Τα μονογράμματα δεν είναι δήθεν

Τρία υπερφίαλα παραδείγματα προς αποφυγή.

Θα έλεγα ότι, προτού το τοποθετήσετε, θα πρέπει πρώτα να το επινοήσετε κι αυτό δεν είναι διόλου εύκολο. Θα πρέπει να διαθέτετε την καλλιγραφική φλέβα που θα κάνει δύο απλά γράμματα να χορέψουν μαζί, δίνοντας τροφή στη φαντασία τρίτων.

Tα μονογράμματα έχουν μια γοητεία, γιατί είναι ένας τρόπος να λες χωρίς λόγια, να ονοματίζεις χωρίς ονόματα. Πρώτοι τα χρησιμοποίησαν στις υπογραφές τους οι Bυζαντινοί αυτοκράτορες.

Έκτοτε, κάθε μεγάλη προσωπικότητα, κάθε κάτοχος λεπτού γούστου, κάθε καλλιτέχνης διέθετε το μονόγραμμά του. Aκόμα κι ο έμπορος, ο οποίος δεν είχε δικαίωμα να χρησιμοποιήσει εραλδικό έμβλημα, επινοούσε το μονόγραμμα της φίρμας του.

Στις μέρες μας, η ύπαρξή του μπορεί να δηλώνει την ανάγκη διαφοροποίησης ή διάκρισης, τη φινέτσα, αλλά συνήθως πρόκειται απλώς για επιδεικτικό νεοπλουτισμό. Θεωρώ ότι το αντέχουν μόνο τα χειροποίητα πουκάμισα, ανάγλυφο, από μεταξωτή κλωστή και στο ίδιο χρώμα.

Mπορεί να ραφτεί στο κάτω αριστερό άκρο του πουκαμίσου, αλλά τότε ο μόνος λόγος ύπαρξής του θα ήταν να μην τα βουτάει ο γιος ή ο αδελφός σας ή να φτιάχνεται η ερωμένη σας.

H τοποθέτησή του στο τσεπάκι ή, εν πάση περιπτώσει, στο σημείο της καρδιάς, μου θυμίζει κολλεγιακό σακάκι και μου κάνει προβλέψιμο. Aντίθετα, διακριτικά πάνω στο μανίκι του πουκαμίσου αποκτά μια αριστοκρατική κομψότητα και, ενδεχομένως, χάρη.

Κάντο στη μανσέτα αλλά διακριτικά, όπως ο Φρεντ Αστέρ.

Διαβάστε ακόμα: Με τους στρογγυλούς γιακάδες στα πουκάμισα τι παίζει;

TAGS :
μονόγραμμα στυλ συμβουλές

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook