Μια ζωή το ίδιο άρωμα;

Κάθε φορά πρέπει να μυρίζουμε σαν τον εαυτό μας, όχι να αγοράζουμε έναν εμφιαλωμένο σχεδιαστή.

Το να αλλάζεις άρωμα σαν να ’ταν σώβρακο, το μόνο που δείχνει είναι ότι ακόμα ψάχνεσαι, ότι δεν καταφέρνεις να βρεις το προσωπικό σου στυλ. Ή ότι το χρησιμοποιείς σαν καθρέφτη, επιφορτισμένο να αντανακλά όχι αυτό που είσαι, αλλά αυτό που ονειρεύεσαι να είσαι. Βάζεις μια μάσκα, παίζεις ένα ρόλο, κρύβεσαι. Αλλά εδώ δεν πρόκειται για παιχνίδι.

Το προσωπικό σου άρωμα, αυτό που σε χαρακτηρίζει, είναι η ραχοκοκκαλιά της γοητείας σου. Είναι η άυλη υπογραφή σου, αποκαλύπτει αυτό που οι λέξεις αφήνουν να αιωρείται. Δηλώνει μια κατάσταση πνεύματος, δημιουργεί συγκίνηση. Είναι αυτό που ξυπνάει αναμνήσεις στις γυναίκες της ζωής σου, ακόμα και χρόνια μετά («Εκείνο το καταχωνιασμένο μαντήλι μύριζε εσύ. Μου ’ρθε αναγούλα κι είπα να σε πάρω τηλέφωνο»). Γι’ αυτό κι όταν πέφτουμε σε μια μυρωδιά που πραγματικά μας ταιριάζει, ξέρουμε ενστικτωδώς, από τις πρώτες της νότες, ότι είναι φτιαγμένη για μας. Σαν να εξημερώνει το είναι μας. Όσο πολυσύνθετη κι αν είναι η προσωπικότητά μας, εκείνη καταφέρνει να γίνει το απόσταγμά της.

Έχω παρατηρήσει ότι ακόμα και όσοι αλλάζουν συχνά αρώματα, τελικά επιλέγουν εκείνα που έχουν κοινή βάση, στυλ, ακόμα και χρώμα. Θα μου πείτε «Καλά, μια ζωή το ίδιο θα φοράω;» Μην ανησυχείτε. Θα θελήσετε να το εγκαταλείψετε όχι όταν δεν θα το πολυμυρίζετε πια, αλλά όταν εσείς ο ίδιος θα έχετε αλλάξει. Κάθε φορά πρέπει να μυρίζουμε σαν τον εαυτό μας, όχι να αγοράζουμε έναν εμφιαλωμένο σχεδιαστή. Το κόλπο με την κολόνια είναι να μη μοιάζει με κανενός άλλου. Το να μπείς σ’ ένα ταξί και να γυρίσει ο οδηγός να πει «Φοράς D&G; Κι εγώ!» δεν λέει.

TAGS :
άρωμα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook