Το μεγαλειώδες στυλ του Αλκιβιάδη (450 π.Χ.- 404 π.Χ.)

Όπλα του το ατίθασο πνεύμα, η αδιαμφισβήτητη οξυδέρκεια, αλλά και η εξαιρετική ομορφιά του.

Ακόμα κι αυτός, ο ασυλλόγιστα εγωκεντρικός και ματαιόδοξος Αθηναίος πολιτικός, δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι το όνομα και η εν μέρει μυθοποιημένη εικόνα του θα εξακολουθούσε να συναρπάζει αδιάκοπα τους ανθρώπους μέχρι και σήμερα.

Βέβαια, ο Αλκιβιάδης έζησε έντονα και υπήρξε πρωταγωνιστής στις ιστορικές στιγμές μιας εποχής που, έτσι κι αλλιώς, προσδιόρισε την απαρχή του Δυτικού Κόσμου. Αλλά ο εξωνημένος, ο άσωτος, ο ατιμωτικά δολοφονημένος; Αν εμπιστευτούμε τους ιστοριογράφους (Ξενοφών), τους βιογράφους (Πλούταρχος), αλλά και τους σύγχρονους μελετητές (Ζακλίν Ντε Ρομιγί), δεν θα ήταν τόσο αυθαίρετο να συμπεράνουμε πως αυτό του το ύφος, που διαχρονικά γοήτευσε, ήταν η συμπύκνωση των αρετών και των παθών της Κλασικής Ελλάδας. Απλώς, στην περίπτωση του Αλκιβιάδη ήταν όλα αυτά στον υπερθετικό βαθμό…

Αριστοκράτης και ανιψιός του Περικλή, μεγάλωσε κυριολεκτικά στο αίθριο του σπιτιού τού εμβληματικού πολιτικού, μιας και είχε χάσει, σε μικρή ηλικία, τον ευπατρίδη πατέρα του, Κλεινία. Με όπλα του το ατίθασο πνεύμα, την αδιαμφισβήτητη οξυδέρκεια, αλλά και την εξαιρετική ομορφιά του (ο Πλάτωνας έλεγε ότι ακόμα και το νύχι του μεγάλου δαχτύλου τού ποδιού του ήταν τέλεια σχηματισμένο), έβαλε από νωρίς το στόχο να κατακτήσει την Αθήνα –δηλαδή, τον κόσμο ολόκληρο. Πολέμησε μάλιστα γενναία γι’ αυτήν, εναντίον των Σπαρτιατών στην Ποτίδαια και αργότερα στο Δήλιο, και επέστρεψε στην πόλη ως ήρωας.

Η Αθήνα σύντομα υποκλίθηκε∙ αλλά, όχι τόσο στον αμφισβητούμενο πατριωτισμό του. Η χρυσελεφάντινη πολεμική ασπίδα του, εξάλλου, είχε χαραγμένο πάνω της τον θεό Έρωτα με το τόξο στο χέρι. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 416 π.Χ., ο Αλκιβιάδης συμμετείχε με επτά ιππήλατα άρματα, κάτι που δεν το είχαν τολμήσει ούτε βασιλιάδες, και κέρδισε και τα τρία πρώτα βραβεία των αρματοδρομιών.

Αλλά η εκζήτηση και η επίδειξη του μεγαλείου έπρεπε να είναι περισσότερο σοκαριστική: Ο σκύλος που αγόρασε ήταν πιο ακριβός απ’ όσο θα του κόστιζε ένας δούλος και όταν κι αυτό ξεχάστηκε, αποφάσισε να προσφέρει στον εαυτό του έναν στολίσκο από τριήρεις, προσλαμβάνοντας μουσικούς, αντί για ναύτες.

Σε έναν παροξυσμό αλαζονείας, έφτασε να χαστουκίσει δημοσίως τον Ιππόνικο, έναν από τους πιο πλούσιους Αθηναίους της εποχής, κερδίζοντας ένα ανόητο στοίχημα. Όταν συνειδητοποίησε το λάθος του, όμως, δεν ζήτησε ταπεινά τη συγχώρεση, αλλά ξεγυμνώθηκε μπροστά του, απαιτώντας με θεατρινισμούς να τον μαστιγώσει για τιμωρία. Ο Ιππόνικος, όχι μόνο δεν τον τιμώρησε, αλλά του έδωσε για σύζυγο την κόρη του Ιππαρέτη, μια από τις ωραιότερες νύφες της Αθήνας.

Σε μια πόλη που κυκλοφορούσαν περισσότερα από εκατό αρώματα στο εμπόριο, μόδα ήταν αυτό που επέλεγε ο Αλκιβιάδης. Έβαλε να του φτιάξουν σανδάλια με διαφορετικό σχήμα και σύντομα όλη η Αθήνα φόρεσε τις «αλκιβιάδες»! Όταν εκείνος σταμάτησε να παίζει μουσική με τον αυλό, γιατί έβρισκε ότι του «παραμορφώνει» το πρόσωπο, οι έφηβοι Αθηναίοι εγκατέλειψαν σε μεγάλο βαθμό την εκμάθησή του. Ακόμα και το ελαφρύ του ψεύδισμα μιμήθηκαν.

Στο παρόν σημείωμα γίνεται λόγος κυρίως για το στυλ του ανδρός. Πολλά ακόμα θα μπορούσαν να ειπωθούν για τις άλλες αρετές του. Ας δώσουμε ένα μόνο παράδειγμα: Για τον Σωκράτη, ο Αλκιβιάδης ήταν ένας σπουδαίος μαθητής και όταν αυτός εξαφανιζόταν για μεγάλα διαστήματα, τρέχοντας πίσω από διάσημες εταίρες, ο δάσκαλος -αναφέρει ο Πλούταρχος- «τον αναζητούσε σαν σκλάβο που είχε δραπετεύσει».

TAGS :
αρχαία ελλάδα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook