Το τελευταίο μου σουβλάκι, στον «Διόνυσο»

Σουβλακερί που θυμίζει καλοκαίρια των ’80s. Φωτογραφία: Διόνυσος.

Το βράδυ της Πέμπτης που μας πέρασε, έπειτα από μία συζήτηση με τις συνσπουδάστριές μου στο Γαλλικό Ινστιτούτο, αποφάσισα να κόψω το κρέας. Όχι για να γίνω vegan, αλλά ένας απλός vegetarian. Χωρίς να έχω ακόμη πείσει τον ίδιο μου τον εαυτό για το αν θα τηρήσω την απόφασή μου μέχρι τέλους, την Παρασκευή το μεσημέρι με πήρε τηλέφωνο η Κατερίνα Κοντοσταυλάκη του Andro για να μου πει να συνεισφέρω στη στήλη με τα αγαπημένα σουβλάκια.

Και τώρα, τι γράφουμε; Καταρχήν το καλύτερο: έχω υπάρξει γιος σουβλατζήδων. Μάλιστα, όπως το διαβάζετε. Στα μέσα της δεκαετίας του 1980, οι γονείς μου είχαν δύο συνεταιριστικά εστιατόρια τα οποία τα δούλευαν ανά εξάμηνο. Τους χειμώνες «λειτουργούσαν» μια πιτσαρία στη Νέα Σμύρνη και τα καλοκαίρια ένα σουβλατζίδικο στο Ζούμπερι. Επί έξι μήνες χάζευα τους πύργους με τα λευκά κουτιά για τις πίτσες και επί έξι μήνες χάζευα τις ουρές των παραθεριστών για ένα σουβλάκι.

Όταν στο τέλος της σεζόν γυρνούσαμε στην Αθήνα, κάθε φορά που πηγαίναμε σε ένα σουβλατζίδικο και με ρωτούσαν οι γονείς μου τι θέλω να μου πάρουν εγώ έλεγα «τίποτα». «Γιατί;», πετάγονταν περιπαικτικά οι ψήστες, «δεν πεινάς, δεν σου αρέσουν τα σουβλάκια;». Κι εγώ έλεγα πάντα ένα ξεδιάντροπο «εδώ δεν τα φτιάχνετε καλά». Και το εννοούσα. Τόσο «επιλεκτικός» ήμουν από μικρός.

Και εδώ υποκύπτουν στην υπερβολή της «σκεπαστής». Ο γύρος, όμως, δεν μου άρεσε ποτέ. Φωτογραφία: Διόνυσος.

Βέβαια, έφαγα πολλά νοστιμότατα σουβλάκια μέχρι να μεγαλώσω και σίγουρα δεν ήταν αυτά της μάνας μου. Τα περισσότερα τα έτρωγα σε ένα σουβλατζίδικο που δεν υπάρχει, πια, στην οδό Ιλιάδος στο Παγκράτι. Πάντα, κατ’ επιλογή, τυλιχτά. Μετά από αρκετές δοκιμές με περίεργες σάλτσες ή πίτες, είχα καταλήξει στις «καθαρές» γεύσεις. Τα τελευταία δεκαπέντε και βάλε χρόνια, δε, έτρωγα μόνο με καλαμάκι κοτόπουλο. Ο γύρος δεν μου άρεσε ποτέ.

Έχω να θυμάμαι και άλλα πολλά σουβλάκια και όσα συνέδεσα μαζί τους. Γειτονιές, πλατείες, φίλους… Το «Προδόρπιον» στην Ακαδημίας και Ασκληπιού γωνία, το «Στα όρθια» στη Νέα Κηφισιά, το «Pepper» στη Μύκονο σε καλοκαιρινές διακοπές. Το τελευταίο μου «κρεάτινο» σουβλάκι, πάντως, αν τηρήσω την απόφασή μου, το έφαγα πριν δέκα περίπου μέρες στο «Διόνυσο» της πλατείας Καλογήρων.

Η παραγγελία μου στάνταρ: δύο τυλιχτά απ’ όλα. Πίτα ψημένη σε όσο λάδι της πρέπει και μέσα της ένα τιμιότατο καλαμάκι κοτόπουλο χωρίς λίπη ανάμεσα στα κομμάτια του κρέατος, ζεστή πατατούλα, φρέσκια ντομάτα, λίγο μαρούλι, πολύ κρεμμύδι και η νοστιμότατη σπέσιαλ σως του καταστήματος. Και παρότι γι’ αυτή τη σάλτσα με τράβηξε κάποτε ως το Δάφνη μια παλιά μου συμφοιτήτρια που μετά έκανε φυλακή, αν περιμένεις μια σως τόσο σπέσιαλ όσο αυτή του «Κώστα» της πλατείας Αγίας Ειρήνης, θα απογοητευτείς.

Εγώ, πάντως, τα κατασπάραξα τα σουβλάκια μου υπό συνοδεία κόκα κόλας. Κι όλα αυτά, χωρίς να έχω προβλέψει ότι μες την εβδομάδα θα αποφάσιζα να κόψω το κρέας. Χωρίς να έχω προβλέψει ότι θα αρθρογραφούσα για πάρτη τους. Και είμαι ευτυχισμένος που ήταν απλώς «τίμια» χωρίς να έχουν κάτι το εξαιρετικό το οποίο είτε θα απογείωνε είτε θα καταβαράθρωνε την καθαρή σουβλακίσια γεύση τους. Με το χέρι στην καρδιά, άξιζαν για ρέκβιεμ του κρεατοφάγου εαυτού μου.

INFO: Διόνυσος. Στριγγάρη 1, Πλατεία Καλογήρων, Μετρό Δάφνης. Τηλ. 210 9717375.

Διαβάστε ακόμα: O Έλληνας που μαθαίνει το σουβλάκι στους Μαδριλένους.

TAGS :
Διόνυσος Πλατεία Καλογήρων

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook