Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού εδώ και πολύ καιρό ενεργούν ως κράτος εν κράτει. Με τα γνωστά αποτελέσματα (Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Ο Φάουστ θα μπορούσε να το επιβεβαιώσει: ουδείς βγήκε ωφελημένος όταν συναλλάχθηκε με το απόλυτο κακό. Θέλετε να το πείτε διάβολο; Κανένα πρόβλημα. Μόνο που η διαβολική φύση δεν βρίσκεται σε εκείνη την αποκρουστική φιγούρα με τα κέρατα και την διχαλωτή ουρά. Δηλαδή, μακάρι να ήταν τόσο χοντροκομμένα απλά τα πράγματα, αλλά, φευ, δεν είναι.

Στον ελληνικό αθλητισμό το απόλυτο κακό έχει πρόσωπο (πολλά πρόσωπα συγκεφαλαιωμένα σε ένα υπερτροφικό) και λέγεται: «οργανωμένοι οπαδοί». Είναι μια μάστιγα, ένας ιός που εξαπλώνεται, μια ασθένεια που δεν καταφέραμε ποτέ να βρούμε το αντίδοτο. Ως κλασικοί Επιμηθείς βρίσκουμε πολλά να πούμε έπειτα από σφοδρά επεισόδια στα γήπεδα (όλων των αθλημάτων, πλέον), τα περισσότερα από τα οποία είναι κλισέ, γενικόλογες παρατηρήσεις, βαρετές επισημάνσεις και τσιτάτα βγαλμένα από την πιο μπανάλ ανάλυση που μπορεί να κάνει κάποιος για το φαινόμενο του χουλιγκανισμού.

Ναι, σωστά: ως απαραίτητη επωδός έρχεται πάντα ο εκάστοτε υφυπουργός Αθλητισμού να εγγυηθεί έναν πιο δρακόντειο αθλητικό νόμο για να κόψει από τη ρίζα τους τις παραφυάδες. Προφανώς και ξέρουμε την κατάληξη: τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν θα γίνει. Όποιος δεν θέλει να δει την αλήθεια κατάματα πάντα θα υπεκφεύγει. Οι οργανωμένοι οπαδοί ποτέ δεν θα σταματήσουν το καταστροφικό τους έργο διότι είναι μέρος του συστήματος. Είναι οργανωτικό κομμάτι των διοικήσεων. Πολλές φορές, δε, τις υποκαθιστούν όπως συμβαίνει στον Παναθηναϊκό το τελευταίο διάστημα.

Οι οργανωμένοι του Παναθηναϊκού, εν τη απουσία στιβαρής διοίκησης, κάνουν κουμάντο υπογείως εδώ και καιρό.

Όσα συνέβησαν την Κυριακή το βράδυ στο ΟΑΚΑ δεν προέκυψαν από το πουθενά. Δεν ήταν αποτέλεσμα μιας τυχαίας θρυαλλίδας που εξελίχθηκε σε πυρκαγιά. Η «μπούκα» των οργανωμένων στο γήπεδο κι όσα επακολούθησαν ήταν προμελετημένα. Ήταν ένα σχέδιο που μόνο ο Βασιλειάδης και η αστυνομία δεν ήταν σε θέση να γνωρίζουν εξαρχής έτσι ώστε να το προλάβουν. Γιατί; Ποιος μπορεί να ξέρει αληθινά. Σε ορισμένα πράγματα η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά με την ανικανότητα των φορέων και την εγκληματική αβελτηρία που επιδεικνύουν.

Οι οργανωμένοι του Παναθηναϊκού, εν τη απουσία στιβαρής διοίκησης, κάνουν κουμάντο υπογείως εδώ και καιρό. Ορίζουν τα δεδομένα, καθορίζουν καταστάσεις και προβαίνουν σε πράξεις που δεν έχουν ως γνώμονα το καλό του κλαμπ, αλλά την εδραίωση της δικής τους επικυριαρχίας. Δεν είναι τωρινό το έγκλημα. Εχει ξεκινήσει από την εποχή που έφυγε η οικογένεια Βαρδινογιάννη από την ΠΑΕ.

Την εποχή της πολυμετοχικότητας υπήρξε πολλαπλή προσέγγιση των οργανωμένων. Κάθε μέτοχος έκανε τη δική του πολιτική μαζί τους. Και όπως συμβαίνει πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις: ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται. Αίφνης, οι οπαδοί θεώρησαν πως είναι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Εδιωξαν τον «μισητό» Βαρδινογιάννη και πλέον είχαν λόγο στις εξελίξεις.

Επί Αλαφούζου, οι οργανωμένοι οπαδοί του Παναθηναϊκού βρήκαν πεδίο… δόξης λαμπρό (Menelaos Myrillas / SOOC).

Η έλευση του Αλαφούζου όχι μόνο δεν άλλαξε τα πράγματα, αλλά η σχέση διοίκησης-οργανωμένων αναπτύχθηκε περαιτέρω. Ο Αλαφούζος δυστυχώς τους επέτρεψε να κάτσουν στο… τραπέζι, τους αντιμετώπισε ως ισότιμα μέλη στη λήψη των αποφάσεων. Κι όταν, ύστερα, αποφάσισε να κατέβει από το καράβι ή τέλος πάντων να το αφήσει να υπολειτουργεί τους βρήκε μπροστά του. Διότι είναι γνωστό πως αν σπέρνεις ανέμους θα θερίσεις θύελλες.

Από την αρχή της χρονιάς ο Παναθηναϊκός είναι ένα ακέφαλος οργανισμός. Τα πάντα λειτουργούν με το νόμο της αδράνειας. Λες και έχει σταματήσει ο χρόνος ή κάποιος έχει κρατήσει την αναπνοή του έως το σημείο του σκασμού. Η ομάδα παραδέρνει -αν και αγωνιστικά στην αρχή έδωσε μια κάποια ελπίδα υπέρβασης-, τα πρόστιμα και η αφαίρεση βαθμών έπεσαν πάνω της σαν πέτρα ασήκωτη. Και τώρα η τιμωρία είναι δεδομένη και φυσικά θα είναι σκληρή.

Ο Παναθηναϊκός εξελίσσεται σε εργαστηριακό πείραμα. Πώς μπορεί μια ομάδα να γίνει μπάχαλο όταν δίνει τα κλειδιά του σπιτιού σε μπαχαλάκηδες.

Υπάρχει ένας διαρκής υπόγειος αγώνας να σκαφτούν τα θεμέλια που στηρίζουν έστω αυτό το σαθρό οικοδόμημα. Μήπως είναι άμοιροι ευθυνών και παράγοντες που κινούνται πέριξ της ποδοσφαιρικής ομάδας; Η παρουσία του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, επί παραδείγματι, δεν μπορεί να αφαιρεθεί από το κάδρο. Επειδή ακριβώς θέλει να εμπλακεί στο θέμα του γηπέδου, άρα και στην ΠΑΕ υπό άλλο πρίσμα, κι επειδή έχει κόντρα με τον Αλαφούζο, είναι φανερό πως γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα. Άλλωστε, τα ίδια πρόσωπα των οργανωμένων συναντάει και στην μπασκετική ομάδα.

Υπάρχει πάντα μια αιτιώδης σχέση στα πράγματα. Σαν να λέμε: όπως στρώνεις, κοιμάσαι. Ή ξυπνάς και είσαι χαντακωμένος από χέρι. Ο Παναθηναϊκός εξελίσσεται σε εργαστηριακό πείραμα. Πώς μπορεί μια ομάδα να γίνει μπάχαλο όταν δίνει τα κλειδιά του σπιτιού σε μπαχαλάκηδες. Τι άλλο μπορεί να της συμβεί από εδώ και πέρα; Οτιδήποτε χειρότερα μπορεί να σκεφτεί κανείς, είναι μαθηματικά βέβαιο να συμβεί.

 

Διαβάστε ακόμα: Βαρκελώνη – Μαδρίτη: μία Γιουνάιτεντ δρόμος.

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top