AE1920-empeirikos

Φορούσε τα sur mesure κοστούμια του με την επιδέξια επιμελημένη ποσέτ, όταν περπατούσε από την Αθήνα ως το Μπογιάτι και το τσιφλίκι που είχε αγοράσει ο πατέρας του.

Όταν, το 1929, ο Αντρέ Μπρετόν υποδεχόταν στους κύκλους των υπερρεαλιστών του Παρισιού τον Ανδρέα Εμπειρίκο, ο φλογερός νεαρός μαρξιστής ήταν περισσότερο γνωστός ως ο γιος του πλουσιότερου Έλληνα της εποχής. Κόντρα στο πεπρωμένο, αλλά και ανατρέποντας ένα-ένα τα διαχρονικά στερεότυπα, ο Εμπειρίκος ταυτίστηκε με αυτόν τον γόνιμο διχασμό, ίσως επειδή από πολύ νωρίς, πριν ακόμη αποκτήσει την ιδιότητα του ποιητή/ψυχαναλυτή/φωτογράφου/εραστή/πατέρα, είδε το είδωλό του σε «καθρέφτη γαλακτερό». Γι’ αυτό και φορούσε τα sur mesure κοστούμια του με την επιδέξια επιμελημένη ποσέτ, όταν περπατούσε από την Αθήνα ως το Μπογιάτι και το τσιφλίκι που είχε αγοράσει ο πατέρας του. Οραματιζόταν να οργανώσει εκεί μια αταξική κοινότητα, στα πρότυπα του ουτοπικού σοσιαλισμού του Φουριέ και των τολστοϊκών ιδεών που τόσο τον είχαν στοιχειώσει.

Eισήγαγε στην Ελλάδα έναν αστικό πολιτισμό σε «λανθάνουσα» μορφή.

Με τα γραφτά του (όπου η ψυχαρική γλώσσα υπονομεύει την επιτηδευμένη καθαρεύουσα και τούμπαλιν), αλλά και με την ίδια του την παρουσία (ο ναρκισσισμός του χωρούσε άνετα στο «ρενουδάκι» του, που ήταν κυριολεκτικά το μισό σε μέγεθος συγκριτικά με την Κάντιλακ του αδερφού του), ο Εμπειρίκος εισήγαγε στην Ελλάδα έναν αστικό πολιτισμό σε «λανθάνουσα» μορφή. Το γεγονός αυτό προκάλεσε και τη σύγχυση των διωκτών του κατά τον Εμφύλιο, όταν μερικά αμούστακα παιδιά της ΟΠΛΑ (εκτελεστικού βραχίονα του ΕΛΑΣ στην Αθήνα) δεν ήταν σίγουροι για ποιο λόγο τον συλλάμβαναν: ήταν «ο γιος του εφοπλιστή» ή μήπως ο τροτσικιστής (βαρύτερη κατηγορία) διανοούμενος;

Η φυσιογνωμία του δεν θα μπορούσε να ήταν περισσότερο αντιπροσωπευτική της πνευματικής παρακαταθήκης του, που συμπυκνώνεται στον «πόθο για την ελευθερία-ελευθερία για τον πόθο». Το γκρίζο μουσάκι νοτισμένο από τη φετιχιστική προσκόλληση στον καπνό, το σκαλισμένο μπαστούνι («ταξική» συμφιλίωση με τον πατέρα-αφέντη;), η μόνιμα περασμένη στο λαιμό αγαπημένη του Rolleiflex για να απαθανατίζει την άγουρη σεξουαλικότητα στα μάτια των «παιδίσκων». Όπως και να ’χει, ο ορισμός του στυλ δεν μπορεί να διαφέρει απ’ αυτόν που έδωσε ο ίδιος για την ποίηση: «ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου».

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top