Aπό το αντιμνημόνιο στην gardenpolitik

Για ένα πουκάμισο αδειανό, για τα «παιδιά» του Γιώργου Παπανδρέου (Alexandros Michailidis / SOOC).

Αναγκαία επεξήγηση κάποιων βασικών πολιτικών όρων ή πώς η χώρας μας προσθέτει τη λιθαράκι της στο λεξικό της κυβερνητικής καθομιλουμένης. Aπό την realpolitik, την χρήση, δηλαδή, των πιο πραγματιστών όρων σε μια πολιτική συνθήκη έχει ώστε να παραχθεί άμεσα και απαρακώλυτα το ποθούμενο αποτέλεσμα, ο δρόμος προς την machtpolitik είναι, φευ, μικρός. Ως γνωστόν: όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. Τι πιο προσοδοφόρο για τους πολεμοκάπηλους να ασκήσουν το «δικαίωμα» των όπλων.

Από σήμερα, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας προσέθεσε στο πολιτικό λεξιλόγιο και το «gardenpolitik». Σε απλά ελληνικά: όταν τα πράγματα ζορίζουν και βλέπεις πως οι πιθανότητες για ευρείες συμμαχίες, επί τη βάσει των ιδεών, δεν είναι εύκολες, τότε δεν πρέπει να έχεις καμία αμφιβολία: καλοί είναι και οι κηπουροί.

Ο χθεσινός μίνι ανασχηματισμός δεν προκαλεί σεισμούς. Δεν συνέβη κάτι που οι πιο ψαγμένοι δεν το περίμεναν. Από τη στιγμή που ο παρά φύσιν γάμος με τους ΑΝΕΛ ολοκληρώθηκε μετά πολλών βασάνων, ο μαιτρ του πραγματισμού -και της κηπουρικής- Αλέξης Τσίπρας, εδώ και καιρό αναζητεί τα επόμενα στηρίγματα στο δρόμο για τις κάλπες. Φυσικά, δεν περιμένει κανείς ότι θα μπορέσει να στηριχθεί στα «στοιχειώδη σωματίδια» (βλ. Μωραΐτης και Τόλκας), από τη στιγμή που έχει μπροστά του μια μεγαλύτερη εικόνα που προσπαθεί να καρπωθεί.

Η ανακατάληψη της λεγόμενης Κεντροαριστεράς, ο χώρος που παραδοσιακά ανήκε στο ΠΑΣΟΚ, και συν τω χρόνω πέρασε στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα γίνεται ξανά πολύφερνος. Ο πρωθυπουργός ξέρει πως πολλά περιθώρια ελιγμών δεν έχει. Η εκλογική του απήχηση έχει μειωθεί αισθητά, η ΝΔ βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας, όμως, φαίνεται πως μελετάει την επόμενη ημέρα γνωρίζοντας πως στην Ελλάδα τα πάντα είναι ρόδα και γυρίζουν.

Υπό αυτό το πρίσμα, δεν έχει κανένα συνειδησιακό πρόβλημα να μετεγγράψει στελέχη που ανδρώθηκαν επί ημερών Γιώργου Παπανδρέου, να τα υπουργοποιήσει και να σβήσει διαμιάς το αντιμνημονιακό τόξο που γιγαντώθηκε το 2008 και πέρασε γενεές δεκατέσσερις τον τότε πρωθυπουργό και τα στελέχη του που ψήφισαν τα πρώτα μνημόνια. Αν η ετερόδοξη σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ στηρίχθηκε σε μια αντιμνημονιακή λογική (εμείς εναντίον των Μερκελιστών), τώρα τα ζητήματα του παρελθόντος γίνονται σκόνη, θρυμματίζονται. Όταν ένα κόμμα του 3% γίνεται κυβέρνηση χάρη στην επιθετική του ρητορική και την επαναστατική του διάθεση κόντρα στους καθεστωτικούς του πολιτικού σκηνικού, και τώρα, από τη θέση του κυρίαρχου, προσκαλεί πολιτικούς που οίκτιρε, αυτό το φαινόμενο λέγεται «ολική μετάλλαξη».

Είναι η δύναμη της εξουσίας: διαθέτει την απαραίτητη συγκολλητική ουσία που κρατάει τις οικείες δυνάμεις και γίνεται δέλεαρ για πολλούς άλλους που αναζητούν πολιτική στέγη. Είναι σχεδόν βέβαιο πως στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρξει περαιτέρω διεύρυνση προς τον λεγόμενο κεντροαριστερό χώρο με προφανή στόχο την ευθεία διεμβόλησή του. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί και τις βουλευτικές εκλογές – όταν και όποτε διεξαχθούν.

Κάποτε πολέμιος του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα ο Θάνος Μωραΐτης έγινε κυβερνητικό στέλεχός του (Menelaos Myrillas / SOOC).

Ο Τσίπρας παίζει πλέον όλα τα διαθέσιμα χαρτιά. Σβήνει μια προς μια τις αντιμνημονιακές παραφυάδες και, ναι, στην προσπάθειά του θα χρειαστεί ακόμη και τους ταπεινούς «κηπουρούς». Οι κκ Μωραΐτης και Τόλκας (στο υπουργικό συμβούλιο πλέον) δεν είναι τα πρώτα στελέχη που έρχονται από το ΠΑΣΟΚ, το ΚΗΔΗΣΟ ή το ΚΙΝΑΛ. Εχουν προηγηθεί άλλοι και άλλες (από τον Κουρουμπλή ως τη Μαριλίζα), έπονται άλλοι τόσοι. Δεν θα είναι τόσο παράξενο αν δούμε, κάποια στιγμή, και τον Γιώργο Παπανδρέου να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ.

Αν υπάρχει απόχρωση ωφελιμισμού στην διαπλάτυνση των εκλογικών ορίων του ΣΥΡΙΖΑ; Όχι απλώς απόχρωση, αλλά όλο το φάσμα των χρωμάτων. Ας μην ξεχνάμε πως για να ανέβει στην εξουσία δεν ψηφίστηκε μόνο από τους ολιγάριθμους οπαδούς του (αυτοί που τον ψήφιζαν από την εποχή του Συνασπισμού), αλλά συνασπίστηκαν στις τάξεις και άτομα εντελώς ξένα προς την αριστερή ιδεολογία. Απλώς, είδαν φως και μπήκαν.

Αίφνης, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε -ή τείνει να γίνει- ένα πολυσυλλεκτικό κόμμα στα παραδοσιακά πρότυπα του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να σβήνει τις οξείες γωνίες, να αποδέχεται ακόμη κι αυτούς που μέχρι πρότινος κατηγορούσε για οσφυοκαμψία μπρος στους Ευρωπαίους και να σφυρίζει αδιάφορα προς όσους τον κατηγορούν για ακραία κομματική σκοπιμότητα. Oι εποχές που ο Αλέξης Τσίπρας συνομιλούσε με τον Γιάνη Βαρουφάκη, την Ζωή Κωνσταντοπούλου και τον Παναγιώτη Λαζαφάνη είναι τόσο μακρινές, λες και έχει περάσει ένας αιώνας. Ή, απλώς, ένα νέο κόμμα γεννήθηκε μέσα στο ίδιο κόμμα ενόσω ήταν (και είναι) στην εξουσία.

Εντέλει, από την realpolitik έως την gardenpolitik η απόσταση είναι ένα δέντρο δρόμος. Κουτσουρεμένο, βέβαια, χτυπημένο από πολλούς ανέμους και δίχως πολλούς καρπούς, αλλά από το ξερό χώμα της αντιπολίτευσης που περιμένει τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι είναι κι αυτό.

Διαβάστε ακόμα: Ο θεριακλής Πολάκης, ένας σύγχρονος Ρίνγκο που ρίχνει άσφαιρα.

TAGS :
Αλέξης Τσίπρας Γιώργος Παπανδρέου Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook