Είναι μια ρεκλάμα παλιά που κρυφά προσκυνώ κάθε που αναδεύω νερά ζωντανεύει (κάθε που βουλιάζω εγώ, αυτή επιπλέει) σαν λαδομπογιά που επιμένει Είμαι εγώ να κατεβαίνω να κατεβαίνω σκαλιά μα ποτέ να μη φτάνω (ως την τάφρο) να βλέπω εκεί να κυματίζουν να κυματίζουν πανιά... Περισσότερα
Ειρήνη Γιαννάκη, «Rol»
Αύριο, σου είπα· θα ’ρθω αύριο Δε σε χωρούσε η νύχτα· φόρεσες γρήγορα-γρήγορα το σώμα σου και βάλθηκες να διασχίζεις ασταμάτητα τους καθρέφτες του σπιτιού, δίχως φανάρια Σφύριζαν οι λάμπες στο πέρασμά σου Βγαίναν απότομα από τους τοίχους τα καρφιά Γρυλίζαν οι κήποι Με βρήκες... Περισσότερα
Βάλια Τσάιτα-Τσιλιμένη, «Αγρύπνια»
Ίσως εμφανιστεί Ανοίγοντας την πύλη Χτυπώντας την καμπάνα Ή μέσα από τα χέρια μου Κάτω από τα πέλματα Στου νεωκόρου την αφοσίωση Κάθομαι στα σκαλιά Κατακερματισμένο είδωλο Μάτια πλάτη ακοή γκρεμός Είναι είπαν οι μέρες που θα φανεί Ο ψαράς από το απέναντι νησί Ίσως... Περισσότερα
Μαρία Κουλούρη, «Πιθανότητες του Αιγαίου»
Αμερική, πότε θα επαναστατήσουν οι βετεράνοι σου να θάψουν το Κονγκρέσο σου κάτω από τόνους χεριών, ποδιών, δεν ξέρω. Δυο κόσμοι ενωμένοι με μια κόκκινη κλωστή, αυτοί που αποφασίζουν για τον πόλεμο κι εκείνοι που πηγαίνουν. Κι αυτή η κόκκινη κλωστή, πολύ λεπτή μου φαίνεται,... Περισσότερα
Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη, «Τα του Πολέμου»
Στην Irena Gavranovic- Luksic Πάλι έξω απ’ το σώμα Το κοιτάζω από πάνω Σε αυτή την πόλη Που έχει καιρό πεθάνει Σε αυτούς τους φίλους Που δεν ζουν Ξεκινάει συχνά τελευταία Να πιαστεί από κάτι Να στήσει έναν γερό καβγά –Να ξυπνήσουν– Αυτή η λήθη... Περισσότερα
Βάγια Κάλφα, «Βραδινό καρέ ή εγώ μες στο σώμα μου»
  Κάθε μέρα Η ίδια μάχη Ο Δαβίδ κι ο Γολιάθ Στο τραπέζι της κουζίνας Στροβιλίζει το πιρούνι του Πάνω από τα κεφάλια των περαστικών Κι εύχεται να μην τον τσακίσει Το βάρος της αποτυχίας Το πιρούνι στα χέρια του Ζυγίζει όσο μια τρίαινα Που... Περισσότερα
Κάλλια Παπαδάκη, «Δαβίδ και Γολιάθ»
[ Ο πατέρας που δεν άντεχε να κολλούν στις σόλες του σταφίδες Μας φύτεψε ένα Καλοκαίρι στο χώμα Συνηθισμένα πράγματα θα πείτε Μα ας παινέψω μια φορά το σπιτικό μας Θυμάμαι χρόνια Είχαμε τον τέλειο αμπελώνα Άσος ο αδερφός στα κουκουτσάκια φυσοκάλαμο Κι εγώ που... Περισσότερα
Ειρήνη Καραγιαννίδου, Pinot Noir
Στέκει αντίκρυ στη Γαλάτεια με δυο φτερούγες ανα χείρας –ακούραστος κι αλύγιστος κι αειθαλώς ερωτευμένος. Κι απαλά τον ώμο της αγγίζοντας πέφτει στη γη και σπάει με τα φτερά αγκαλιασμένος. Κι εκείνη μόνη μένοντας κόσμος γι’ αυτήν δεν μένει. Τρυπά τότε το στήθος της μ’... Περισσότερα
Εσμεράλδα Γκέκα, Ο θάνατος του Πυγμαλίωνα
Το σκοτάδι έγινε κατάλληλο τώρα; Ήρθε η ώρα για την προσευχή μου; Να γονατίσω λοιπόν Αλλά να βγάλω τα ρούχα μου πρώτα Να είμαι σίγουρη Πως θα αναγνωρίσει το παιδί Του Όταν προσεύχομαι μου έρχεται καμιά φορά Η επιθυμία να θηλάσω Αίμα από την θηλή... Περισσότερα
Δήμητρα Αγγέλου, Ανηλικίωση
πάρχει μια γωνία από την άκρη του παραθύρου στο τρένο όπου μπορείς να δεις το τούνελ της διαδρομής –προκαθορισμένης βεβαίως– αν γείρεις το κεφάλι λοξά και ακολουθήσεις με το βλέμμα τα φώτα που δίνουν το στίγμα –με τεχνητό φωτισμό ασφαλώς– μιας βοηθητικής όρασης (Αφού ένα... Περισσότερα
Πόλυ Μαμακάκη, Oρατότης
Με δέχτηκαν αργά στην ενδοχώρα. Με όρους νησιού Χωρίς γέφυρες Με άδεια που εκκρεμεί Για ν’ αναπτύξω κάποτε δικούς μου πληθυσμούς Τοτέμ, φυλές, προγόνους Ν’ ασκήσω το δικαίωμα του τόπου Να γίνω πατρίδα. Για λόγους ταραχής, και για τις εντυπώσεις Με είπαν ηφαίστειο. Κάθε στεγνό... Περισσότερα
Λένα Καλλέργη, Ο Ξένος
  Με αυτό το αρραγές τοπίο παραμάσχαλα Υπερασπιζόσουν στην πόρτα Την απόμακρη ζέστη σου – Καλοκαίρι για έναν. Την άνοιγες σαν να επέμενες Πως το κενό είναι κάτι που επινοείται Κι αλλάζει συνθήματα και γίνεται Χώρος κατοικήσιμος. Στεκόμουν ακίνητη στην πιο ώρα της ώρας Κάτω... Περισσότερα
Ελευθερία Κυρίτση, Τοπίο προς εκμάθηση
Button to top