Γιατί δεν πρέπει να φοράς τα ρούχα του δρόμου και της δουλειάς μέσα στο σπίτι

Εντάξει, ο Dude είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να κυκλοφορούμε με τις πιτζάμες μας στο δρόμο.

Kαλά τα έχει πει η Σίλβια Πλαθ: «Σ’ αυτή τη ζωή φόρα την καρδιά σου στο δέρμα σου». Καλά τα έχει πει και ο Φρανκ Σινάρτα: «Να τολμάς να φοράς το γελοίο πρόσωπο του κλόουν». Ποτέ το ρούχο δεν είναι απλώς ένα ένδυμα. Μια πανοπλία που θα αποκρύψει τη γύμνια και θα λειτουργήσει ως άμυνα στο σεμνότυφο εγώ.

Η δημόσια εικόνα μας είναι μια αντανάκλαση, ένα ρίπισμα εσωτερικής παρόρμησης που έρχεται να μιλήσει μέσω των ρούχων που επιλέγουμε. Μας βλέπουν, τους βλέπουμε, προβάλλουμε μια εικόνα. Το γκελ που κάνουμε δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο. Είμαστε εμείς, είμαστε αψεγάδιαστοι, βγήκαμε στα βουλεβάρτα φορώντας το καλύτερο που μπορούμε. Κρύψαμε ό,τι συνέχει την ιδιωτικότητά μας, το πιο κρυφό σημείο του εαυτού μας.

Αυτά που φοράμε στο σπίτι δεν είναι για κοινή θέα. Είναι για εμάς και τους οικείους μας. Δεν είναι μόνο η έλλειψη εκκεντρικότητας που δεν μας επιτρέπει να φορέσουμε κάτι πιο… νεγκλιζέ στο δρόμο ή το γραφείο. Δεν είναι η κοινωνική σύμβαση -μόνο- που δεν αφήνει να χειριστούμε την εικόνα μας με την ελευθεριότητα που ενδεχόμενα θα θέλαμε. Όντως, θα θέλαμε; Μάλλον όχι.

Από την άλλη, τίποτα δεν είναι πιο σαφές: αυτά που πρέπει να μείνουν στενά κλεισμένα στον κόσμο του οίκου δεν έχουν λόγο να βγουν στο φως του δήμου. Και το ανάποδο: επουδενί δεν πρέπει να μεταφέρεις τον έξω κόσμο στον μέσα κι ας πλάθονται αμφότεροι μέσα σου διαμορφώνοντας ένα επιδέξιο κουκούλι ζωής.

O Hugh M. Hefner ως κλασικό αντιπαράδειγμα ανθρώπου που έμπλεξε το ιδιωτικό με το δημόσιο. (Photo by Charley Gallay/Getty Images for Playboy)

Στο προκείμενο: όταν μπαίνεις στο σπίτι δεν αφαιρείς μόνο τις σκοτούρες του γραφείου, τον συνάδελφο που σε στραβοκοίταξε, την αδημονία του μετρό που δεν έρχεται στην ώρα του, το σπριμωξίδι μόλις έρθει, την κοπέλα στο περίπτερο που κάτι αδιόρατο σου θύμισε ή το άρωμα εκείνου του άντρα στο σούπερ μάρκετ που σου έφερε στο νου αυτό που φορούσε ο πατέρας σου.

Όταν μπαίνεις στο σπίτι, ξέπνοος, λυτρωμένος, αποφασισμένος να μην χάσεις το υπόλοιπο της ημέρας, όλα αυτά τοποθετούνται στο πίσω μέρος του μυαλού. Κάποια απωθούνται, κάποια άλλα πετιούνται. Τα βγάζεις από πάνω σου. Το ίδιο πρέπει να κάνεις και με τα ρούχα. Δεν είναι μόνο για λόγους υγιεινής – που είναι και γι’ αυτούς, αρκεί να σκεφτείς πόσο μικρόβια κυκλοφορούν εκεί έξω. Είναι και για αισθητικούς, καθώς αφαιρώντας τον κοινωνικό σου εαυτό, είναι να σαν να κατεβαίνεις από τη σκηνή (ως άλλος ηθοποιός) και στην σιγαλιά του καμαρινιού σου αποζητάς την ιδιωτική απολύτρωση.

Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να συνενώσεις δύο κόσμους εκ διαμέτρου αντίθετους. Το μέσα δεν γίνεται έξω και το έξω δεν μπορεί να καμωθεί πως έγινε αίφνης μέσα. Κράτα το ίσο στους ρόλους κατανέμοντας τον εαυτό σου στις διαφορετικές περιστάσεις. Οπως δεν φοράμε πιτζάμες στο γραφείο έτσι δεν γίνεται να κυκλοφορούμε μέσα στο σπίτι με το κοστούμι και τη γραβάτα. Είναι άβολο και δεν επιτρέπει να κόψεις μαχαίρι τη συνέχεια της ημέρας σε ξεχωριστά χρονικά και συναισθηματικά τεταρτημόρια.

Αν εξακολουθείς να φοράς τα ρούχα του «έξω» μέσα στο σπίτι σημαίνει πως δεν μπορείς να απεκδυθείς αυτό που γίνεσαι για τους άλλους. Αυτό που οι άλλοι θέλουν να βλέπουν σε εσένα ακόμη κι όταν δεν σε βλέπουν. Φέρεις τη φύση του κοινωνικού σου εαυτού σε αναλλοίωτη μορφή. Δεν του επιτρέπεις στιγμή να ησυχάσει στο απάγκιο της ιδιωτικότητά του.

Μην το κάνεις. Υπάρχουν τόσο άνετα ρούχα που μπορείς να βάλεις στο σπίτι σου. Να είσαι εσύ για εσένα και μόνο. Έστω για λίγες ώρες. Το επόμενο πρωί, είναι βέβαιο, θα αλλάξεις πάλι ρόλο: πουκάμισο κολλαριστό, γραβάτα, σακάκι, δετά παπούτσια. Εσύ ένας άλλος. Ο ίδιος.

Διαβάστε ακόμα: Να γιατί πρέπει να προμηθευτείτε άμεσα την «πετσέτα του σεξ».

TAGS :
πιτζάμες ρούχα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook