mathesis

Στον τεκέ πήγαινε πάντα με τον σκύλο του ‒ένα φασαριόζικο μπουλντόγκ. Και την πρώτη τουμπεκιά από τον ναργιλέ την έπινε εκείνος. Γιατί ούτε ο σκύλος του ανεχόταν να ρουφήξει κακής ποιότητας χασίς και κατακάθια. Καμάρωνε ανάμεσα στους νταήδες της Δραπετσώνας, ότι ο σκύλος του ήταν από τους πιο μερακλήδες πότες της γειτονιάς.

Στιχουργός, αλλά και ο πιο γνήσιος σκιτσογράφος του ρεμπέτικου, ο Νίκος ο «Τρελάκιας» ‒όπως έμεινε στην ιστορία από το θρυλικό ομώνυμο τραγούδι‒ υπήρξε ο αντιπροσωπευτικότερος μάγκας του προπολεμικού Πειραιά. Από μικρός στο κουρμπέτι, ενδύθηκε τους κώδικες της πιάτσας πιο αυθεντικά από τον οποιοδήποτε: με λευκό, ασίκικο πουκάμισο «χωρίς γραβάτα μήτε κολάρο» (κουτσαβάκης), με μαντήλι άσπρο και μαύρο, γυαλιστερό ζωνάρι για να βάζει τη δίκοπη (μαχαίρα) και το «κούφιο» (πιστόλι) ως νταής, με ριγέ κοστούμι, περιποιημένη γραβάτα και στραβή ρεπούμπλικα ως τσίλικος μάγκας. Γιατί όσο και να αγαπούσε τη γειτονιά του, τη Δραπετσώνα, ο ο Μάθεσης δεν είχε σκοπό να παραμείνει ένας μαχαλόμαγκας. «Δεν έκανα παρέα με σωματέμπορους, κακοποιούς και κάτι άλλους χάληδες που φοράγανε μια ναυτική φανέλα χειμώνα καλοκαίρι», έγραφε και ήταν, λίγο έως πολύ, από τους πρώτους που έδωσε στην μαγκιά τον αληθινό της χαρακτήρα. Αλλά ζοριλίκια, δεν σήκωνε. Όταν το 1938, ένας νταής από την Φρεαττύδα τον φοβέρισε με μια φαλτσέτα και του σημάδεψε το λαιμό, εκείνος τον πυροβόλησε και τον άφησε στον τόπο.

Τα στιχάκια που έγραψε –ποιητική μαρτυρία του καιρού του‒ τραγούδησαν οι πιο αξιοσέβαστες φωνές του ρεμπέτικου (μεταξύ των οποίων και η μοναδική Ρόζα Εσκενάζυ) και όταν, το 1950, οι δίσκοι με τα τραγούδια του ακούστηκαν πέρα από τον Άγιο Διονύση και το Χατζηκυριάκειο, πήγε και έφτιαξε ένα χρυσό δαχτυλίδι με σκαλισμένο ένα κλειστό βιβλίο και πάνω σ’ αυτό το μονόγραμμά του. Και οι μάγκες μόνο ξέρουν ότι το σχέδιο αυτό χρησίμευε για να σπας τη μύτη των εχθρών σου.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top