DSC03674-1

«Δύο μεγάλους έρωτες είχα στη ζωή μου. Το κρασί και τη γυναίκα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να ζήσω μόνο με ένα από τα δύο. Μέχρι σήμερα, δεν έχω καταφέρει να δώσω απάντηση στο ερώτημα αυτό». Τάδε έφη Χρήστος Αϊβαλής εξ αριστερών. Μην τα μπερδέψετε.

Ο Χρήστος Αϊβαλής ήταν ο πρώτος οινοποιός που γνώρισα, όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με το κρασί. Γι’ αυτόν το λόγο (αλλά όχι μόνο) έχουμε μία πολύ ιδιαίτερη σχέση. Είμαστε φίλοι, μιλάμε πολύ τακτικά, τα τελευταία χρόνια δε το έθιμο είναι το Πάσχα να σουβλίζουμε τον οβελία μαζί, στο οινοποιείο του. Ως χαρακτήρες, έχουμε και πολλά κοινά. Πέραν του ότι αγαπάμε και οι δύο τα δυνατά κόκκινα κρασιά και θα προτιμούσαμε να πιούμε μπίρα παρά Pinot Noir από τη Βουργουνδία, όταν ξεκινάμε μια κουβέντα – προσωπική ή επαγγελματική – το θέμα αναπόφευκτα και νομοτελειακά καταλήγει στις γυναίκες!

Έτσι λοιπόν, όταν αποφάσισα να γράψω για το κρασί και τη γυναίκα, τον πήρα τηλέφωνο. Και με το που ξεκίνησα να του εξηγώ την ιδέα μου, με διέκοψε και μου είπε «Έλα εδώ, να σου τα πω εγώ όλα». Προτού προλάβω να του πω ότι, έτσι κι αλλιώς, μια κουβέντα μαζί του ήταν το πρώτο πράγμα που είχα σκεφτεί. Δεν πέρασαν παρά μερικές μέρες και, μαζί με δύο φίλους, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κατεβήκαμε, ένα ηλιόλουστο μεσημέρι Σαββάτου, στη Νεμέα. Είχε έρθει η ώρα όσα είχαμε πει όλο αυτό τον καιρό μεταξύ μας να καταγραφούν και να μείνουν για τις επόμενες γενιές…

Συναντηθήκαμε στο οινοποιείο του, στην Αγία Σωτήρα της Νεμέας, όπου ξεκινήσαμε την άκρως ενδιαφέρουσα κουβέντα μας. Η ώρα περνούσε, όμως, γι’ αυτό και αποφασίσαμε να τη συνεχίσουμε στην αγαπημένη του ψησταριά, λίγο έξω από το Ναύπλιο, με παϊδάκια προβατίνας και τα καλύτερα κρασιά του για συνοδεία. Ευτυχώς, προνόησα και έφαγα γρήγορα. Γιατί, όταν (ξανα)άρχισε να μιλάει για το επίμαχο θέμα, έγινε – στην κυριολεξία – χείμαρρος και δεν προλάβαινα να κρατάω σημειώσεις!…

«Δύο μεγάλους έρωτες είχα στη ζωή μου, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου», ξεκίνησε να μου λέει. «Το κρασί και τη γυναίκα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να ζήσω μόνο με ένα από τα δύο. Μέχρι σήμερα, δεν έχω καταφέρει να δώσω απάντηση στο ερώτημα αυτό. Γιατί ακόμα τα επιθυμώ και τα δύο το ίδιο πολύ»…

«Όπως και το κρασί, έτσι και η γυναίκα έχει “terroir”. Δηλαδή, ανάλογα με την καταγωγή, την παιδεία, την ηλικία της, θα φερθεί, θα εκφραστεί, θα αντιδράσει. Επίσης, η εμπειρία της είναι το “χαρμάνι” της, όπως στο κρασί», λέει ο Χρήστος Αϊβαλής.

«Υπάρχουν όμως “τεχνικές” ομοιότητες μεταξύ τους;», αναρωτιέμαι φωναχτά και σπεύδει να μου απαντήσει. «Σαφώς και υπάρχουν! Όπως και το κρασί, έτσι και η γυναίκα έχει “terroir”. Δηλαδή, ανάλογα με την καταγωγή, την παιδεία, την ηλικία της, θα φερθεί, θα εκφραστεί, θα αντιδράσει. Επίσης, η εμπειρία της είναι το “χαρμάνι” της, όπως στο κρασί. Κάθε στοιχείο που έχει διαμορφώσει την προσωπικότητα και τον χαρακτήρα της, το καθένα στο ποσοστό του, θα βγει σε αυτό που βλέπουμε σε αυτή. Και σε τελική ανάλυση, μου λέει με στόμφο, ένα πράγμα είναι αδιαπραγμάτευτο: σε μια γυναίκα συμπεριφέρεσαι όπως σε ένα μεγάλο κρασί και σε ένα μεγάλο κρασί όπως σε μια γυναίκα»!…

Και συνεχίζει. «Και η γυναίκα και το κρασί χρειάζονται εμπειρία, γνώση και τέχνη. Το κρασί, ανάλογα με τη θερμοκρασία, το ποτήρι, το ταίριασμα, θα σου δώσει άλλα πράγματα. Το ίδιο και η γυναίκα. Θα είναι αλλιώς στο σαλόνι και αλλιώς στην κρεβατοκάμαρα».

Διαβάστε ακόμα: Top 5 ελληνικά ερυθρά από ιταλικές ποικιλίες.

nemea

“Στα δικά μου κρασιά, επιδιώκω το πάντρεμα της πληθωρικότητας με τη φινέτσα και μόνο όταν το καταφέρνω είμαι ικανοποιημένος. Όπως και μια γυναίκα, όσο σημαντικό κι αν είναι να είναι κομψή, πώς θα είναι sexy αν δεν έχει καμπύλες;”

Εκείνη τη στιγμή, σηκώνει το ποτήρι του και το αναδεύει. Το περιεχόμενό του, μια πολύ αγαπημένη μου Νεμέα, το “Μονοπάτι του 12”, είναι στιβαρό και υψηλό σε αλκοόλ και, όπως ξανακάθεται στο ποτήρι, αφήνει παχύρευστα δάκρυα στα τοιχώματά του. «Βλέπεις;», με ρωτάει. «Λίγο προτού φτάσεις στην κορύφωση της εμπειρίας με ένα κρασί ή με μία γυναίκα, και τα δύο γεμίζουν υγρά. Καθένα έχει τα δικά του δάκρυα. Τι πιο σημαντικό κοινό τους στοιχείο να ψάξουμε να βρούμε;»…

Αποφασίζω να ρίξω λάδι στη φωτιά και ρωτάω: «Στο δίλημμα “πληθωρικότητα ή φινέτσα” τι απαντάς; Μπορντό ή Βουργουνδία; Νεμέα ή Νάουσα;», για να εισπράξω την απάντηση χωρίς δεύτερη σκέψη. «Στα νιάτα μου με τραβούσαν οι πληθωρικές γυναίκες, για να μου χαρίσουν την απόλαυση στο μάξιμουμ. Μεγαλώνοντας, με την εμπειρία, εκτίμησα τη φινέτσα. Σήμερα ψάχνω την αρμονία των δύο – και στη γυναίκα, αλλά και στο κρασί. Στα δικά μου κρασιά δε, επιδιώκω το πάντρεμά τους και μόνο όταν το καταφέρνω είμαι ικανοποιημένος. Αλλά και μια γυναίκα, όσο σημαντικό κι αν είναι να είναι κομψή, πώς θα είναι sexy αν δεν έχει καμπύλες;»…

Το τέλειο δεν υπάρχει γιατί, ακόμα κι εκεί που νομίζεις ότι το βρήκες, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι το επόμενο δεν θα είναι καλύτερο. Κι αυτό είναι που κάνει την τελειότητα άπειρη και την αναζήτησή της ασταμάτητη.

«Χρειάζεται μέτρο το κρασί και ο έρωτας;», τον ρωτάω. Νόμιζα ότι ήξερα την απάντηση, αλλά με εκπλήσσει. «Είμαι άνθρωπος που δεν του αρέσουν τα όρια και οι περιορισμοί, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με την απόλαυση. Εδώ όμως θα απαντήσω “ναι”, χρειάζεται μέτρο. Είναι πολύ εύκολο να μεθύσεις από το κρασί ή να ερωτευθείς μια γυναίκα παράφορα. Ρισκάρεις, όμως, να ξεχάσεις από πού ξεκίνησες. Κι αυτό, εν τέλει, είναι κρίμα»…

«Το τέλειο κρασί υπάρχει;», ρωτάω. «Η τέλεια γυναίκα;». Είναι κατηγορηματικός. «Κανένα από τα δύο δεν υπάρχει. Τα αναζητώ και τα δύο, αλλά δεν περιμένω να τα βρω. Για μένα η αναζήτηση της τελειότητας οδηγεί στην ικανοποίηση. Το τέλειο δεν υπάρχει γιατί, ακόμα κι εκεί που νομίζεις ότι το βρήκες, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι το επόμενο δεν θα είναι καλύτερο. Κι αυτό είναι που κάνει την τελειότητα άπειρη και την αναζήτησή της ασταμάτητη. Αν κάποτε επιτέλους την βρεις, τότε μόνο θα έχεις κάθε λόγο για να παραμείνεις πιστός στην ίδια γυναίκα ή στο ίδιο κρασί».

Του ζήτησα κάποιες τελευταίες κουβέντες, τις οποίες κατέγραψα χωρίς να διακόψω ή να σχολιάσω. «Βύζαξα στο βυζί της μάνας μου για 12 μήνες. Από τη θηλή μιας γυναίκας ένιωσα την ηδονή της ζωής. Από το βουτσί [σ.σ. βαρέλι] του πατέρα μου δοκίμασα για πρώτη φορά κρασί. Από το μπουκάλι του πλανήτη παίρνω την ηδονή που αναζητώ κάθε στιγμή».

Στο πεντάγραμμο υπάρχουν οι τροβαδούροι του έρωτα. Στον ελληνικό αμπελώνα, υπάρχει ένας ερωτικός οινοποιός, ο Χρήστος Αϊβαλής. Σας διαβεβαιώ ότι όλο αυτό το συναίσθημα και ο ερωτισμός των λόγων που διαβάσατε βγαίνουν και στα κρασιά του. Και είμαι τόσο σίγουρος, γιατί μιλάω εκ πείρας, καθότι τα δικά του κρασιά έχουν συνοδεύσει με τον καλύτερο τρόπο δικές μου μεθυστικά απολαυστικές, ηδονικές στιγμές. Βέβαια, δεν είστε υποχρεωμένοι να με πιστέψετε. Μπορείτε, όμως, πάντα να το δοκιμάσετε…

Διαβάστε ακόμα: Top 5 Ξινόμαυρα για τον οβελία.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top