Θανάσης Κ. Κωσταβάρας, «Μαζεύοντας βατόμουρα στα περίχωρα του Βόλου» Κατακαλόκαιρο, μεσημέρι, σε ασπρόμαυρο όνειρο. Πέρα από τα περιβόλια και τους Μπαξέδες. Πέρα από τʼ Αϊγιοργίτικα σπίτια. Προς τα χωράφια που απλώνονταν ως την Άλλη Μεριά. Μαζεύοντας –παιδιά– κάτω απʼ τον ήλιο, βατόμουρα. Κι αντίκρυ, ο... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τη Θεσσαλία
«Καλοκαιρινό» Πώς πέφτουνε οι βουτηχτάδες με το σκάφανδρο και ανασύρουν κίτρινα φορέματα τροχήλατα καροτσάκια κάποια ατονία του απογεύματος τον ναύτη που βγαίνει στον κήπο τ’ αγριοκέρασα φυτρωμένα στη μασχάλη σου όταν με τάιζες στο στόμα· τα καταβρόχθιζα με άγνοια κινδύνου και μοναξιάς. Είμαστε νέοι στη... Περισσότερα
Σοφία Λεβαντή, «Καλοκαιρινό»
«Πάντα μόνα» Άκουσα μια γιαγιά να λέει στο εγγόνι της –Μηνών αυτό– Χαμογελώντας Σαν να το νανουρίζει Ή να το ταχταρίζει «Άχου εσύ είσαι Που όλο σε αφήνουν μόνο σου Εσύ είσαι Που δεν σου μιλάει Κανένας» Αυτό χαμογελούσε και χαιρόταν Κι εκείνη χαιρότανε πολύ... Περισσότερα
Φιλία Κανελλοπούλου, «Πάντα μόνα»
«Ο τελευταίος πνιγμός» Υπάρχει πάντα μία τυχαία απόφαση που καταλήγει στην πιο καθοριστική στιγμή. Καθοριστική λέω εκείνη που περιλαμβάνει τη διάβαση του Ρουβίκωνα – έχουν κάποτε και τα μικρά ποτάμια μεγάλα βάθη και σε πνίγουν. Κι όσοι μένουν πίσω, να στραγγίζουν τα πνευμόνια του πνιγμένου,... Περισσότερα
Ευθυμία Γιώσα, «Ο τελευταίος πνιγμός»
«Ένα ιδρυτικό συμβάν» Όταν το αυτοκίνητο χτυπάει το περιστέρι είμαι στο πεζοδρόμιο, στον χώρο όπου η ανθρώπινη συνείδηση γίνεται συνείδηση της αγριότητας της πόλης όπου εκτοπισμένος ο γλάρος πεινάει για πεθαμένα πουλιά. Τότε λέω: να ο οπορτουνισμός της φύσης ένα αντεστραμμένο είδωλο κανιβαλισμού έτσι και... Περισσότερα
Τώνια Τζιρίτα Ζαχαράτου, «Ένα ιδρυτικό συμβάν»
Τάκης Βαρβιτσιώτης, «Ήρθες κοντά μου» Ήρθες κοντά μου Με την εύνοια των χελιδονιών Μου μίλησες Με τη σιωπή των άστρων Και το χαμόγελό σου έτρεμε Πάνω στα χείλη σου   (Από τη συλλογή «Αλφαβητάριο», 1955. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Τάκη Βαρβιτσιώτη, Σύνοψη, Ποιήματα, Τόμος... Περισσότερα
Οι ποιητές μας για τα χελιδόνια
«Και για την ομορφιά» Για τις ώρες που η πλάνη είναι αρραγής. Και για τις στιγμές που όλα λογίζονται ως οριστικά. Για τις μέρες που έχουν αφεθεί να είναι γλυκές Για τα χρώματα που μοιάζουν φωτεινά Για τα σχήματα που μένουν ακατανόητα Και για τις... Περισσότερα
Θοδωρής Πανάγος, «Και για την ομορφιά»
  «Ασβέστης» Θα συρθώ ως εκεί όπου σκούζουν οι κουκουβάγιες με μπηγμένα τα πόδια τους επάνω στις κεραίες λάβαρο θα γίνω να με δέρνει ο λυγμός της νύχτας. Θα συρθώ ανταριασμένη από τα σπασμένα γυαλιά των άστρων στο πρόσωπό μου για να σε βρω και... Περισσότερα
Ελένη Ντούξη, «Ασβέστης»
«Διάφανο» στον Φίοντορ Ντοστογιέφσκι   Ξάστερη θάλασσα προβάλλει τον βυθό. Τι ονειρεύεται το διάφανο νερό, αν όχι ομορφιά που δεν του ανήκει; Καταραμένη αρρώστια της φαντασίας: δέντρα να ανθίζουν καταμεσής χειμώνα, πως κάτι θα υπάρχουμε μετά το σήμερα. Από μιαν αχαριστία κρέμεται ο άνθρωπος. Από... Περισσότερα
Γιώργος Χ. Στεργιόπουλος, «Διάφανο»
Μυρσίνη Γκανά, Άτιτλο Το φθινόπωρο αυτό θα καταθέσουμε τάματα. Το μάτι με τον παλλόμενο φακό του το χέρι που εκτελεί διαταγές εκείνο το σώμα που μόνο του ξαναγυρνά στα πέρα μέρη και μια πλακέτα τσίγκινη με σκαλισμένη πάνω της μια εκ γενετής κωφάλαλη επιθυμία που... Περισσότερα
Οι νεότεροι ποιητές μας για το φθινόπωρο
Κι ύστερα τι να σου διηγηθώ, όταν μας πιάνει πέντε η ώρα τα χαράματα, όταν ο ένας επιστρέφει κι όταν ο άλλος καίγεται να μη γυρίσει, κάθε που φτάνει πέντε η ώρα τα χαράματα, τότε οι ώρες οι ελάχιστες, τότε οι λέξεις δύστροπες, πες μου... Περισσότερα
Μαίρη Κλιγκάτση, «Ακριβώς δεν υπάρχει»
λίγο κυπαρισσί λεπτή επίστρωση στην κόψη ίσως να το ’λεγες και κάτι πραγματικά σπουδαίο ή και ατύχημα ακόμα στον ορίζοντα πολύ το μπλε το καθαρό δεν έχω δα και τόσα υστερόγραφα όσο εσύ κοιτάς τον ουρανό ένα πολύ δικό μου χρώμα μέσα πήζει όχι δε... Περισσότερα
Νίκος Φιλντίσης, «Τοπίο»
Εξ αιτίας μιας σπάνιας ασθένειας των ματιών βλέπω συνεχώς το ίδιο σκοτεινό λιβάδι χιλιάδες μπλε ανθάκια ανθίζουν κάθε που λίθινο κεφάλι σκύβει στο βαμμένο σιντριβάνι έχω διαβάσει Όμηρο, Σαπφώ, Αλεξανδρινούς ποιητές του 20ου – κι όμως ο χρόνος τρέχει σε δάχτυλα βρώμικα που δείχνουν τις... Περισσότερα
Γιώργος Αλισάνογλου,  «Λάφυρο Βρέφος»
Button to top