[…] Το 1947 αρρώστησα και δεν ξανάπαιξα πια. Από τότες παίζει το παιδί μου κι εγώ το βοηθάω. Καμιά φορά, άμα με πιάνει το κέφι, εκεί που είναι έτοιμος ν’ αρχίσει του παίρνω τις φιγούρες και παίζω εγώ. Αυτό τον ευχαριστεί πολύ, γιατί θέλει να... Περισσότερα