Γιατί δεν κάνουμε και δεύτερο παιδί;

Tι ένα τι δύο παιδιά; Κι όμως, δεν το σκέφτονται όλοι έτσι (Photo by: PHAS/Universal Images Group via Getty Images/Idealimage).

Είχα ανέβει ήδη τον λόφο των 37 ετών όταν έκανα το πρώτο μου παιδί. Η απόσταση δεν φαινόταν χαώδης ούτε όταν κοιτούσα πίσω ούτε όταν αντίκριζα το μέλλον. Οταν είσαι κάτω από σαράντα όλες οι δυνατότητες παραμένουν συναρπαστικές. Ετσι νόμιζα τότε.

Η ζωή, όμως, ξέρει να σου δείχνει εμπράκτως τις πραγματικές σου δυνατότητες. Για να μην το ψιλολογώ: δεν έκανα δεύτερο παιδί. Κουράστηκα πολύ νωρίς με το πρώτο. Ενδέχεται να αγχώθηκα πως θα χάσω και το τελευταίο ίχνος ελευθερίας μου. Ήθελα να έχω χρόνο να γράψω τα βιβλία μου, να διαβάσω σαν να μην υπήρχε αύριο, να διασκεδάσω έως την τελευταία σταγόνα.

Το δεύτερο παιδί σε μια οικογένεια, αν και κλείνει έναν κύκλο, δημιουργεί επιπρόσθετα ζητήματα στους γονείς. Αρχίζεις να βλέπεις τα πάντα διπλά. Δεν θέλω να σκεφτώ τι γίνεται αν έχεις τρία ή τέσσερα παιδιά.

Δεν συμφωνούσα ποτέ με εκείνους που έλεγαν πως το δεύτερο δεν θα το καταλάβεις πότε πώς θα μεγαλώσει. Δεν θα ήθελα επ’ ουδενί να μεγαλώσει το παιδί μου κι εγώ να το θεωρώ δεδομένο, επειδή ακριβώς είχα την εμπειρία από το πρώτο.

Έκανα λάθος, άραγε; Αν άλλαζα το χρόνο θα έκανα άλλα πράγματα; Οι άνθρωποι έχουμε μια σισύφεια αντίληψη για τη ζωή. Κουβαλάμε την ίδια πέτρα – αυτή που ορίζει τη δική μας ζωή, την τόση ξεχωριστή. Συνήθως, αν είχαμε τη δυνατότητα να επιστρέψουμε στο χρόνο θα κάναμε πάλι τα ίδια πράγματα. Αυτοί είμαστε: αναλλοίωτοι στον βασικό πυρήνα μας.

Δεν γίνεται, όμως, να μην σκεφτώ πως αν έκανα το πρώτο παιδί πιο νωρίς, θα ήταν πιο εύκολο να σκεφτώ άμεσα για δεύτερο. Η ανεμελιά της νιότης καμιά φορά σώζει. Επομένως, το ερώτημα είναι διαρκές: πότε είναι η σωστή ηλικία για να κάνεις παιδί;

Υπάρχει, μήπως, ένας γενικός κανόνας γι’ αυτό; Λογικά κάνεις παιδί όταν αισθάνεσαι έτοιμος ότι μπορείς να ανταπεξέλθεις στο βάρος της ευθύνης. Ότι, τέλος πάντων, προχωράς σ’ αυτό το βήμα διότι όλοι οι πλανήτες της σχέσης σου έχουν ευθυγραμμιστεί ως προς αυτόν τον στόχο. Πολύ θεωρητικό για να είναι πραγματικό.

Στην Ελλάδα η υπογεννητικότητα χτυπάει «κόκκινο». Λιγοστεύουμε συνεχώς και σε λίγο θα μοιάζουμε με δράμι πληθυσμού. Τα νέα ζευγάρια το σκέφτονται διπλά και τριπλά. Η οικονομική συνθήκη δεν βοηθάει, ενώ η ανάγκη να ζήσεις τη ζωή σου λίγο ξέγνοιαστος σε τραβάει προς το «όχι» παρά προς το «ναι».

Και κάπως έτσι τα χρόνια περνούν, οι αντοχές λιγοστεύουν, ενώ η συνήθεια του άνετου βίου κυριαρχεί έναντι των ευθυνών. Είναι σαν τους άνδρες εργένηδες που αν συνηθίσουν τη βολή του ελεύθερου βίου δύσκολα αποφασίζουν να δεσμευτούν.

Βάζω στην εξίσωση και τα ζευγάρια που αντικειμενικά δεν μπορούν να κάνουν παιδί λόγω προβλημάτων. Αυτή η ουσιαστική αντινομία (κάποιος να θέλει και να μην μπορεί και κάποιος να μπορεί, αλλά να μην θέλει), ορίζει και την μεγάλη αδικία που διαπράττεται στη ζωή. Είτε μας αρέσει είτε όχι το θέλω του ενός μπορεί να είναι ο δυνάστης του άλλου. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, παραμένει το ίδιο: τα παιδιά δεν είναι βασική προτεραιότητα για ένα ζευγάρι. Τουλάχιστον για την πλειονότητα τους στην Ελλάδα. Και αν αυτά έρθουν, μπορεί να συμβεί σε μεγαλύτερη ηλικία από παλιά.

Το παιδί, όμως, δεν μπορεί να σε περιμένει πότε θα κάνεις τα ταξίδια σου, θα γράψεις τα βιβλία σου, θα διασκεδάσεις με τους φίλους σου. Πότε, εντέλει, θα χορτάσεις τη ζωή σου. Πολύ απλά διότι αυτή η ζωή (επειδή είναι μικρή) ποτέ δεν χορταίνεται και πάντα θα θέλεις και κάτι παραπάνω. Γιατί, λοιπόν, να μην βάλεις σ’ αυτό το παραπάνω κι ένα παιδί;

Καμιά φορά, μέσα στην ησυχία του μεσημεριού ή γυρνώντας από τη δουλειά, ακούω ένα κλάμα ή τη γκρίνια ενός μωρού και μέσα μου δημιουργούνται αντικρουόμενα συναισθήματα. Από τη μια θέλω να βουλώσω τα αυτιά μου για να μην ακούω την εκνευριστική τρίλια της τσιρίδας κι από την άλλη σκέφτομαι πως αυτό το κλάμα είναι ένας τόπος που πρέπει να διαβείς για να ολοκληρωθείς.

Φαίνεται πως μεγάλωσα κι ακόμη δεν έχω αποφασίσει αν ο ερχομός ενός παιδιού είναι αναγκαίος ή επιθυμητός. Στο μεταξύ παίρνω αγκαλιά τον γιο μου και μακαρίζω την ώρα και τη στιγμή που ήρθε στη ζωή.

Διαβάστε ακόμα: Η έκτρωση δεν είναι μορφή αντισύλληψης.

TAGS :
Ελλάδα παιδί υπογεννητικότητα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook