Δεν είναι τυχαίο το ότι οι μισοί που πάνε να παρακολουθήσουν οποιοδήποτε ιστορικό ράλλυ, πάνε για τις Lancia. (photo credit redbull.com)

Διαβάζοντας τις προάλλες ένα debate για το αν η Lancia Thesis ήταν καλό αυτοκίνητο ή όχι (καλύτερα να μην πω τη γνώμη μου), θυμήθηκα ότι πολύς κόσμος αναφέρεται στη Lancia μ’ ένα ανεξήγητο πάθος. Δυσανάλογο, θα έλεγα, ακόμα και για τις “Glory Days” της μάρκας, η οποία, εκτός Ιταλίας, ποτέ δεν ξεπέρασε το 2% της συνολικής ευρωπαϊκής αγοράς. Με εξαίρεση την εποχή των Autobianchi, που δεν ήταν Lancia.

Θα πρέπει ίσως να αναθέσουμε σε μια εταιρεία δημοσκοπήσεων να κάνει μια έρευνα για το προφίλ αυτών που υπερασπίζονται σήμερα τίποτα περισσότερο, στην ουσία, από μια φωτογραφία μιας Fulvia, Stratos, 037 ή Integrale που κάποιος Munari, Alén, Toivonen ή Kankkunen κάποτε οδήγησε, και, μέσω της φωτογραφίας, αναφέρονται, με τα καλύτερα λόγια και τα ισχυρότερα επιχειρήματα, σε μοντέλα που δεν είχαν καμία σχέση με την πραγματική μάρκα.

Είμαι δε πολύ περίεργος να μάθω την ηλικία τους. Και δεν θα εκπλαγώ αν προκύψει ότι, την εποχή που η Delta (πρώτης και τελευταίας γενιάς) ήταν ακόμα ζωντανή, ένα μεγάλο ποσοστό απ’ αυτούς ήταν στο Δημοτικό, αν όχι αγέννητοι.

ΠΩΛΕΙΤΑΙ. Με την ιστορία να δείχνει ότι στην περίπτωση της Lancia κάτι δεν πήγε καλά. (photo credit savelancia.it)

Είναι γνωστό (follow the money) ότι βασικός λόγος που όλοι οι κατασκευαστές συμμετέχουν στο WRC, εκτός φυσικά της τεχνολογικής εξέλιξης, είναι για να στρατολογήσουν οπαδούς και να πουλήσουν τα look-alike μοντέλα τους. Διότι τα έξοδα, ειδικά τη συγκεκριμένη εποχή, ανταγωνίζονταν εκείνα της F1 και κάπως έπρεπε να καλυφθούν.

Η ιστορία μάς έδειξε όμως ότι στην περίπτωση της Lancia κάτι δεν πήγε καλά. Άλλοι μπορεί να μην απέκτησαν φανατικούς οπαδούς, αλλά πούλησαν αυτοκίνητα, ενώ στη Lancia, σε αντίθεση με την κατάληξη της μάρκας, οι οπαδοί συνεχίζουν ανεξήγητα να αυξάνονται. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το ότι οι μισοί που πάνε να παρακολουθήσουν οποιοδήποτε ιστορικό ράλλυ, πάνε για τη Lancia.

Αυτό από μόνο του αποτελεί (δικαιολογημένο) λόγο να πάρεις ένα σκουπόξυλο και να σπάσεις τα κεφάλια εκείνων που με ευκολία πήραν την απόφαση, από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, να κάνουν στάχτη χρήματα, κόπους και θυσίες δεκαετιών, μπροστά στην «ανάγκη» να διαφοροποιηθεί η εικόνα της μάρκας μέσα στο “Gruppo”.

Ακόμα κι αν ο κ. Marchionne έδινε το πράσινο φως να παραχθεί το εικονιζόμενο, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα είχε ελπίδες αναβίωσης η μάρκα. (photo credit Mario Granata)

Έχοντας δε πάντα στο μυαλό να την προξενέψουν με κάποια άλλη μάρκα (κάθε μήνα ακουγόταν και κάποια καινούρια), ξόδεψαν ακόμα περισσότερα χρήματα χωρίς αποτέλεσμα. Το αστείο είναι ότι το ήξεραν και το έλεγαν πως θα γίνει ο γάμος, πριν ακόμα γίνει. Το δεύτερο αστείο είναι ότι ο γάμος Lancia/Chrysler τελικά έγινε. Με το στανιό, αλλά έγινε.

Ήταν φανερό πάντως ότι η πλάστιγγα είχε γείρει προς τη μεριά της Alfa Romeo. Mε τον Walter de Silva να σχεδιάζει την Alfa 156 και τον Mike Robinson (το γιατί έφεραν Καλιφορνέζο σχεδιαστή στο Τορίνο μόνο οι Ιταλοί το ξέρουν) το πρωτότυπο Lancia Dialogos και να παίρνει πράσινο φως για τη γραμμή παραγωγής το Thesis και η Lybra (όχι ότι φταίει αυτός), το αποτέλεσμα ήταν τελειωμένο από τα αποδυτήρια.

Για την ιστορία, που μόνο φάρσες σκαρώνει, τη Lancia Lybra διαδέχτηκε μια νέα Lancia Flavia, που ήταν ένα Chrysler 200, που ήταν ένα Chrysler 300, για το οποίο αργότερα ο κ. Marchionne, CEO του ομίλου Fiat Chrysler, είπε ότι «μάλλον δεν ήταν και πολύ πρακτικό σαν αυτοκίνητο».

//O Αλέξανδρος Κορέσσης γράφει δημόσια για αυτοκίνηση και αυτοκίνητα.

 

Διαβάστε ακόμα: Το «Ελληνικό όνειρο» της Cayenne. Πώς έγινε το «εθνικό» μας αυτοκίνητο και που κατέληξε

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top