Ο Διαφθορέας στο Matsuhisa: Εκεί να (την) πας…

Τα ηλιοβασιλέματα στη βεράντα του Matsuhisa είναι πράγματι γεμάτα αναμνήσεις… Credit: Θ. Λέλεκας

«Νομίζω ότι βρήκα τη γυναίκα της ζωής μου», μου είπε ο φίλος μου με στόμφο. Τον αγκάλιασα, τον φίλησα, του είπα τα δέοντα, αλλά κράτησα και μικρό καλάθι, γιατί όλοι τα έχουμε πει αυτά και τα έχουμε πάρει πίσω στη συνέχεια. Όταν τελείωσαν οι αγάπες και οι φιλοφρονήσεις, μου έριξε και την κρίσιμη ερώτηση: «Εσύ που όλο γυρίζεις και τα ξέρεις, πού λες να την πάω για φαγητό; Κάπου καλά θα ήθελα, πολύ καλά».

Ένας πίνακας ζωγραφικής με θέμα: η γεύση της θάλασσας. Credit: Θ. Λέλεκας

«Κοίταξε», απάντησα με περισπούδαστο ύφος, «αν η λεγάμενη είναι άλλη μία για τη συλλογή σου (σ.σ. ήμασταν πάντα παρέα με κατακτήσεις, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε;), έχω πολλά μέρη να σου προτείνω. Αν όμως πρόκειται για “εκείνη”, τότε το μέρος είναι μόνο ένα».

Ταρτάρ σολoμού, χαβιάρι, baby peach, δεν περιγράφω άλλο… Credit: Θ. Λέλεκας

Δεν του το αποκάλυψα αμέσως, όμως. Αφενός έπρεπε να βεβαιωθώ ότι πρόκειται για το δεύτερο (είχα ακούσει ξεκάθαρα τη λέξη «νομίζω» στην αρχή). Αφετέρου, ήθελα να κάνω έρευνα «εις βάθος», για να τεκμηριώσω την πρότασή μου σε όλα τα επίπεδα. Και αυτό έκανα.

Μοσχαρίσιος σιδηρόδρομος, για να ξεχάσει ο κρεατοφάγος το όνομά του! Credit: Θ. Λέλεκας

Ναι, το “Matsuhisa” είχα στο μυαλό μου. Δεν το σκέφτηκα όμως επί τούτου, για τον φιλαράκο μου είναι προσωπικό το θέμα μου (δεν θα σας πω περισσότερα όμως, μην επιμένετε, για άλλον συζητάμε τώρα). Απλώς η προτίμησή μου σε αυτό το εστιατόριο ήταν πάντα εμπειρική – και, σε ένα μεγάλο βαθμό, ενστικτώδης. Τώρα, όμως, εκαλούμην να τοποθετηθώ υπεύθυνα και σοβαρά πάνω στο θέμα. Με επιχειρήματα. Γι’ αυτό και έκανα, με την άδεια της διεύθυνσης του εστιατορίου, μια επίσκεψη «εφ’ όλης της ύλης» στους χώρους του, για να βιώσω την εμπειρία “Matsuhisa” όχι μόνο ως πελάτης, αλλά… εν τη γενέσει της!

Ο σολομός, απλώς… αλλιώς! Credit: Θ. Λέλεκας

Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει το Matsuhisa τόσο ξεχωριστό, ειδικά για μια τέτοια περίσταση; Δεν είναι ένα στοιχείο, είναι πολλά. Εγώ βρήκα αρκετά από αυτά (ο καθένας σίγουρα θα βρει κι άλλα) και αισθάνθηκα έτοιμος να μιλήσω στο φίλο μου και να τον συμβουλεύσω όπως πρέπει. Ποια είναι αυτά;

Η αλμύρα της θάλασσας στα ιαπωνέζικα. Credit: Θ. Λέλεκας

Ας ξεκινήσουμε από το πιο βασικό, αυτό που «βγάζει μάτι»: το σημείο. Δεν πρόκειται απλώς για ένα όμορφο, παραθαλάσσιο σημείο, πρόκειται για ένα από τα πλέον προνομιούχα σημεία στη Μεσόγειο (το λέω και το πιστεύω). Και όχι μόνο τα τελευταία χρόνια που είναι το “Matsuhisa” εκεί, οι παλαιότεροι θυμόμαστε και το θρυλικό “Club House” του Αστέρα στο ίδιο μέρος. Γιατί μπορεί να άλλαξε το ντεκόρ και το μενού, αλλά η κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα και – βέβαια – αυτό το ηλιοβασίλεμα, δεν αλλάζουν ό,τι και να γίνει.

Αυτό που ξέρατε ως sushi… ξεχάστε το! Credit: Θ. Λέλεκας

Για το φαγητό, έχουμε πολλά να πούμε. Το βασικό που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε είναι ότι στο “Matsuhisa” δεν μιλάμε (μόνο) για sushi. Σαφώς και αυτό παίζει βασικό ρόλο στο μενού, ωστόσο η κουζίνα – συγνώμη, οι κουζίνες – του εστιατορίου, δημιουργούν ό,τι πιο σοφιστικέ υπάρχει, χρησιμοποιώντας τις καλύτερες πρώτες ύλες, με ιαπωνέζικο πάντα προσανατολισμό, χωρίς όμως να λείπουν και οι ντόπιες πινελιές.

Μυλοκόπι toban: το λαχταριστό ψάρι παραδόθηκε στις φλόγες! Credit: Θ. Λέλεκας

Μπήκα στην «ζεστή» κουζίνα του “Matsuhisa” και παρακολούθησα τον σεφ Βασίλη Παπαθεοδώρου εν ώρα δημιουργίας. Με συνεπήραν οι μυρωδιές, αλλά και η ευλάβεια στην παρασκευή και στην παρουσίαση πιάτων όπως το – διαχρονικά αγαπημένο – black cod ή το toban με μυλοκόπι και λαχανικά που σερβίρεται αχνιστό. Στη δε κρύα κουζίνα, εκεί όπου παρασκευάζεται το sushi, ο σεφ Τόνυ Βρατσάνος δεν κάνει μαγειρική, αλλά τέχνη. Δεν υπερβάλλω – το κάθε πιάτο ξεκινάει σαν καμβάς και καταλήγει κομψοτέχνημα χρωμάτων και σχημάτων που (σχεδόν) λυπάσαι να το χαλάσεις για να το φας (λέμε τώρα…).

Η μύτη του Διαφθορέα δούλεψε υπερωρίες εκείνο το βράδυ! Credit: Θ. Λέλεκας

Καλά θα κάνεις να τα χαλάσεις – εννοώ να τα φας – όλα. Γιατί, αν δεν το κάνεις, θα το μετανιώσεις. Ακόμα, ας πούμε, κι αν ονειρεύεσαι σπαλομπριζόλες και σκέφτεσαι από μέσα σου «τι ήρθα εδώ να κάνω με αυτά τα λεπτεπίλεπτα», δαγκώνεις το πρώτο κομματάκι μοσχαρίσιου σιδηρόδρομου, ο οποίος είναι σιγομαγειρεμένος με τζίντζερ και σερβίρεται με πουρέ γλυκοπατάτας, και η εμπειρία είναι οργασμική (μιλάει ο κρεατοφάγος, έχει διπλή σημασία αυτό)!

Γυαλιστερές λάγνες κι ερωτιάρες… Credit: Θ. Λέλεκας

Η αφροδισιακή πλευρά των πιάτων; Παντού, και όχι μόνο στην πρώτη ύλη (αν και ένα πιάτο με γυαλιστερές, που βγήκαν εκείνη την ώρα ζωντανές από την κουζίνα, απέπνεε ερωτισμό στο χρώμα, στο σχήμα, ακόμα και στο λάγνο κούνημα του θαλασσινού όταν ήρθε σε επαφή με το όξινο στοιχείο που περιχύθηκε πάνω του).

Θυμάστε (εσείς οι παλιοί) ένα αισθησιακό έργο του ’76 που λεγόταν «Η αυτοκρατορία των Αισθήσεων»; Εγώ το θυμήθηκα, ενώ ζούσα όλα αυτά. Κι εκεί βρήκα το μυστικό του “Matsuhisa”, ή τουλάχιστον ένα μέρος του: στο σκανδαλιστικό γαργάλημα όλων των αισθήσεων κατά τη διάρκεια ενός γεύματος, αρκεί βεβαίως να έχει πάει κάποιος με αυτήν τη διάθεση.

Απίκο η μπριγάδα της κουζίνας, στην υπηρεσία της απόλαυσης του πελάτη. Credit: Θ. Λέλεκας

Από τις προφανείς, που είναι η γεύση και η όσφρηση, μέχρι τις πιο απροσδόκητες, δηλαδή την όραση, με εικόνες που δεν σταματούν να προκαλούν, αλλά και την αφή ή, εν προκειμένω τις υφές, που επιφυλάσσουν συνεχή, προκλητικά παιχνιδίσματα στα δάχτυλα, τη γλώσσα και τον ουρανίσκο. Όσο για την ακοή, ε, εκεί αναλαμβάνει ο εκάστοτε ενδιαφερόμενος να μιλήσει για να απογειώσει την εμπειρία και να εξασφαλίσει την απολαυστική συνέχεια της βραδιάς (μην τα περιμένουμε όλα από τους σεφ και το φαγητό…).

Τόνi Βρατσάνος: 50% Σεφ + 50% καλλιτέχνης. Credit: Θ. Λέλεκας

Σε όλα τα παραπάνω προσθέστε την εξαιρετική λίστα κρασιών που διαχειρίζεται η σομελιέ Μαριάννα Λαναρά, με οινικά ταιριάσματα που αναδεικνύουν τέλεια τις γεύσεις του καταλόγου. Σε μια τόσο σπέσιαλ βραδιά, βέβαια, εγώ θα στεκόμουν αρκετά (ίσως και να έμενα εξ ολοκλήρου) στην ενότητα με τις (ροζέ) σαμπάνιες. Κάποιοι καταλαβαίνετε τι εννοώ…

Και ο mixologist δημιουργεί μόνο για σένα μωρό μου… Credit: Θ. Λέλεκας

Εκείνη τη φορά, όμως, το πήγα ακόμα πιο πέρα το πράγμα. Αφιέρωσα αρκετό χρόνο στην μπάρα του πολύ άξιου Χάρη Γεωργόπουλου, ο οποίος κατάλαβε ακριβώς το λόγο της επίσκεψής μου και μου έφτιαξε το τέλειο cocktail. Μπορεί αυτό να μην είχε ακόμα όνομα, καθότι γεννήθηκε ουσιαστικά εκείνη τη στιγμή, είχε όμως απίστευτη αρωματική πολυπλοκότητα και εκπληκτικά ρομαντική όψη.

Τριαντάφυλλο στη μύτη, στο στόμα, στο μάτι, στο ποτήρι. Credit: Θ. Λέλεκας

Βασικά του συστατικά το Tanqueray Gin και ένα σπάνιο sake από την προσωπική συλλογή του Nobu-san που φέρει το όνομά του, το “Hokusetsu Nobu TK40” (ονομάζεται έτσι γιατί αποστάζεται από ειδικό ρύζι, αφού αυτό έχει «γυαλιστεί» για να αφαιρεθεί το 60% κάθε κόκκου, ώστε να μείνει μόνο η «καρδιά» του. Συμπληρώνεται από χυμό lychee και lime, καθώς και σιρόπι τριαντάφυλλο και γαρνίρεται με ειδικό τριανταφυλλάκι σε ασορτί ροζ χρώμα.

Τα περιέγραψα στον φίλο μου όλα αυτά την άλλη μέρα. Και, επιπλέον, του μίλησα για ένα εστιατόριο που, στα πολύ επιλεγμένα σημεία του πλανήτη στα οποία βρίσκεται, είναι στέκι των μεγαλύτερων σταρ, αλλά και κορυφαίων προσωπικοτήτων της πολιτικής, των business κ.λπ. Αν τα συνθέσεις όλα αυτά, αυτό που παίρνεις είναι κάτι σαν ένα σπάνιο απόσταγμα – μια μοναδική εμπειρία που δεν ξεχνιέται εύκολα, και η οποία σίγουρα δεν είναι για τον καθένα. «Αν λοιπόν μιλάμε ακόμα για «εκείνη», θα την πας στο Matsuhisa». Αυτά είπε ο Διαφθορέας. Και μετά, εσιώπησε…

Black Cod: Ο μπακαλιάρος στην υπηρεσία της γαστρονομικής ηδονής… Credit: Θ. Λέλεκας

TAGS :
matsuhisa nobu sushi Λέλεκας Ο διαφθορέας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook