Ένα «κέλυφος» τέχνης, λιτότητας και άκρας ελληνικότητας στη Βοιωτία

Ο εξωτερικός θόλος του κτίσματος «συνομιλεί» με το εσωτερικό του εργαστηρίου.

Ανάμεσα σε ελαιόδεντρα, πικροδάφνες και κυπαρίσσια, σε αγροτεμάχιο 4.000 τ.μ. περίπου και σε απόσταση λίγων μέτρων από την οικία του στο Δήλεσι Βοιωτίας (το αρχαίο Δήλιον), αποφασίστηκε η ανέγερση του νέου εργαστηρίου του ζωγράφου και γλύπτη Αλέξανδρου Λιάπη. Τμήμα του περιβάλλοντος χώρου του νέου κτιρίου διαμορφώνεται σε υπαίθρια γλυπτοθήκη, φιλοξενώντας έργα του ίδιου του καλλιτέχνη. Η πρόκληση διπλή.

Το νέο δημιούργημα καλείται να συνδιαλαγεί από τη μία με το περιβάλλον που το περικλείει, δομημένο και αδόμητο, και από την άλλη με το ίδιο το έργο του καλλιτέχνη. Βασικά κριτήρια της σύνθεσης του νέου χτίσματος αποτελούν: η οικονομία των μέσων υλοποίησής του, η κατασκευαστική ειλικρίνεια και πειθαρχία, η πλαστικότητα που θα το έδενε με το πνεύμα του ελληνικού τοπίου. Ο σχεδιασμός του σε όλα τα επίπεδα, συνεπώς, εκφράζει τον καθοριστικό ρόλο του στατικού του φορέα.

Μια ευθύγραμμη σκάλα συνδέει οπτικά και λειτουργικά τα δύο επίπεδα, ενώ τα από σκυρόδεμα και “εν προβόλω” στοιχεία της λειτουργούν και ως γλυπτοθήκες-εκθετήρια.

Το νέο έργο είναι ένα κέλυφος από εμφανές οπλισμένο σκυρόδεμα το οποίο συντελείται σε τρεις διακριτές φάσεις σκυρόδεσης. Θεμέλιο, πλάκα, πρόβολος η πρώτη, τοιχία, μεσοπάτωμα η δεύτερη, θόλος η τρίτη.

Ο θόλος , διαχρονικό και διατοπικό αρχιτεκτονικό στοιχείο στέψης από την αρχαιότητα έως το Μοντερνισμό, συνομιλεί με τον ιδιαίτερο χώρο της οικίας του καλλιτέχνη, το “κελί”.

Τα ανοίγματα προκύπτουν από εγκάρσιες οριζόντιες τομές στο κέλυφος του κτηρίου. Τα παράθυρα καθώς “κόβονται” και “πέφτουν” στο έδαφος λειτουργούν ως πάγκοι υποδεχόμενα ανθρώπους.

Το νέο χτίσμα χωροθετείται στον άξονα Βορά- Νότου, ενώ το ορθογώνιο σχήμα της κάτοψής του διαιρείται σε τρεις ζώνες: Ο πρόβολος κι ο ημιυπαίθριος χώρος στο Νότο, απ’ όπου και η είσοδος. Η πρώτη ζώνη, χώρος διημέρευσης και εργασίας του καλλιτέχνη. Δεύτερη ζώνη και μεσοπάτωμα, για την αποθήκευση έργων. Στο Βορρά, τρίτη ζώνη. Μια ευθύγραμμη σκάλα συνδέει οπτικά και λειτουργικά τα δύο επίπεδα, ενώ τα από σκυρόδεμα και “εν προβόλω” στοιχεία της λειτουργούν και ως γλυπτοθήκες-εκθετήρια της δουλειάς του καλλιτέχνη.

Ο σχεδόν μονοχρωματικός και αδρός χαρακτήρας του νέου έργου επηρεάζει και επηρεάζεται από τη δουλειά του καλλιτέχνη.

Τα ανοίγματα, τα οποία σχετίζονται με την πορεία του ήλιου, το φωτισμό στο εσωτερικό του χώρου και το διαμπερή αερισμό του, προκύπτουν από εγκάρσιες οριζόντιες τομές στο κέλυφος του κτιρίου. Τα παράθυρα, καθώς “κόβονται” και “πέφτουν” στο έδαφος λειτουργούν ως πάγκοι, υποδεχόμενα ανθρώπους, και ως βάθρα υποδεχόμενα γλυπτικά έργα.

Το εργαστήρι έχει κατασκευαστεί αποκλειστικά από οπλισμένο σκυρόδεμα, έχει μεταλλικά οξειδωμένα κουφώματα και βιομηχανικό δάπεδο. Ο σχεδόν μονοχρωματικός και αδρός χαρακτήρας του νέου έργου επηρεάζει και επηρεάζεται από τη δουλειά του καλλιτέχνη, συντελώντας τελικά σ’ ένα ενιαίο γλυπτικό αποτέλεσμα.

Photos: Yiannis Hadjiaslanis
⇒ Για περισσότερα επισκεφθείτε το archisearch.gr.

Διαβάστε ακόμα: Αρχιτεκτονική, γιατί οι γυναίκες στην Ελλάδα δεν πιάνουν κορυφή;

TAGS :
αρχιτεκτονική Βοιωτία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook