Ρεπορτάζ… «τρεχαλητό» στο συλλαλητήριο

«Απόγονος Μακεδονομάχου» με την όμορφη φορεσιά του, σήμερα στο Σύνταγμα, μέσα από το φακό του πρακτορείου SOOC.

Μεσημέρι Κυριακής με λίγη συννεφιά και τους δρόμους του κέντρου κλειστούς: Ιδανική αφορμή για τρέξιμο. Ξεκίνησα από το σπίτι μου και έτρεξα μέσα από τους λόφους του Φιλοπάππου με κατεύθυνση τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τελικό προορισμό τη λαοσύναξη στο Σύνταγμα. Στην αρχαία οδό Κοίλης οι γνωστοί λιγοστοί περιπατητές του Σαββατοκύριακου με τα σκυλιά τους. Κάτω από μια ολάνθιστη αμυγδαλιά, τρεις όμορφες κόρες πόζαραν στο φακό του μπαμπά τους με λουλουδάκια στα μαλλιά.

Στο ύψος του Μουσείου της Ακρόπολης οι τουρίστες κοίταζαν σαστισμένοι τον κόσμο που ξεπρόβαλε με σημαίες από τις κοντινή έξοδο του μετρό. Πέρασα απέναντι και στην πύλη του Αδριανού είδα το πλήθος να πυκνώνει. Η δημογραφική του σύνθεση ήταν η ίδια πάνω κάτω που βλέπεις σε κάθε παλλαϊκή συγκέντρωση, είτε αφορά τους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του Euro είτε τις συγκεντρώσεις υπέρ του ΟΧΙ.

Υπαρκτή η παρουσία λίγων (είδα δύο με τρία, θα ήταν σίγουρα περισσότερα) μπλοκ «ένθερμων νέων» (χωρίς χρυσαυγίτικα εμβλήματα πάντως) τους οποίους κοίταζαν με ελαφρά αμηχανία οι υπόλοιποι συγκεντρωμένοι. Πλήρης απουσία των λεγόμενων «ταγαριών» (αντιπαθής σε εμένα η έκφραση) ή αναρχοαυτόνομων νέων, που συνυπήρχαν πάντως με τους ακροδεξιούς την περίοδο των “Αγανακτισμένων”. Χαρακτηριστική η προσέλευση μικρών μπουλουκιών των 20 ή 30 ατόμων με έναν παπά και δύο ή τρεις διάκους ανάμεσα τους, που δείχνει ότι πολλές προσυγκεντρώσεις – ραντεβού έγιναν / δόθηκαν στις διάφορες ενορίες των Αθηνών.

Αναπόφευκτη και η εικόνα ορισμένων καλογραίων (παραδόξως περισσότερες από τους καλόγερους) με Βυζαντινά λάβαρα. Η παρουσία τους όπως και του εν γένει παπαδαριού δεν μου φάνηκε ακροδεξιά αλλά προνεωτερική και κοινωνιολογικά ενδιαφέρουσα. Είναι και αυτοί Έλληνες πολίτες που προέρχονται από ένα σύστημα αξιών πολύ διαφορετικό από των περισσοτέρων και σίγουρα θα νιώθουν επιεικώς άβολα με τον κόσμο που αλλάζει τόσο γρήγορα γύρω τους.

Φτάνοντας στο Σύνταγμα βεβαιώθηκα για το χαρακτήρα της συγκέντρωσης που ήταν σαφώς εθνολαϊκιστική. (Για να συνενοούμεθα: Εθνικιστική και λαϊκίστικη). Από τα μεγάφωνα, οι διοργανωτές ψέκαζαν τον «βασανισμένο, περήφανο λαό», που ξέρει ότι «πατάει αυτά τα χώματα 4.000 χρόνια» και «κάποτε διαφέντευε την οικουμένη» αλλά «προδόθηκε από τους πολιτικούς» με συνθήματα φουκαριάρικης εθνοπρέζας. Ανάμεσα στις εθνολαϊστικές μεγαλοστομίες από τα μεγάφωνα ακούγονταν τα πιο γνωστά κομμάτια του Άξιον Εστί όπως συμβαίνει σε όλες τις συγκεντρώσεις με αριστερό πολιτικό πρόσημο.

Η συγκέντρωση λοιπόν ήταν εθνολαϊκιστική αλλά σε καμία περίπτωση φασιστική όπως προσπάθησαν πολλοί να την αφορίσουν τις προηγούμενες ημέρες. «Αι γενεαί πάσαι» της μικροαστικής ραχοκοκαλιάς της πατρίδας μας έδιναν το παρόν θαρρείς για να πουν τον πόνο τους και να ξεσπάσουν κάπου για όσα ζούμε καθημερινά και δυσκολευόμαστε -ή αρνούμαστε- να επεξεργαστούμε με τη λογική. Μία ώρα πριν την επίσημη έναρξη, οι «πατριδέμποροι» που εκμεταλλεύονταν τη συγκέντρωση ήταν κυρίως οι μικροπωλητές: Τα χοτ ντογκ, οι σημαίες και οι σφυρίχτρες πωλούνταν σε κάθε γωνία (αλλά και ανάμεσα στο πλήθος, από Ρομά).

Οπωσδήποτε δεν ένιωσα ότι ανήκω στη συγκέντρωση πολιτικά, αισθητικά, φιλοσοφικά. Και πράγματι ήμουν σαν τη μύγα μες στο γάλα με τα κίτρινα παπούτσια, το στιβικό σορτς και το μωβ μπλουζάκι, τρέχοντας «κόντρα στο ρεύμα» μπροστά από τη Βουλή, περνώντας τη γωνία της Ηρώδου του Αττικού (κλειστή με κλούβες) και το Πολεμικό Μουσείο, ως το Χίλτον. Στο βλέμμα των περισσοτέρων που συναντούσα διάβαζα μια έκφραση πολύ γνώριμη σε εμένα από τα παιδικά μου χρόνια: Έναν συνδυασμό δυσπιστίας αλλα και ελαφράς συστολής απέναντι στον «ξένο». (Λόγω του ύψους, ίσως και του ύφους, και σίγουρα λόγω των δυτικοευρωπαϊκών χαρακτηριστικών μου, πολύ συχνά ακόμα και σήμερα μου μιλάνε στα αγγλικά σε τουριστικές περιοχές). Μια κυρία σε μια στάση νομίζοντας ότι ίσως είμαι κάποιος τουρίστας που είχε βγει από το ξενοδοχείο του στο Σύνταγμα για τζόγκινγκ, μου φώναξε: «Macedonia is greeklish!».

Έφυγα από το Σύνταγμα στη 13:00. Εκείνη την ώρα η πλατεία ήταν γεμάτη αλλά στα γύρω στενά (Νίκης, Βουκουρεστίου, Κριεζώτου) σχεδόν δεν υπήρχε ψυχή. Εκτιμώ ότι η συγκέντρωση θα είναι τελικά βροντερή αλλά ίσως όχι τόσο μεγάλη όσο θα ήλπιζαν οι διοργανωτές. Θα τολμούσα και την πρόβλεψη ότι δεν θα γίνουν επεισόδια παρά το κλίμα που καλλιέργησαν οι «Ρουβίκωνες» και άλλοι τις προηγούμενες μέρες. Όσο για την αστυνομία, όση ώρα παρέμεινα στο επίκεντρο των γεγονότων η παρουσία της ήταν διακριτική για να μην πω ανύπαρκτη, όμως μου έκανε εντύπωση ότι υπήρχαν κλούβες κάθετα στο οδόστρωμα και επί της Πανεπιστημίου (πριν το οφθαλμιατρείο) και επί της Σταδίου στο ίδιο ύψος. Ας ελπίσουμε να μη δημιουργηθεί συωστισμός και «εγκλωβιστεί» το πλήθος.

Αυτές ήταν οι πρώτες ύλες, τα συστατικά δηλαδή της συγκέντρωσης, όπως τα είδα να «τρέχουν» μπροστά μου σε μορφή… «σινεμασκόπ»: Άλλα άνοστα, άλλα μπαγιάτικα και ξαναζεσταμένα υλικά, λίγα από αυτά άγρια, πελαγίσια και αυθεντικά, τα περισσότερα αδιάφορα όσο ένα καρβέλι ψωμί του συρμού που βαπτίζεται «παραδοσιακό» και «της γιαγιάς». Το αν σε αυτά τα συστατικά θα μπουν περίεργα μπαχαρικά με αποτέλεσμα να αλλοιώσουν το πιάτο, και το πως θα «μαγειρευτούν» από τους σεφ – καθοδηγητές για να «ταΐσουν» το λαό, θα το ξέρουμε το βράδυ.

TAGS :
μακεδονία Μακεδονικό

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook