Αριστερά, ο ηθοποιός Tom Hiddleston με άψογο business look, όπως τον έντυσε το περιοδικό GQ. Δεξιά, ο νέος αυτοκράτωρ Marcus Zuckerbergius με εμφάνιση που θα ζήλευε και η Άννα Βαγενά. Στην τηλεόραση. Με παντόφλα.
Σε ορισμένα επαγγελματικά «περιβάλλοντα», οι ενδυματολογικοί κώδικες δεν είναι απλώς casual: κυριολεκτικά οι άλλοι σε βλέπουν με μισό μάτι έτσι και εμφανιστείς με κοστούμι ή έστω γουστάρεις να κυκλοφορείς καλοντυμένος.
Ένας τέτοιος τομέας είναι χαρακτηριστικά αυτός των νέων τεχνολογιών, ο οποίος άλλοτε απαρτιζόταν από γενειοφόρους χίπις με τζην και t-shirts φίσκα στα πολιτικά ή κωμικά slogans. Οι χίπις αυτοί είχαν γραμμένα στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, αν όχι στα ρεζερβουάρ ελπίδας τους, τα «dress codes», τα οποία θεωρούσαν στενό κορσέ, αλλά διέθεταν εντούτοις ένα δικό τους στυλ, συχνά γοητευτικά ρομαντικό.
Σήμερα, ωστόσο, το πράγμα έχει παρατραβήξει κι έχει φτάσει στα άκρα. Στις μέρες μας, διαγκωνίζονται για το ποιος θα ντυθεί πιο χάλια. Υπήρξα μάρτυρας σε συζητήσεις όπου διάφοροι φούφουτοι καμάρωναν για το πόσα λίγα χρήματα ξοδεύουνε για ρούχα. Και ήμουνα παρών σε bullying τυπάκου που τόλμησε να φορέσει τζιτζί δερμάτινο. Χώρια τις φορές που είχα ραντεβού με συνάδελφο και μού ‘ρθε με βερμούδα και σαγιονάρες.
Μάλιστα, η «άποψη» αυτή βρήκε την επίσημη έκφρασή της διά στόματος του δισεκατομμυριούχου Peter Thiel, ο οποίος δήλωσε «never bet on a CEO in a suit» και πως το να φοράς κοστούμι ψάχνοντας για επενδυτές στη Silicon Valley δίνει την εντύπωση κάποιου που είναι «κακός πωλητής και ακόμα χειρότερος developer». Το θέμα είναι ότι έψαξα φωτογραφίες του Peter Thiel και, παραδόξως, σε όλες φοράει κοστούμι.
Αυτή η νοοτροπία βασίζεται στη γελοία υπόθεση ότι ο τρόπος που ντύνεσαι έχει σχέση με την ευφυΐα σου. Πράγμα για το οποίο υποθέτω ότι θέλει να μας πείσει ο Ζούκερμπεργκ. Η σκανδαλώδης αυτή υποκρισία έχει επίσης τις ρίζες της στην πεποίθηση ότι ένα πιο χαλαρό περιβάλλον εργασίας οδηγεί σε μια κοινωνία βασισμένη στην ισότητα και την αξιοκρατία. Η οποία συνδυάζεται με τη γελοία αντίφαση του ατομισμού, του λυσσώδους ανταγωνισμού και της διάκρισης μέσω της «πρωτοτυπίας»: Δεν ψωνίζουμε ωραία ρούχα, αλλά χτυπάμε (και πολύ χάι, δικέ μου) τατουάζ.
Η αρχική πρόθεση αυτής της κουλτούρας του dressing-down ήταν ασυζητητί αξιέπαινη, διότι το ζητούμενο ήταν να αναπτυχθεί ένα περιβάλλον εργασίας ανατρεπτικό, επαναστατικό και μποέμ. Άλλο, όμως, αυτό κι άλλο το στυλάκι «είμαι τόσο απορροφημένος από τη συγκλονιστική δουλειά μου που δεν προλαβαίνω όχι να ντυθώ, αλλά ούτε να πλυθώ». Ταυτόχρονα και συχνά, αυτά τα τυπάκια είναι τόσο εγνωσμένα άσκημα που δικαιολογημένα προσβλέπουν στην ψηφιοποίηση της ψυχής τους.
Τίθεται, ωστόσο, το ερώτημα: Ποιο είναι το πιο ελιτίστικο ντύσιμο; Ένα καλοραμμένο κοστούμι ή ένα sweat shirt με κουκούλα της Οξφόρδης ή του Χάρβαρντ;
Οιοσδήποτε αξιοπρεπής άνθρωπος που διαχειρίζεται τα οικονομικά του με κάποια σύνεση μπορεί να αγοράσει ένα καλό κοστούμι. Αντίθετα, ελάχιστοι διαθέτουν το κομπόδεμα ώστε να φοιτήσουν στα διακεκριμένα αυτά πανεπιστήμια, άρα να αποκτήσουν και το φουτεράκι. Εκτός κι αν είναι μούφα, αλλά αυτό είναι τεράστια γυφτιά.
Σπάνια φοράω σακάκι, κι ακόμα πιο σπάνια κοστούμι. Κι αυτό γιατί σπανίως τα χρειάζομαι. Βρίσκω όμως απίστευτα χυδαίο και άξεστο να σκάσω μύτη σε επαγγελματικό meeting με λεκιασμένο hoodie και σαγιονάρες που εκλαμπρύνουν δέκα βρόμικα και κακοκομμένα νύχια.
Η προσπάθεια ψελλίσματος ότι «είμαι τόσο διανοητικά ανώτερος από σας που οι ενδυματολογικοί σας κώδικες δεν με ακουμπάνε» είναι τόσο ηλίθια που απαιτούνται εντατικές προσπάθειες να αναστηθούν ο Μπερξόν κι ο Ουάιλντ, ώστε να συγγράψουν πραγματεία περί του «ευφυούς μαλάκα».
Διαβάστε ακόμα: Bερμούδα στο εστιατόριο;
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
