Αριστερά λευκό τζην Antony Morato και δεξιά λευκό τζην Pepe Jeans.

Πρέπει να παραδεχτούμε πως υπάρχει κόσμος και κοσμάκης που κωλώνει να φορέσει λευκό παντελόνι, πόσω μάλλον άσπρο τζην. Ενώ και τα δυο τους είναι θεμελιώδη για την ανδρική γκαρνταρόμπα, συχνά τα κάνουμε πέρα ή τα φοράμε ασχημονώντας. Ωστόσο, μην απατάσθε, αποτελούν όπλο στη φαρέτρα μας. Μόνη προϋπόθεση: να έχει ήλιο ή έναστρη νύχτα στο νησί.

Είθισται να το αποδίδουμε στα ωραία ρεμάλια της Côte d’ Azur, στους δανδήδες, στην ιταλιάνικη dolce vita και τις διακοπές στο Porto Cervo. Όμως, το λευκό παντελόνι είναι όμορφο και κομψό να το φοράμε ένα βράδυ μετά από την κατασκήνωση στην παραλία. Αλλά δεν συγχωρεί αστοχίες στο στυλ, διαφορετικά θα μοιάζεις με σοβατζή. Σε τελική ανάλυση, δεν είναι η ζεστή πατάτα της φινέτσας, αλλά μάλλον ένα κτηνάκι που πρέπει να ξέρεις να εξημερώσεις. Ένα αφηνιασμένο αλογάκι.

Μπραντ Πιτ και ΛεΜπρον Τζέιμς: οι δύο εκδοχές του λευκού τζην.

Θα μπορούσατε, όμως, να φέρνετε και σε ζωγράφο. Παρότι ο κανόνας το θέλει άσπιλο, να μην κυλιόμαστε μ’ αυτό στη χλόη και την άμμο, εμένα μ’ αρέσει έτσι, με σταλάγματα μπογιάς ή κομμάτι λερωμένο. Ρατσιστική λεπτομέρεια: Πρέπει να φέρνετε σε Κλέαρχο Κονιτσιώτη. Διαφορετικά, ξεχάστε το. Μαυροτσούκαλοι εδώ χαλάνε το έργο.

Slim-fit λευκό τζην από Antony Morato.

Παραδέχομαι, ωστόσο, ότι η επιλογή του παρουσιάζει μεγαλύτερες δυσκολίες απ’ ό,τι εκείνη των έγχρωμων συναδέλφων του. Ένα άσπρο παντελόνι με άσκημο κόψιμο θα δώσει κακά αποτελέσματα. Πρόκειται για ένα είδος περισκελίδας που δεν υποφέρει το κατά προσέγγιση. Πρέπει να ακολουθεί τη γραμμή των κανιών σας. Αν είναι πολύ φαρδύ, θα θυμίζετε μαξιλαροθήκη ή χορευτή της capoeira. Αν είναι πολύ στενό και με τάνγκα βρακί από μέσα, θα χρειαστείτε διπλό πουτσοκόφτη στο βάθος. Εν ολίγοις, η βασική αρχή είναι να πέφτει τέλεια πάνω σας.

Ποντάρετε σ’ ένα στυλ ‘60s, με ντεκόρ τη βίλα Μαλαπάρτε στο Κάπρι.

Άλλο βασικό θέμα είναι αυτό της ποιότητας. Δεν είναι εύκολο να βρεις στο εμπόριο λευκό παντελόνι που να μην το παίζει απαστράπτον και φίσκα στις τσέπες, αλλά που με τα πλυσίματα, το γυρνάει τάχιστα στο μπεζάκι ή το γκρι, ή χάνει τη φόρμα του. Κατά συνέπεια, η αγορά ενός καλού υφάσματος είναι εκ των ων ουκ άνευ. Ειδάλλως, είναι κακιά φάση να βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή.

Για να μη συμβεί το απευκταίο, πήγα κι αγόρασα δυο τέτοια. Ένα της Antony Morato κι ένα Pepe Jeans. Χαλαρά και cool και τα δύο. Το πρώτο πιο κλασικό, από πιο βαρύ denim. Για caterpillar χρήση με Ισλανδή κολυμβήτρια. Το δεύτερο πιο ελαφρύ, χαχόλικο πάνω, κολακευτικό στη συνέχεια, μ’ αφήνει να βάζω με άνεση τα χέρια στις τσέπες στη θέα εκείνης της μαυρισμένης Ιταλίδας στην Πάτμο χωρίς εσώρουχο κάτω από το χαμηλοκάβαλο παντελόνι.

Aυτό που μ΄αρέσει στην αγγλική Pepe Jeans είναι ότι τα παντελόνια της, παρότι δείχνουν χαλαρά και άνετα, έχουν ένα σωρό λεπτομέρειες, ώστε να μη γίνονται ποτέ βαρετά, όπως τα περισσότερα που κυκλοφορούν. Σε κάνουν να τ’ αγαπήσεις. Εξάλλου κάτι μου λέει το γεγονός ότι ο Philippe Atlani, επικεφαλής της θυγατρικής στη Γαλλία, έχει θητεύσει κάμποσα χρόνια στο Club Med.

Το ίδιο και με κείνα της Antony Morato. Οι δημιουργοί της, Lello, Giovanni και Tania Caldarelli, γνώρισαν την επιτυχία χάρη στην υψηλή ποιότητα των υλικών και στο ότι τα ρούχα τους είναι άμεσα αναγνωρίσιμα, παντρεύοντας το σικ με το ροκ πνεύμα, με ωραίο logo και διπλά πριτσίνια στις πίσω τσέπες, πράγμα που επιτρέπει σ΄έναν μοντέρνο άντρα όπως εγώ να εκφραστεί. Έτερο πλεονέκτημα: Και οι δύο μάρκες κρατάνε τις τιμές τους εξαιρετικά προσιτές.

Regular fit λευκό τζην από Pepe Jeans.

Επίσης: Εκτός από μένα που κυκλοφορούσα στην Αντίπαρο το ’80 με ολόσωμη λευκή φόρμα και μαύρα Rayban, εν είδει φλούφλη Κολομβιανού ναρκέμπορου, θεμιτό είναι το total white να αποφεύγεται. Δεν είστε παρθένος, εξάλλου. Αποδεκτό μόνον σε λευκές νύχτες και θεματικά πάρτις. Ποντάρετε σ’ ένα στυλ ‘60s, με ντεκόρ τη βίλα Μαλαπάρτε στο Κάπρι. Έχετε κατά νου επίσης πως δεν είσαστε η Χιονάτη. Το λευκό τζην είναι σοβαρό ένδυμα.

Πώς το φοράμε λοιπόν; Η απάντηση αφορά σε πτερόεντα νεογνά που μόλις έπεσαν απ’ τη φωλιά. Προσανατολιστείτε σ’ ένα ντύσιμο all time classic. Διαθέτει σοφία. Δεν πάμε σε φούξια πουκάμισα και πράσινα παπούτσια. Θα ήταν πυρετός το Σαββατόβραδο με υποθερμία. Παίζουμε το χαρτί της εξευγενισμένης απλότητας. Με ρούχα ρευστά και νωχελική στάση. Γυαλί με κίτρινο σκελετό και πράσινους φακούς. Μεταξωτός παναμάς.

Γαλάζιο πουκάμισο, κάποιο t-shirt, σκούρο μπλε, μολυβί ή αμμουδί πουλόβερ (το καλύτερό μου), μαρινιέρα και μπλέιζερ. Ίσως κάπου ένα κόκκινο μαντήλι σε χρυσαφένιο δέρμα. Και, προς Θεού, όχι δερμάτινα παπούτσια: μόνο ελβιέλες, σανδάλια και εσπαντρίγιες. Καλά, εντάξει, άντε και μοκασίνια χωρίς κάλτσες. Αλλά ποτέ μαύρα. Το απρόμαυρο εδώ δεν δουλεύει. Μια χαρούμενη ethnic ζώνη στην απόχρωση των παπά, ενδεχομένως γυρισμένα μπατζάκια. Συν γραβάτα «σπρετσατουρίστικα» χαλασμένη.

Τελευταίο: Μην φοβάστε το άσπρο τζην. Ανεβάζει τη διάθεση.

 

Διαβάστε ακόμα: Σταυρωτό γιλέκο με μονόπετο σακάκι – δίνει άλλο αέρα.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top