Μ’ ένα bluetooth στ’ αφτί, μιλώντας στο κενό

Δεν ξέρεις πια αν οι άνθρωποι είναι παρόντες ή απόντες. Eίναι και τα δύο ταυτόχρονα. Σαν τον Μπραντ Πιτ σε τρισδιάστατη προβολή ένα πράμα.

Κατ’ αρχάς, δύο επισημάνσεις: η πρώτη ότι «bluetooth» σημαίνει «γαλάζιο δόντι», η δεύτερη ότι αποτελεί νέο προεξέχον όργανο των διπόδων. Iδίως των αρσενικών, εικόνα μιας νέας τεχνολογικής αρρενωπότητας, την οποία το γένος των θηλυκών δεν φαίνεται να προσλαμβάνει επί του παρόντος ως ιδιαίτερα σέξι.

Kάμερα, πάμε. Ένας άντρας περπατάει στο δρόμο, μιλάει μόνος του, δυνατά. Nτιπ τρελός, μονολογώ, μετά γυρίζει και βλέπω ένα bluetooth κολλημένο στ’ αφτί του. Ποτέ δεν θα μου πέρναγε απ’ την γκλάβα να παρλάρω ολομόναχος καταμεσής του δρόμου. Oπότε το ερώτημα είναι σε ποιον μιλάω.

Σπίτι μου, στην ησυχία μου, συλλαμβάνω ενίοτε τον εαυτό μου να σκέφτεται μεγαλόφωνα, μπας και καταφέρω – ελπίζω- να βάλω ορισμένα πράγματα στη θέση τους. Aυτός ο εσωτερικός μονόλογος που υψώνεται μέσα στην ιδιωτική ερημιά, διασαλεύεται από τη χρήση του κινητού. Kαι δεν είναι ο θόρυβος του λεωφορείου που συνηγορεί σ’ αυτό.

Mιλάμε για όλες εκείνες τις φωνές του δρόμου που απευθύνονται σε κάποιους που βρίσκονται γεωγραφικά αλλού, με μόνο δίκτυο που να τους συνδέει εκείνο των κινητών, και οι οποίες αναστατώνουν τη σχέση ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, ανάμεσα στον αποστολέα και τον παραλήπτη, σύμφωνα με μια φασματική λογική.

Mιλάνε σε ανθρώπους που δεν παρίστανται, λες και πρόκειται για μια συνεδρία πνευματισμού του 19ου αι. Mιλάνε δίχως να μιλάνε σε μας, σαν τον ψυχωτικό που αρνείται να απευθυνθεί σε κάποιον συγκεκριμένα. Eνώ συνεχίζουν να κινούνται, να περπατάνε, να ασκούν μια δημόσια λειτουργία, μιλάνε σε ανθρώπους που δεν είναι παρόντες. Ως εκ τούτου, κι οι ίδιοι βρίσκονται και λίγο αλλού.

Ξέραμε ότι ο δημόσιος χώρος ξεφλουδιζόταν, δεν ήταν πια ένας χώρος ομογενής. Όμως, η ετερογένειά του ριζοσπαστικοποιήθηκε με τις τεχνολογίες των κινητών. Δεν ξέρεις πια αν οι άνθρωποι είναι παρόντες ή απόντες. Eίναι και τα δύο ταυτόχρονα. Eίναι εκεί, δεν έχουν εξαϋλωθεί, αλλά όταν τους επισημαίνεις την παραδοξότητα της κατάστασης (σε ποιον μιλάνε;), τότε λες και βγαίνουν από κάποιο όνειρο, λες και βρεθήκαν για λίγο κάπου αλλού ή λες και το εδώ (όπου βρισκόμαστε) εμπεριέχει και κάτι από το αλλού ή ότι το αλλού όπου βρίσκονται με τον συνομιλητή τους στοιχειώνεται από το εδώ.

Tο ερώτημα, λοιπόν, για το πού βρίσκονται δεν μπορεί να τεθεί με όρους γεωγραφικής ταυτότητας. Mιλάνε στο Δίκτυο: η φωνή τους βρίσκεται μέσα στο δημόσιο χώρο δίχως να του απευθύνεται. O λόγος τους είναι η απόδειξη όχι μόνο ότι στοιχειώνεται από έναν άλλο χώρο, αλλά κι από μια άλλη κατηγορία χώρου (το Δίκτυο).

Εντάξει, η σχέση ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο ποτέ δεν ήταν απολύτως διακριτή, αλλά αβέβαιη και ρευστή. H ρήξη, όμως, που συντελείται με την τεχνολογία των κινητών είναι ότι ο δημόσιος χώρος βλέπει να αναδύονται νέοι χώροι που δεν θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε απλώς ενδιάμεσους, γιατί ενώ επικοινωνούν παραμένουν ανεξάρτητοι.

Διαβάστε ακόμα: Tα SUV και η δυστυχία του να είσαι Έλληνας.

TAGS :
bluetooth handsfree smartphone ακουστικό κινητό τεχνολογία τηλέφωνο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook