Εχει σημασία να διαλέξουμε ανάμεσα στα δύο «κακά»; (Daniar Joldoshbek).

Πρόσφατα (29-09-2019) το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε Ψήφισμα Καταδίκης Ναζισμού-Σταλινισμού: «σχετικά με τη σημασία της ευρωπαϊκής μνήμης για το μέλλον της Ευρώπης. Και πάλι, η «ελληνική ιδιαιτερότητα» έλαμψε διακριτά, αμολώντας νέα τεκμήρια νεωτερικότητας… Συντριπτικά, η μεν πλειοψηφία των ευρωβουλευτών είπε ‘ναι’, η δε πλειοψηφία των Ελλήνων ευρωβουλευτών είπε ‘όχι’. Προφανώς ο ελληνικός εξαιρετισμός δεν γουστάρει συγκρίσεις μεταξύ Σταλινισμού-Ναζισμού.

Και παρά την σοβαρή κλιμάκωση του μεταναστευτικού αδιεξόδου, που επιτάσσει δραστικότερη κυβερνητική στάση, ο εθνικός καφενές πάλι άρχισε το σύνηθες φλογερό πίρι-πίρι. «Καταλάβαμε, η Ε.Ε. θέλει να ξεπλύνει τον Χίτλερ, γι’ αυτό τον συγκρίνει με τον Στάλιν», έλεγε η πλειονοτική πλευρά θέλοντας αδιαφιλονίκητα να ταπώσει όσους μειονοτικούς θεώρησαν ορθό το Ψήφισμα.

Όμως, ας θυμάται η κουμουνιζμένη κοινωνία μας ότι αυτός ο αφόρητος διάλογος ξανάρχεται (09-11-2019, Τριαντάχρονα της Πτώσης του Τείχους): αδιάκοπα και αμείλικτα θα παρενοχλεί τις προνεωτερικές της ιδιοτροπίες.

Από αυτές τις καφενειακές καταγραφές, ας αφήσουμε στην άκρη κάποιες μικρογραφικότητες. Ο πλειονοτικός Πέτρος Κόκκαλης, φερ’ ειπείν, απεκάλεσε τον μειονοτικό Απόστολο Δοξιάδη «Ερασιτέχνη Φασίστα» (κάνοντας χυδαίο λογοπαίγνιο με το επιτυχημένο βιβλίο του ΑΔ «Ερασιτέχνης Επαναστάτης»). Ας αναλύσουμε, κυρίως, πόσο μπάζει η αρχιτεκτονική αυτής της πλειονοτικής εκτός ευρωπαϊκών ηθών βεβαιότητάς μας*.

Εκπλήξεις

Πραγματική έκπληξη προκάλεσε η τοποθέτηση του εκλεκτού εκσυγχρονιστή συγγραφέα Χρήστου Χωμενίδη, ο οποίος δικαίωσε τους αρνητές του Ψηφίσματος Έλληνες Ευρωβουλευτές. Αξίζει να διαβάσετε το κείμενό του** (μεταξύ άλλων γράφει «ο ναζισμός σήμαινε το απόλυτο κακό. Ενώ η “δικτατορία του προλεταριάτου” την αποτρόπαια διαστρέβλωση μιας ευγενούς ιδέας». Θυμόμαστε εδώ ανάλογη ρήση Μπαλαούρα περί 17Ν: «είχε ένα -λαθεμένο, αλλά- ιδεώδες υπέρ του ανθρώπου». Αξιολογήσετε και την περίεργη θέση ΧΧ ότι το πνεύμα Λένιν καταπατήθηκε από τον Στάλιν.

Κάπου παρασύρεται ο Χωμενίδης και εγκλωβίζεται στην εκτός θέματος γενικευμένη συζήτηση γύρω από μικρο-ιστορικές λεπτομέρειες τύπου πόση βαρύτητα είχε το ένα Σύμφωνο και πόση το άλλο. Ή, ακόμα, πόσα εκατομμύρια θύματα προκάλεσε ο Ναζισμός και πόσα ο Σταλινισμός, ποιος δηλαδή την είχε πιο μεγάλη την δολοφονικότητα, ή ποιος ήταν παρανοϊκότερος.

Σαν να λέμε ποια θεομηνία είναι χειρότερη, δηλαδή, λες και έχει σημασία αν θα σε βρει το φονικό σε πυρκαγιά, ή σε σεισμό, ή λοιμό, ή καταποντισμό. Ή ακόμα, αν θα πεθάνεις από επιθετικότερο καρκίνο, ή από κάποιον άλλο ‘χαλαρότερο’, λες και τελικά δεν είναι κάθε καρκίνος φονικός. Βασανιστικότερο σίγουρα είναι να καείς ζωντανός (αντί να πνιγείς), ή να πεθάνεις από οδυνηρότερο καρκίνο, μόνο κάπως έτσι μπορεί να θεωρηθεί πράγματι απεχθέστερος ο Ναζισμός έναντι των άλλων ολοκληρωτισμών…

Όλα αυτά, όμως, είναι το εκτός θέματος μικρό κάδρο. Γιατί, (όπως γενικά είναι αποφράς κάθε θεομηνία και ανίατη αρρώστια), εντός θέματος είναι μόνο το Μεγάλο Κάδρο, που αναδεικνύει το συγκεκριμένο Ευρωψήφισμα: «Καταδικάζουμε κάθε Ολοκληρωτισμό». Άλλως ειπείν, δεν-υπάρχουν-καλοί-και-κακοί-ολοκληρωτισμοί,-μόνο-απεχθείς-ολοκληρωτισμοί. Και βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.

Να γιατί και πού συγκρίνονται

Αντίθετα, πέρα από τις αυτονόητες πάμπολλες ιδιοσυστασιακές διαφορές μεταξύ Ναζισμού-Σταλινισμού, θεωρείται ιεροσυλία στο καθ’-ημάς-εθνικό-ισλάμ να μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά οι διάφορες εκδοχές ολοκληρωτισμών. Όμως, διαφέρουν μεν μορφικά, αλλά ταυτίζονται μεθοδολογικά, όπως συχνά έχουμε περιγράψει. Όλοι οι ολοκληρωτισμοί λειτουργούν με δυσανεξία στην ετερότητα κυνηγώντας αμείλικτα δια της «Καλής» Πολιτικής Βίας τον κάθε Άλλον που αμφισβητεί την Απόλυτη Αλήθεια (Α.Α.) τους. Να γιατί.

Το κάθε «Καλό» πάντα μπαίνει στον πειρασμό να απαγορεύσει βιαίως το ομόλογο επινοηθέν «Κακό». Και αυτό πάντα συνιστά μια καθαρτήρια «ευγονικών» προθέσεων φασιστική εκκαθάριση καταλύουσα την δημοκρατία. Πάντοτε αυτά τα φαινόμενα εκδηλώνονται με τον ίδιο γενικό τρόπο: εχθροποιούμε αυτό(ν) που μας ενοχλεί, το(ν) καθιστούμε μισητό και τότε ευλόγως του εξαπολύουμε μια βάρβαρη βία για να το(ν) εξουδετερώσουμε. Αυτό το ερμηνευτικό σχήμα που αποκαλούμε «Δόγμα-Εχθρός-Μίσος-Βία» προφανώς καθίσταται ανυπόφορο στην μπαλκάν-κομμουνίστ προνεωτερικότητά μας.

Δυσανεξία-Βία vs Ανεκτικότητα

Στον Κύκλο «Εχθρός-Μίσος-Βία» της αείποτε Ψεκαζμένης Δυσανεκτικής Διεθνούς, ο αστός/εβραίος/άπιστος (δηλαδή, το θύμα του Μαρξισμού-Λενινισμού/Ναζισμού/Ισλαμοφασισμού και Τρομο-αναρχο-φασισμού/Χουλιγκανισμού, γενικά κάθε «Κακός Άλλος») υφίσταται την ρατσιστικού τύπου*** αναθεωρητική βία της Α.Α. μας. Αυτή απλώς θεωρεί ότι ο χώρος του Άλλου είναι Δικός μας Αλύτρωτος Χώρος****. Και πρέπει να του τον πάρουμε πίσω θέλει-δεν-θέλει, ασκώντας του την «Καλή» Πολιτική Βία μας, στρατεύοντας τους θρησκευόμενους μάρτυρές μας υπό την σημαία (Σφυροδρέπανο/Σβάστικα/Σαρία) μας, ώσπου Ολοκληρωτικά ο Οικουμενικός Χώρος να γίνει αποκλειστικά Δικός μας…

Ενώ η Ανοιχτή Φιλελεύθερη Δημοκρατία απαντά ανεκτικά στους γουρλωμένους μαστουρβάτορες αντιπάλους της με την απλή-αλλά-αυστηρή όρθωση του Κράτους Δικαίου****. Αυτό απαντάει σε κάθε πυροβολημένο που λέει «Αν η Βία ήταν Κακή, τότε πώς θα είχαν πραγματοποιηθεί τα έπη 1789-1821-1940, η αντίσταση στην Χούντα κτλ;». Προφανώς αναφερόμαστε στην δεδομένη πρόσφατη Αποκαλυπτική εμπειρία της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας, μόνο στο σύγχρονο ιστορικό της πλαίσιο. Αυτό έδειξε ότι κάθε κατάκτηση χωρίς βία, είναι πάντα σταθερότερη/ανθεκτικότερη μιας ‘κατάκτησης’ που (μόνο πρόσκαιρα) στηρίχθηκε στο δεκανίκι της βίας, ώσπου πάντα να καταρρεύσει…

Ακόμα και ο Μάρξ έχει θέμα, παιδιά…

Τέλος, ο Χωμενίδης περιέργως υιοθετεί και την ‘αριστερή’ οιμωγή «δεν έφταιγε το καλό μήνυμα, αλλά ο κακός πομπός» (ο κακός Στάλιν χαράμισε τα καλά μαρξιστικο-λενινιστικά νάματα). Θα τον καλέσουμε να διαβάσει προσεκτικά: «Και ο Μαρξ ξένος με τα ανθρώπινα δικαιώματα.Ξεκάθαρα εδώ εξηγείται πόσο αφελής είναι η εντύπωση ότι ο Λένιν ήταν καλούτσικος και κατά μείζονα λόγο ότι τάχα ο Μαρξισμός δεν είναι το δομικά αφελές θεώρημα που οδηγεί φορσέ σε ολοκληρωτικές ανωμαλίες… Φυσικά, εννοείται, είμαστε ανοιχτοί σε περαιτέρω σχετικό διάλογο.

* Περιγράψαμε στο προηγούμενο πώς η Κοινωνία Πολιτών (παρέμβαση Καλύβα) υποκατέστησε επιτυχώς την ανύπαρκτη Αντιπολίτευση. Τώρα η Κοινωνία Πολιτών μπερδεύτηκε με το Ευρω-Ψήφισμα, ώστε διχάστηκε η εθνική δημοσιολογία. Μοιραία, ξαναθυμηθήκαμε και το μείζον, την προνεωτερικότητά μας. Αφού, όπως-πάντα-καθημερινά, τώρα στο Ευρωκοινοβούλιο ξανακαταγράψαμε τις ανορθολογικές «ιδιαιτερότητες» της εθνικής μιζέριας μας. Ταυτόχρονα, όμως, αντιφάσκουμε, χαιρόμενοι κάργα που επιστημονικοτεχνικά καταγραφόμαστε ως «χώρα παραδόξως νεωτερική». Και δεν προβληματιζόμαστε πώς διάολο γίνεται κάτι τέτοιο, αφού διαρκώς η ζωή δείχνει πως τζάμπα έκαιγε η λάμπα του Διαφωτισμού. Επ’ αυτού, λοιπόν, θα επανέλθουμε, σύντομα και διεξοδικότερα.

** «Εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος. Αλήθεια, επειδή ο ΧΧ χρησιμοποιεί τον Σαββοπούλειο στίχο, προκειμένου να δείξει πόσο απεχθέστερος ήταν ο Χίτλερ έναντι Λένιν/Στάλιν, ας ρωτήσει τον Εθνικό Διονύση, αν κάνει διάκριση στους ολοκληρωτισμούς…

***  «Η βάση του ρατσισμού της ‘Αριστεράς

**** «Χαλαρά, όχι ισλαμόφοβα! Κράτος Δικαίου εδώ!

Παραλειπόμενο

Καλογραμμένο σχετικό κείμενο της Σώτης Τριανταφύλλου υπαινίσσεται ότι (πράγματι) το Ψήφισμα υποτιμά τον σοβαρό Ισλαμοφασιστικό/Ολοκληρωτικό κίνδυνο (φταίει μάλλον η ευρω-κορρεκτίλα, θύμα διωγμού της οποίας είναι και η ίδια η Σώτη). Όμως, μάλλον η ΣΤ υπερτιμά την ισλαμοφασιστική τρομοκρατία, παραβλέποντας την κλιμακούμενη υπερμετανάστευση ως αποτέλεσμα της διαφοράς δυναμικού των βιοτικών επιπέδων Δύσης-Ισλάμ. Θα επανέλθουμε.

 

Διαβάστε ακόμα: Αντ(ρε)ι-δεξιό Σύνδρομο ζεις, εσύ μας οδηγείς στον πάτο!

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top