«Το μεσημέρι κάτω απ’ το λιοπύρι, η θάλασσα μόλις που λικνίζεται, εξαντλημένη» (Ηenri-Edmond Cross, «Golden isles», c. 1891, detail).

[…] Το μεσημέρι κάτω απ’ το λιοπύρι, η θάλασσα μόλις που λικνίζεται, εξαντλημένη. Σαν ξαναπέφτει πάνω στον ίδιο της τον όγκο, κάνει τη σιωπή να σφυρίζει. Μια ώρα ψήσιμο και το χλωμό νερό, τεράστια μάζα υπερθερμασμένης λαμαρίνας, τσιτσιρίζει. Τσιτσιρίζει, καπνίζει, τέλος καίγεται. Σε μια στιγμή θα αναποδογυρίσει για να χαρίσει στον ήλιο το υγρό του πρόσωπο, κρυμμένο ακόμα κάτω απ’ τα κύματα και τα σκοτάδια. […]

Στο πέλαγος. Ο ήλιος κατεβαίνει, η ομίχλη τον ρουφά πριν προλάβει να τον καταπιεί ο ορίζοντας. Μια σύντομη στιγμή και η θάλασσα βάφεται ροζ απ’ τη μια, μπλε απ’ την άλλη. Ύστερα τα νερά σκουραίνουν. Γλιστρά η γολέτα, μικροσκοπική, πάνω σ’ ένα τέλειο κύμα από θαμπό και χοντρό μέταλλο. Και την ώρα της απέραντης γαλήνης, μέσα στη νύχτα που σιμώνει, εκατοντάδες δελφίνια ξεπετάγονται απ’ τα νερά, χοροπηδούν για λίγο ολόγυρά μας, ύστερα φεύγουν προς τον έρημο ορίζοντα. Χάνονται κι αφήνουν πίσω τους τη σιωπή και την αγωνία των πρωτόγονων νερών. […]

Στην επόμενη σελίδα: «Στη θάλασσα! Στη θάλασσα!».

1 2 3 4 5

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top