[…] Το 1947 αρρώστησα και δεν ξανάπαιξα πια. Από τότες παίζει το παιδί μου κι εγώ το βοηθάω. Καμιά φορά, άμα με πιάνει το κέφι, εκεί που είναι έτοιμος ν’ αρχίσει του παίρνω τις φιγούρες και παίζω εγώ. Αυτό τον ευχαριστεί πολύ, γιατί θέλει να... Περισσότερα
«O Καραγκιόζης μού λέει κάθε πρωί: Ρε Σωτήρη, για θυμήσου…»
Αυτή η ύστερη γνώση φωτίζει αναδροµικά στα µάτια µου τη στροφή µου προς τον Καραγκιόζη, ήδη στη δεκαετία του 1970· στροφή που, αν και θύµιζε την προσήλωση της γενιάς του ’30 στον Θεόφιλο και στον Μακρυγιάννη, απέρρεε από µια διαφορετική πνευµατική στάση. Σίγουρα γύρευα αρχικά... Περισσότερα
Καραγκιόζης: Ένα σχολείο ταπεινότητας και αυτογνωσίας
Εγκαλείται η εποχή ΓΑΠ/Παπακ λίγο-πολύ ως πρακτική Μπάρμπα Γιώργου. Δηλαδή ως επιμονή στο “φαίνεσθαι”, στην ευπρεπή παρουσία στα διεθνή fora – κάτω από την οποία παρουσία κρυβόταν αρκετή ενδοτικότητα, αν μη μια διάσταση λεβεντομαλακίας. Για το ίδιο, ουσιαστικά, πάει κάποιες στιγμές να κατηγορηθεί και μέρος... Περισσότερα
Μπαρμπαγιώργος, Χατζηαβάτης και Καραγκιόζης επί της (πολιτικής) σκηνής
ο 1924 μου είπε ο Μόλλας να ιδρύσουμε Σωματείο Καραγιοζοπαιχτών. Από τους ιδρυτές είμαι κι εγώ. Μέχρι σήμερα * (σ.σ.: εννοεί μέχρι το 1960, που εκδόθηκαν τα «Απομνημονεύματά του) όμως ποτές μου δεν έβαλα κάλπη για σύμβουλος ή πρόεδρος του Σωματείου. Μ’ αρέσει να υποτάσσουμαι... Περισσότερα
Αυτοί που δόξασαν την τέχνη του Καραγκιόζη
Button to top