No bars, no flirt, no sex! Γιατί δεν είμαστε πια κυνηγοί;

Γιατί δεν μπορείς να το κάνεις όπως ο Γουίλ Σμιθ με την Μάργκοτ Ρόμπι; Δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο.

Οι άντρες φοβούνται τις γυναίκες. Οι γυναίκες κατηγορούν τους άντρες. Ο ένας έχει να πει πολλά για την «καμπούρα» του άλλου. Το αποτέλεσμα; Άντρες χωρίς γυναίκες! Πολύ καλά τα έλεγε ο Χέμινγουεϊ. Και κάπως έτσι ο σπινθήρας δεν γίνεται φωτιά και στοιβαγμένος, σχεδόν σαρδελοποιημένος, στον κλωβό ενός μπαρ καταλαβαίνεις πως κι αυτή η νύχτα θα πάει στράφι. Αντίο κλινοπάλη.

Ανακαλώ τη σκηνή στο Barfly όπου ο Χένρι Τσινάσκι πλησιάζει την βαρύθυμη, αλλά πόσο εκθαμβωτική, Φέι Ντάναγουεϊ. Ο διάλογος τους είναι ευθύς, αλκοολικός, ολότελα χαμένος στα βάθη του εαυτού τους. Όμως, με κάποιο τρόπο λειτουργεί. Ξιφομαχούν λεκτικά, έλκονται και απωθούνται ταυτοχρόνως. Έτσι δεν πάει, όμως; Μ’ αυτό τον τρόπο δεν ξεκινάει το παιχνίδι; Το ότι λίγες ώρες αργότερα θα βρεθούν να τσαλακώνουν το ίδιο σεντόνι είναι η φυσική κατάληξη της περιπέτειας.

Η συγγραφέας Έμιλι Χιλ ανακαλεί τις ευτυχισμένες στιγμές στην παμπ The Rose, κοντά  στο Snowsfields, κάπου στο νότιο Λονδίνο. Πριν από 10 χρόνια, τότε που ακόμη που οι νόμοι κατά του καπνίσματος δεν είχαν τεθεί σε εφαρμογή, το παιχνίδι μεταξύ επίδοξων εραστών της μιας βραδιάς (ή των πολλών, ποτέ κανείς δεν ξέρει), ήταν καθημερινό. Λέει πως η απαγόρευση του καπνίσματος που τέθηκε σε ισχύ τον Ιούλιο του 2007, οδήγησε σε μια εποχή χαλάρωσης. Τι σημαίνει αυτό; Λευκές νύχτες. Επίσης, πολύ σωστά τα έλεγε ο Ντοστογιέφσκι.

Για εμάς, του 40 και κάτι, τα μπαρ ήταν ένα πεδίο μάχης. Ξεκινούσες από τη Βεντήρη, περνούσες στο Κολωνάκι, αν ήσουν περισσότερο ψαγμένος ανέβαινες Καλλιδρομίου. Γιατί όχι και Φωκίωνος Νέγρη; Όλα ήταν ένας δρόμος που κατέληγαν στην μπάρα ενός μαγαζιού. Ε, προφανώς δεν πήγαινες με αυτοσκοπό να πιεις την καλύτερη βότκα της Αθήνας ή να ακούσει τα τελευταία τραγούδια της σκηνής του Μάντσεστερ.

Τα μπαρ ήταν το θάμπος και το θάλπος, ήταν η μαγεία της συνύπαρξης με εκείνα τα μαγικά θηλυκά που πίσω από την κόκκινη κουρτίνα των χειλιών τους (ωπ, σαν να μου χαμογέλασε…) και την πυκνή σκιά των ματιών τους (εμένα κοίταξε ή αυτόν που κάθεται δίπλα μου;), έβλεπες την λιονταρίνα να βρυχάται. Το ίδιο έκανες κι εσύ. Και, ναι, αυτό σήμαινε την έναρξη των «διαπραγματεύσεων». Τα μπαρ δεν είναι όπως ήταν. Θα πεις, παρελθοντολογία. Τότε που ήμασταν καλύτεροι κι άλλα ηχηρά παρόμοια.

Γυναίκες μόνες σε μπαρ. Αυτό θέλεις; Η Κρίστεν Μπελ, η Μίλα Κούνις και η Κάθριν Χαν δείχνουν το δρόμο της… απώλειας (Michele K. Short/STX Productions).

Δεν το λέω εγώ, το λένε και οι στατιστικές. Πάντα χρειάζεται ένα αριθμητικό «επίχρισμα» για τη σκουριασμένη πανοπλία μας. Στη Βρετανία, από το 2001 έως σήμερα, έχει κλείσει το 25% των παμπς. Ήταν κυρίως μικρές επιχειρήσεις, των δέκα ατόμων προσωπικό, και πέραν των σταθερών πελατών τους, μάζευαν και ετερόκλιτους θαμώνες που ήθελαν να περάσουν ένα χαλαρό βράδυ με την ελπίδα πως θα βρουν το ταίρι τους πίνοντας το τζιν ή την μπίρα τους.

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά. Μπορεί λόγω της κρίσης για πολλά χρόνια ο κόσμος να μην έβγαινε και πολύ έξω από το σπίτι του, όμως μια χαρά μπαρ έχουμε. Τα περισσότερα από αυτά είναι ψαγμένα. Μήπως είναι πάρα πολύ και αφήνουν το περιθώριο στη χαλάρωση; Καλό είναι το περιβόητο mixology του μπάρμαν-δρυίδη, αλλά δεν είμαστε όλοι ειδικοί και ενδεχόμενα δεν θέλουμε να γίνουμε. Επομένως, πού καταλήγουμε:  το φλερτ πάει άπατο. Τι κάνουμε ακριβώς; Μένουμε μόνο στο παιχνίδι; Είμαστε εντελώς έξω από αυτό; Περιοριζόμαστε στο ανώδυνο socializing δίχως ενδιαφέρον να προχωρήσουμε περισσότερο; Πού πήγαν οι καουμπόηδες του μεσονυκτίου;

Το περιοδικό Atlantic έφερε στη δημόσια σφαίρα τον ορισμό «σεξουαλική ύφεση», απότοκη της απουσίας μας από τα μπαρ. Τα… σκασιαρχεία πληρώνονται. Με τον συγκεκριμένο όρο προσπαθεί να προσδιορίσει μια παγκόσμια τάση που έχει να κάνει τις σεξουαλικές συμπεριφορές του σύγχρονου ανθρώπου και τον τρόπο ζωής του. Σύμφωνα με μελέτες, το 2001, οι άνθρωποι ηλικίας από 16 έως 44 ετών έκαναν σεξ πάνω έξι φορές το μήνα κατά μέσο όρο. Έως το 2012, το ποσοστό μειώθηκε σε λιγότερο από πέντε φορές.

Καμία χώρα δεν έμεινε ανέπαφη από τον σεξουαλικό μαρασμό: από τη μακρινή Αυστραλία, έως την παραδοσιακή Ιαπωνία κι από τη Σουηδία έως τη Μεσόγειο, το σεξ έχει πάψει να είναι το αλάτι και το πιπέρι της ζωής. Οι ειδικοί αποφαίνονται πως όσο δεν βγαίνουμε έξω, δεν λικνιζόμαστε σε ένα μπαρ, δεν κάνουμε την κίνηση να περάσουμε από το ποτό στο φλερτ και στη συνέχεια στην ερωτική συνάφεια, όλη η ερωτική ορμή που διαθέτουν θα εξατμίζεται. Αν δεν το έχει κάνει ήδη.

Η θεωρία πίσω από το μπαρ δεν είναι άλλη από μια τάση για απελευθέρωση. Δες με, φοράω τα ωραία μου ρούχα, το καλύτερο χαμόγελό μου, είμαι έτοιμος να σε πολιορκήσω. Αν δεν πάω καθόλου, αν δεν επισκεφτώ κάποιο «ναό» του αλκοόλ και του συναπαντήματος πώς ακριβώς θα με δεις και θα σε δω; Το inbox στο Facebook δεν συνιστά σχέση. Μοιάζει σαν το διόραμα στα ενυδρεία. Βλέπεις κάτι εξωτικό (ενίοτε και επικίνδυνο) πίσω από προστατευτικό τζάμι.

Ο Βρετανός κοινωνιολόγος Μάικλ Σμιθ, μιλώντας στον Guardian, έχει και μια άλλη εξήγηση: «Δημιουργείται μια παράξενη αλληλεπίδραση μεταξύ των ανθρώπων σε ένα μπαρ. Οι άνθρωποι τείνουν να στέλνουν και να λαμβάνουν περισσότερα μηνύματα από τον άλλον. Είναι σε θέση να ψυχαναλύσουν καλύτερα το αντικείμενο του πόθου τους. Σε αντίθεση με τα social media που δεν παρέχουν τέτοια δυνατότητα».

Λοιπόν, σε ποια μπαρ θα πας απόψε; Ή, μήπως, θα περιοριστείς σε μια πρόχειρη βόλτα γύρω από δύο-τρεις τοίχους στο fb;

Διαβάστε ακόμα: Τα σωστά κοκτέιλ έχουν έως 3 συστατικά.

TAGS :
μπαρ φλέρτ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook