Στέκει αντίκρυ στη Γαλάτεια με δυο φτερούγες ανα χείρας –ακούραστος κι αλύγιστος κι αειθαλώς ερωτευμένος. Κι απαλά τον ώμο της αγγίζοντας πέφτει στη γη και σπάει με τα φτερά αγκαλιασμένος. Κι εκείνη μόνη μένοντας κόσμος γι’ αυτήν δεν μένει. Τρυπά τότε το στήθος της μ’... Περισσότερα