 10 επιλογές –να σας πω ότι υπάρχουν δύο μεγέθη: η ατομική των 4 κομματιών και η πιο μεγάλη των 8- δεν μπορούσα να αποφασίσω ποια να δοκιμάσω. «Πάρ’ τις όλες» μου λέει με χαμόγελο η Χριστίνα που συντονίζει τις παραγγελίες. Θα ήταν υπερβολή, παρ’όλο που θα το ήθελα. Τη ρωτάω αν στο παρελθόν έχει επιχειρήσει κανείς να τις ζητήσει όλες και κουνά θετικά το κεφάλι της. «Ήταν τις προάλλες εδώ μια παρέα 6 ατόμων που τελικά πήρε και τις 10 και μάλιστα κάποιες τις επανέλαβαν» μου λέει. Εγώ πάλι είπα να παίξω συντηρητικά και διάλεξα μια Μαργαρίτα, μια με μανιτάρια καθώς και μια με λουκάνικο και μπρόκολο. Για να μην παρεξηγηθώ, όλες σε ατομικό μέγεθος.

Τα… ενδότερα της πίτσας με λουκάνικο και μπρόκολο: ελαφρώς γλυκιά –έχει κρέμα τυριού και κρέμα γάλακτος- που κάπου κάπου γίνεται λίγο καυτερή λόγω του τσίλι.

Όση ώρα περίμενα, τα τρία όλα κι όλα τραπεζάκια που έχουν μπροστά στον πεζόδρομο άδειαζαν και γέμιζαν με σταθερή ταχύτητα. Και μέχρι να το πάρω είδηση η Χριστίνα μου σέρβιρε ήδη τη Μαργαρίτα. «Τέσσερα λεπτά αρκούν για να ψηθεί η πίτσα μας» θα μου πει. Δοκιμάζω: νόστιμη σάλτσα τομάτας με σωστή ποσότητα μοτσαρέλας και λίγο ελαιόλαδο πάνω σε ένα αφράτο, λεπτό ζυμάρι.

Το ζυμάρι φτιάχνεται με άλευρα που έρχονται από την Ιταλία και ωριμάζει γύρω στις 48 ώρες πριν στολιστεί και μπει στο φούρνο.

Μέχρι να τελειώσω το πρώτο κομμάτι έχει έρθει και εκείνη με τα μανιτάρια. Μυρίζει το λάδι τρούφας που έχουν βάλει. «Είναι λίγο πιο χειμωνιάτικη» θα μου πει ο Γιάννης πίσω από τον πάγκο ενώ ανοίγει το επόμενο ζυμάρι. Έχει δίκιο.

Ολες οι πίστες είναι σε δύο μεγέθη: η ατομική των 4 κομματιών και η πιο μεγάλη των 8.

Είναι μια πληθωρική και χορταστική πίτσα με ποικιλία από διάφορα μανιτάρια (πλευρώτους, λεντινούλα, portobello, champignon) που συνδυάζονται με παρμεζάνα, γκοργκοτζόλα και μοτσαρέλα. Σίγουρα δε θα μπορούσα να τη φάω ολόκληρη, όσο προκλητική κι αν ήταν.

Στις αρχές του πιο hipster πεζόδρομου του Κουκακίου βρίσκεται η πιτσαρία Τζάιαντ.

Τέλος έρχεται και εκείνη με το λουκάνικο και το φρέσκο μπρόκολο. Ελαφρώς γλυκιά –έχει κρέμα τυριού και κρέμα γάλακτος- που κάπου κάπου γινόταν λίγο καυτερή λόγω του τσίλι. Μου άρεσε που το μπρόκολο ήταν τραγανό και το λουκάνικο “ελαφρύ”. «Νομίζω ότι θα της πήγαινε να ήταν κάπως πιο καυτερή» λέω στο Γιάννη και εκείνος μου απαντά ότι για όσους αγαπούν το καυτερό έχουν λάδι με τσίλι και μου το δίνει.

Τα υπόλοιπα στον κατάλογο…

Ήμουν έτοιμος να ζητήσω εκείνη με τις πράσινες ελιές, το κρεμμύδι και το πέστο πιπεριάς Φλωρίνης που είδα να βγαίνει απ’ το φούρνο, και εκείνη με τα τέσσερα τυριά και τη μαρμελάδα σύκου αλλά είπα να τις αφήσω για την επόμενη φορά. Γιατί θα επιστρέψω στην Τζάϊαντ. Και την επόμενη φορά θα φέρω και τους φίλους μου για να τις πάρουμε όλες. Όπως εκείνη η παρέα.

Η φωτεινή ταμπέλα θα σε οδηγήσει…

//ΙNFO

TZAΪΑΝΤ, Γεωργάκη Ολυμπίου 21, Κουκάκι
Καθημερινά από τις 18:00

Διαβάστε ακόμα: Νέο tasting menu στο «Pelagos», με φουλ του Ασύρτικου.

TAGS :
εστιατόρια κουκάκι πίτσα πιτσαρία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook