Η ομάδα «Outdoor co-ed topless pulp fiction appreciation society», μια παρέα φίλων (και φίλων των φίλων), προσπαθεί να επαναφέρει το γυμνό (στήθος) στην καθημερινότητα της Νέας Υόρκης (photo: toplesspulp.com).

Ένας άντρας περπατάει κατά μήκος μιας σχεδόν έρημης παραλίας, όταν διακρίνει σε απόσταση μια νεαρή γυναίκα που κάνει ηλιοθεραπεία έχοντας το στήθος της γυμνό. Προκειμένου να μην ταράξει την ηρεμία και την αίσθηση ελευθερίας που εκείνη μοιάζει ν’ απολαμβάνει, φροντίζει, μόλις την πλησιάσει αρκετά, να στρέψει το βλέμμα του προς την αντίθετη κατεύθυνση. Έτσι όμως αισθάνεται πως αποδέχεται, και αναπαράγει τελικά, το οπισθοδρομικό ταμπού που θεωρεί τη θέα ενός στήθους άνομη και απαγορευμένη· οπότε, επιστρέφοντας, αφήνει αυτήν τη φορά τη ματιά του ελεύθερη να περάσει πάνω από τη γυμνότητα της κολυμβήτριας, όπως ακριβώς πάνω από την άμμο της παραλίας, τα κύματα της θάλασσας, τις ομπρέλες και τις ψάθες των λουομένων. Και πάλι, ωστόσο, νιώθει πως αυτή η αδιάφορη ματιά υποβιβάζει στο επίπεδο των άψυχων πραγμάτων και υποτιμάει ένα κατεξοχήν χαρακτηριστικό του γυναικείου φύλου.

Έτσι στο επόμενο πέρασμά του μπροστά από τη νεαρή γυναίκα ακουμπάει, για λίγο, το βλέμμα του στο γυμνό λευκό στήθος και αφήνει να διαφανεί το ευχάριστο ξάφνιασμα που του προκαλεί η θέα του καθώς παρεμβάλλεται σε μια αδιάφορη σειρά φυσικών αντικειμένων. Μα μήπως έτσι, σκέφτεται ο στοχαστικός περιπατητής, απομονώνοντας τη γυμνότητα του γυναικείου στήθους, εντάσσεται σε ό,τι ακριβώς θέλει να αποφύγει, την ηδονοβλεπτική και ερωτομανή αντίληψη για το ανθρώπινο σώμα. Στην τελευταία, ωστόσο, απόπειρα του καλοπροαίρετου άντρα να εκφράσει με το βλέμμα του τις καλύτερες προθέσεις του και την απόλυτη επιδοκιμασία του για την αλλαγή των ηθών που υπαινίσσεται η γυμνότητα της κολυμβήτριας, εκείνη σκεπάζει το στήθος της, ενοχλημένη από την επιμονή ενός ακόμη αρσενικού σάτυρου, και του γυρίζει την πλάτη μ’ έναν αναστεναγμό δυσαρέσκειας.

Kαθώς η δεκαετία που διανύουμε πλησιάζει προς το τέλος της, τα γυμνά γυναικεία στήθη όλο και χάνονται από το οπτικό μας πεδίο.

Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο λεπτολόγος και νευρωτικός ηδονιστής της σκέψης Πάλομαρ, ο λογοτεχνικός χαρακτήρας που δημιούργησε ο Ίταλο Καλβίνο στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Όποιος όμως έχει ζήσει εκείνη τη δεκαετία, αναγνωρίζει σίγουρα σκέψεις που και ο ίδιος θα έχει κάνει μπροστά σ’ ένα -σε κοινή θέα- γυμνό στήθος. Γιατί μπορεί στις κοινότητες των χίπις στη δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών, στις Κάννες κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ και ίσως στην Ίμπιζα ή τη Μύκονο όλο το καλοκαίρι, να ήταν ήδη από τη δεκαετία του ‘60 συνηθισμένο το θέαμα μιας γυναίκας που απολαμβάνει τον ήλιο και το νερό τόπλες, ή και εντελώς γυμνή, αλλά για τον υπόλοιπο κόσμο χρειάστηκε να περάσουν μια δυο δεκαετίες ακόμα μέχρι να αρχίσουν να συνυπάρχουν, σχετικά ομαλά, οικογένειες με παιδιά και ντόπιοι ψαράδες πλάι σε γυμνόστηθες τουρίστριες ή ακόμα και γυμνιστές πλάι σε λουόμενους με μπανιερό και εξοπλισμό παραλίας.

Μπορεί ποτέ να μη συναντήσαμε γυναίκες να κυκλοφορούν με το στήθος τους γυμνό στους δρόμους, ή έστω στα πάρκα, της πόλης, όπως οι άντρες συχνά κάνουν, αλλά οι παραλίες και τα περιοδικά, οι κινηματογραφικές ταινίες και οι διαφημιστικές αφίσες, κατά τις δεκαετίες του 1990 και του 2000, ήταν γεμάτες από την παρουσία τους – κι ας μη γινόταν αυτό πάντα, εννοείται, με τις καλύτερες προθέσεις. Όχι πια ωστόσο. Γιατί, καθώς η δεκαετία που διανύουμε πλησιάζει προς το τέλος της, τα γυμνά γυναικεία στήθη όλο και χάνονται από το οπτικό μας πεδίο. Σε λίγες παραλίες μόνο θα δούμε πια τόπλες κολυμβήτριες και σε κανένα, αν δεν κάνω λάθος, από τα περιοδικά που συνοδεύουν τις κυριακάτικες εφημερίδες. Όσο για το Facebook (αλλά και το Instagram), που αποτελεί έναν αρκετά ασφαλή δείκτη για την εξαγωγή ευρύτερων συμπερασμάτων, η επίδειξη της θηλής είναι ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα που μπορεί να διαπράξει κάποιος χρήστης και τιμωρείται με προσωρινό ή μόνιμο αποκλεισμό από την εν λόγω πλατφόρμα.

Το κίνημα «Free The Nipple» που ξεκίνησε στη Νέα Υόρκη, έχει πλέον κατακτήσει όλο τον πλανήτη. Έως και (ομότιτλη) ταινία έγινε, από τη Λίνα Έσκο. (photo: toplesspulp.com).

Ένα κύμα νεοπουριτανισμού και συντηρητισμού μοιάζει να έχει, ανεπαισθήτως, σαρώσει την ερωτική ελευθεριότητα που οι προηγούμενες δεκαετίες είχαν διεκδικήσει και κερδίσει, δημιουργώντας ένα κλειστό και αποστειρωμένο περιβάλλον μέσα στο οποίο δεν επιτρέπεται να υφίσταται τίποτε άλλο, παρά μόνο η ηδονοβλεπτική ικανοποίηση που προσφέρει η πορνογραφία και μια σεξουαλική υποκρισία που έρχεται απευθείας από τη Βικτωριανή εποχή. Στο Facebook δεν επιτρέπεται να φανεί η αστραφτερή λευκότητα ενός γυμνού στήθους, ούτε καν στα έργα τέχνης, αλλά το sexting, μεταξύ γνωστών και αγνώστων, είναι η πιο συνηθισμένη κατάληξη, αν όχι και εκκίνηση, κάθε διαδικτυακής επικοινωνίας που λαμβάνει χώρα μετά τα μεσάνυχτα. Οι γυναίκες διστάζουν πια να ξεγυμνώσουν τα στήθη τους στις πολυσύχναστες παραλίες, αλλά -ακόμη και νεαρά κορίτσια- συχνά μοιάζει να έχουν για πρότυπα συμπεριφοράς και ντυσίματος τις πορνοστάρ που όλοι, κατά μόνας, παρακολουθούν.

Έχουμε παραιτηθεί από την ειλικρίνεια και την απελευθερωτική ενέργεια που εκλύει ένα γυμνό σώμα και έχουμε παραδοθεί στον πουριτανισμό που εκβάλλει απευθείας στην πορνογραφία.

Γιατί εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Έχουμε αυτοβούλως παραιτηθεί από την ειλικρίνεια και την απελευθερωτική ενέργεια που εκλύει ένα γυμνό σώμα και έχουμε παραδοθεί στην υποκριτική σεμνοτυφία και τον πουριτανισμό που εκβάλλει απευθείας στην πορνογραφία.

Μοναδική μας δυστυχώς αντίδραση, όταν καμιά φορά κάποια φωτογραφία μας διαγράφεται από το Facebook, είναι τα σεντόνια περί λογοκρισίας που γράφουμε και αναρτούμε και οι «απειλές» ότι θα εγκαταλείψουμε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – χωρίς όμως ποτέ να το κάνουμε. Εξίσου ατελέσφορες και με περιορισμένες φιλοδοξίες είναι και οι διάφορες «Go Topless Days» και οι δράσεις μαζικού δημόσιου θηλασμού που κατά καιρούς διοργανώνονται ή τα ποικίλα μαθήματα γιόγκα, γυμναστικής και χορού όπου σε αυστηρά κλειστό και προστατευμένο περιβάλλον γυναίκες τολμούν να εμφανιστούν γυμνόστηθες. Το κίνημα «Free The Nipple», που ξεκίνησε στη Νέα Υόρκη από την ομότιτλη ταινία της σκηνοθέτριας Λίνα Έσκο και έχει λάβει πια παγκόσμιες διαστάσεις, είναι αναμφίβολα πιο ευρύ, επίμονο και διεκδικητικό, ωστόσο παραμένει σε μεγάλο βαθμό στη συνείδηση της κοινωνίας, και παρά τις προθέσεις των συμμετεχουσών σε αυτό, ένα ιδιόρρυθμο, ακραίο, ακόμα και γραφικό, κίνημα.

Θελκτική ραστώνη στο Central Park: Γυμνά στήθη, ήλιος, μουσική, παρέες και βιβλία. (photo: toplesspulp.com).

Υπάρχει ωστόσο μια ομάδα γυναικών, στη Νέα Υόρκη πάλι, που δεν διεκδικεί μαχητικά και επιθετικά το δικαίωμα στο γυμνό στήθος, αλλά το απολαμβάνει με τον καλύτερο τρόπο, ως κάτι αυτονόητο και φυσιολογικό, μαζί με τον ήλιο και τα βιβλία. Πρόκειται για την «Outdoor co-ed topless pulp fiction appreciation society», μια παρέα φίλων (και φίλων των φίλων κτλ) που συγκεντρώνονται στο Central Park (αλλά και όπου αλλού είναι δυνατόν) και με γυμνό το στήθος τους ξαπλώνουν στο γρασίδι και διαβάζουν τα βιβλία τους, συζητάνε, τρώνε και πίνουν, γελάνε, φωτογραφίζονται, αποδεικνύοντας ότι η απελευθέρωση του σώματος συνδέεται άμεσα με την απόλαυση της ζωής και υποδεικνύοντας, ίσως, έναν άλλο τρόπο διεκδίκησης των αυτονοήτων.

Free The Nipple ή Βυζάκια έξω, λοιπόν!     

 

Διαβάστε ακόμα: Eξομολογήσεις ενός ευγενούς ποδολάγνου.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top