Driven: Ford Mustang 5.0 V8 GT. Life’s been good

Το αρχέτυπο pony-car παραμένει ένα κλασικό πισωκίνητο 2+2 coupé, ή fastback αν προτιμάτε, με 5λιτρο V8, μπλοκέ διαφορικό και 6άρι stick-shift κιβώτιο. Και μάλιστα, για πρώτη φορά με ανεξάρτητη ανάρτηση. (photo credit BX/Andro)

Βέβαια, εδώ που φτάσαμε καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Αλλά αυτό βέβαια το ξέρατε. Αυτό που μάλλον ΔΕΝ ξέρατε είναι το πόσο δύσκολη είναι η συμβίωση, έστω και για λίγες μέρες, μ’ ένα supercar.

Τι είναι όμως ένα supercar; Επιγραμματικά, είναι οποιοδήποτε σπορ αυτοκίνητο με 400+ άλογα και ανάλογες επιδόσεις. Στον σημερινό, στον αληθινό όμως κόσμο, supercar είναι ένα ουσιαστικά άχρηστο αυτοκίνητο, που δεν εξυπηρετεί κανέναν πρακτικό σκοπό. Ένα ακριβό κινούμενο έργο τέχνης για ευκατάστατους, ή για απατεώνες. Ή για όνειρα. Διότι, ένα supercar είναι πάνω απ’ όλα ένα “dream-car”.

Πότε όμως ήταν η τελευταία φορά που το όνειρό σας, αν δεν ήταν ακριβώς εφιάλτης, ήταν έστω λογικό; Διότι, στα δικά μου όνειρα, όταν δεν είμαι αδιάβαστος και ο μόνος χωρίς μπλε στυλό στις Πανελλαδικές, είμαι ολόγυμνος στη μέση του κλειστού του OAKA. Φορώντας μπρατσάκια και βατραχοπέδιλα.

Ενώ ποτέ δεν έχω ονειρευτεί ότι κάνω κάτι λογικό. Ότι αλλάζω ντουί, για παράδειγμα, ότι κλαδεύω μπιγκόνιες, ότι παίζω τάβλι, ή ότι φτιάχνω καφέ. Ή ότι κάνω τη φορολογική μου δήλωση. Ή οικονομία.

Ένα διόλου πρωτόγονο muscle-car που συνδυάζει ιδανικά το ρετρό με το μοντέρνο – και που μόνο Mustang θα μπορούσε βέβαια να είναι. (photo credit BX/Andro)

Έτσι και μ’ αυτά τα ονειρικά αυτοκίνητα. Διαβάσατε τώρα εσείς την εισαγωγή πιο πάνω και φαντάζεστε τον εαυτό σας να οδηγεί μια Pagani Huayra, ας πούμε. Η αλήθεια όμως είναι πως, αν δεν είσαι ο Danny De Vito, ή έστω ο λίγο ψηλότερος ετεροθαλής αδελφός του, ακόμη κι αν καταφέρεις να θηλυκώσεις στη θέση οδήγησης, ποτέ δεν θα βολευτείς πραγματικά. Ή βγεις με χάρη.

Διότι στις Pagani, αλλά και στις Ferrari ή Lamborghini του μάταιου τούτου κόσμου, κάθεσαι πολύ-πολύ χαμηλά, σχεδόν στο πάτωμα, με τα γόνατά σου να ακουμπούν πολλές φορές στο τιμόνι, και με το κεφάλι σου να ξύνει την οροφή. Πέρα δε απ’ το ότι τα περισσότερα απ’ αυτά τα υπεραυτοκίνητα μοιάζουν να ‘χουν το ίδιο πλάτος με μήκος, από μέσα βλέπεις λίγα πράγματα μπροστά, λιγότερα δίπλα και τίποτε πίσω.

Και δεν είναι μόνον αυτό. Θα σκεφτόσουν ποτέ να χρησιμοποιήσεις το πολύτιμό σου Ming για να κρατήσεις φρέσκο το λάδι του κουμπάρου απ’ τους Μολάους; Θα έβγαζες ποτέ απ’ το συρτάρι με τα καλά μαχαιροπήρουνα ένα μαχαίρι Christofle για να ξύσεις την τσίχλα απ’ το παπούτσι; Θα χρησιμοποιούσες ένα κομψοτέχνημα του Lalique για να σπάσεις τσάγαλα;

Υπό αυτό λοιπόν το πρίσμα, είναι επιεικώς ανόητο να υποθέσει κανείς ότι μπορεί να ζήσει μ’ ένα supercar χρησιμοποιώντας καθημερινά τους ίδιους δρόμους με ψαρωτικές μπετονιέρες, αψάρωτους ντελιβεράδες με death-wish, κυράδες με κινητά αντί για σκουλαρίκια, αεριτζήδες με smart, κάγκουρες με τελειωμένα σαξόραλα, ή βαλκάνιους σωματέμπορους με χαμηλωμένες Cayenne.

Μπορείς όμως, λέτε, να πας στο Salumaio για antipasti και carbonara guanciale, στα Καραμανλίδικα του Φάνη για παστουρμαδόπιτα και σουτζούκι, ή έστω σινεμά, βρε αδερφέ. Ναι; Δεν το νομίζω. Πού θα παρκάρεις; Στο δρόμο ή σε parking; Τολμάς να αφήσεις Italia σε μάντρα ή να δώσεις κλειδιά Aventador σε παρκαδόρο; Εδώ με BMW και ζορίζεσαι.

Κι έπειτα, άντε και τ’ αγόρασες… Ή στους γείτονές σου δεν θ’ αρέσει ο θόρυβος τα βράδια, ή οι φίλοι σου θα σε ζηλεύουν, ή η συνοδός σου δεν θα μπορεί να μπει / βγει με κοντό φόρεμα, ενώ όλοι οι υπόλοιποι θα σε μισήσουν. Όχι, ψέματα! Τα μικρά παιδιά θα σ’ ερωτευτούν. Το θες όμως αυτό; Ελπίζω πως όχι…

Άσε που τα περισσότερα υπεραυτοκίνητα –με προφανή εξαίρεση τις καλές Porsche– είναι όλο ιδιοτροπίες. Σαν πριμαντόνες ποδοσφαιριστές ή μπασκετμπολίστες που, όταν δεν υποφέρουν από τραβήγματα στους προσαγωγούς, ταλαιπωρούνται από ιώσεις.

Σχετικά ακριβές, αλλά ελαφρύτερο απ’ όσο θα ήθελα για τέτοιο αυτοκίνητο, τιμόνι. Για να ταιριάζει και με τον συμπλέκτη και τον επιλογέα. Πληροφόρηση όπως αυτή της φωτογραφίας σπανίζει. Ο V8 τραβάει παντού και πάντα. Η ποιότητα, υλικών και συναρμογής, απέχει από το να χαρακτηριστεί ευρωπαϊκή, αλλά με τέτοια τιμή… who gives a f..k. (photo credit Drive, BX/Andro)

Βέβαια, θα ‘ρθει αυτή η μέρα που θα βρεθείς μακριά από την πόλη και θα δοκιμάσεις να το σανιδώσεις για να δεις πώς πραγματικά μπορεί να πάει το απόκτημά σου. Αλλά, αν δεν είσαι ο Vettel ή ο Ogier, ένα είναι βέβαιο: πως αν εννοείς να φτάσεις τα όριά του, αργά ή γρήγορα θα βρεθείς ανάσκελα σε χωράφι, ή αγκαλιά με δέντρο. Αμφότερα φλεγόμενα, πιθανότατα.

Τότε; Αν δεν τολμάς να πας γρήγορα και δεν μπορείς να πας ούτε στον Βασιλόπουλο, ούτε τα παιδιά στο σχολείο, τι σου μένει; Η Αττική και η εθνική; Ελάτε τώρα… Είναι διασκέδαση να κολλάς πίσω από Ibiza και να προσπερνάς Avensis από δεξιά;

Στην πίστα τότε. ΟΚ. Πού; Στα Μέγαρα; Που δεν πρόκειται να βάλεις καν 4η; Εντάξει, αν ζεις στη β. Ελλάδα μπορείς να πεταχτείς στις Σέρρες, που έχουν και τον Λαϊλιά και μια χαρά πίστα, αλλά πάρε μαζί σου κι ένα σετ λάστιχα για μετά. Διότι εκεί, αν πας όπως μπορεί να πάει το αυτοκίνητο, μετά από πέντε-έξι γύρους αυτά τα πανάκριβα που φοράει τώρα θα ‘χουν μείνει με τα λινά.

Διαβάστε ακόμα: Ford Mustang 2.3L Fastback – Pony express

Άσε τη σχέση με τον Νόμο… Πώς το ‘λεγε ο Joe Walsh το ’78 στο «Life’s Been Good»; «My Maserati does one eighty-five, I lost my licence, now I don’t drive».

Και εν τέλει, η πραγματικότητα είναι πως σήμερα το πρωί μπορεί το οικογενειακό supermini να μου φάνηκε σαν καροτσάκι supermarket, αλλά το περί ου ο λόγος supercar δεν μπορώ να πω πως μου έλειψε. (Έχω πει πως λατρεύω την παρήχηση;)

Οι στιγμές που πραγματικά το ευχαριστήθηκα ήταν περισσότερο όταν το οδηγούσα χαλαρά και ξένοιαστα, με τον V8 του να γουργουρίζει στις 1500 στροφές, και λιγότερο όταν επιχειρούσα να κινηθώ σβέλτα σε δρόμους, βρεγμένους έστω, που αν και μου ήταν γνωστοί, έδειχναν ξαφνικά υπερβολικά στενοί και πιο στριφτεροί απ’ όσο τους θυμόμουν. Με αποτέλεσμα, η όποια ικανοποίηση να έχει προέλθει περισσότερο από την προσαρμοστικότητα στην πράξη και λιγότερο από τις επιδόσεις στη θεωρία.

Α, ναι. Η Mustang GT. Διότι αυτό, αγαπητέ αναγνώστη, είναι το περί ου ο λόγος supercar. Η οποία, έστω και σε αυτό το κραυγαλέο καναρινί, είναι ένα coupé που συνδυάζει ιδανικά το ρετρό με το μοντέρνο – και που μόνο Mustang θα μπορούσε να είναι.

«Αμερικανιά» ναι, αλλά τόσο όσο χρειάζεται για να κάνει ένα de jure αμερικανικό, αλλά de facto παγκόσμιο αυτοκίνητο επιθυμητό για τον ψαγμένο ευρωπαίο αγοραστή. (photo credit BX/Andro)

Μια «αμερικανιά» ναι, αλλά όσο «αμερικανιά» χρειάζεται για να κάνει ένα de jure αμερικανικό, αλλά de facto παγκόσμιο αυτοκίνητο (από αυτά που μας συνηθίζει τελευταία η Ford) επιθυμητό για τον ψαγμένο ευρωπαίο αγοραστή.

Ένα macho muscle-car, με απόλυτα αναμενόμενη, olde-worlde συμπεριφορά και προβλέψιμες αντιδράσεις, ακούραστα φρένα και έναν κινητήρα που αποδίδει ψυχωμένα σε όλο το φάσμα των στροφών του, συνοδεία σαγηνευτικού, μεθυστικού σχεδόν, ήχου.

Και εν τέλει, ένα από τα πρακτικότερα supercars εκεί έξω και, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών, σε τιμή επιπέδου «το αφεντικό τρελάθηκε».

Τα βασικά
Μοντέλο: Ford Mustang 5.0 GT
Κινητήρας: βενζινοκινητήρας V8, 4951 κ.ε.
Ισχύς: 421 HP @ 6500 rpm
Ροπή: 530 Nm @ 4250 rpm
Μετάδοση/Κιβώτιο: RWD/μηχανικό 6 σχέσεων
Κατανάλωση: 13,5 lt/100 km (επίσημη), 17,8 lt/100 km (πραγματική)
0-100: 4,8”
Τελική ταχύτητα: 250 km/h (ηλεκτρονικά περιορισμένη)
Τιμή: από €61.186

Διαβάστε ακόμα: 7 tips για αποδοτικό κλιματισμό στο αυτοκίνητο

TAGS :
Ford Mustang αυτοκίνητο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook