Αλέξανδρος Φωτιάδης: «Εκπληρώνω τη μεγαλύτερη επιθυμία του εαυτού μου»

«Η αδρεναλίνη που γεννιέται μέσα από την ταχύτητα της ανάβασης και κατάβασης στα δύσκολα αλλά πανέμορφα μονοπάτια του Ολύμπου αποτελεί μέρος των αναζητήσεων της ζωής μου».

Ποια είναι η βασική σας ασχολία στη ζωή;
Το 2011 αποφοίτησα από το Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού στη Θεσσαλονίκη. Μου άρεζε, ωστόσο, πάντα η φυσικοθεραπεία και μάλιστα πίστευα πως ο συνδυασμός της με το κομμάτι του αθλητισμού θα ήταν κάτι απίστευτα ενδιαφέρον. Αυτή τη στιγμή φοιτώ στο 2ο έτος του Τμήματος Φυσικοθεραπείας στο Αλεξάνδρειο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα Θεσσαλονίκης και παράλληλα δουλεύω και βοηθάω την οικογένεια μου στη Λεπτοκαρυά Πιερίας. Μέρος του χρόνου που μου απομένει το αφιερώνω στην ενασχόλησή μου με το ορεινό τρέξιμο, ως αθλητής αλλά και ως προπονητής.

Γιατί τρέχετε;
Αμέτρητες σελίδες θα μπορούσαν να γραφτούν για τους λόγους που κάποιος θα ήθελε να τρέχει. Η δική μου απάντηση: «Επειδή είναι τρόπος ζωής. Επειδή αν περάσει μια μέρα χωρίς να τρέξω νιώθω ότι μου λείπει. Επειδή ακόμα και όταν έχω επιστρέψει στο σπίτι εξουθενωμένος και χωρίς καθόλου κουράγιο πλέον για οτιδήποτε, το τρέξιμο γίνεται μια δίοδος για την ξεκούραση που χρειάζομαι. Οφείλω να τρέχω, γιατί νιώθω υποχρέωση να εκπληρώσω τη μεγαλύτερη επιθυμία του εαυτού μου.

Τι σας «ρίχνει» στο τρέξιμο;
Είναι απαράδεκτο να βλέπουμε σκουπίδια στα μονοπάτια που τρέχουμε. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται κάποιος που τρέχει στη φύση να πετάει απορρίμματα. Υποτίθεται πηγαίνουμε στη φύση για να αφεθούμε έστω και για λίγες ώρες στη μαγεία και την ομορφιά της, όχι για να συναντάμε το αποκρουστικό θέαμα που βλέπει καθημερινά κανείς στις «τσιμεντένιες» κοινωνίες.

Στιγμιότυπο από προπόνηση στα Οροπέδιο, Όλυμπος 2014.

Διαβάστε ακόμα: Πώς το σώμα σου θα τρέχει ρολόι

Και τι σας «ανεβάζει» περισσότερο;
Το συναίσθημα αυτό εκφράζεται ακριβώς με μια εικόνα. Τρέχω σε κάποιο από τα μονοπάτια του Ολύμπου. Βρίσκομαι μόνος μακριά από οποιοδήποτε καταφύγιο και από κάθε είδους πολιτισμού, και ξαφνικά συναντώ μπροστά μου ένα «άγριο» ζώο. Εκεί ξαναθυμάμαι ότι οφείλω να σεβαστώ αυτό που αντικρίζω, γιατί ο χώρος στον οποίο βρίσκομαι είναι ένα σπίτι, ένα καταφύγιο το οποίο έχει τις πόρτες του ανοιχτές για όλους. Η μόνη προϋπόθεση για να είμαι φιλοξενούμενος σε αυτό είναι να σέβομαι τους κανόνες του!

Από που αντλείτε έμπνευση για να πάτε ένα χιλιόμετρο παρακάτω, όταν φτάνετε στα όριά σας;
Σε στιγμές ανθρώπινης αδυναμίας και σε καταστάσεις όπου πλέον το ένστικτό σου αρχίζει να λέει «σταμάτα, εδώ είναι τα όριά σου…» μου έρχεται στο μυαλό η εξής φράση: «Δεν υπάρχουν όρια όταν κάνεις κάτι που αγαπάς. Ακόμη και όταν σταματήσεις πλέον να το αγαπάς, θα συνεχίζεις να νοιάζεσαι γι αυτό».

Έχετε λάβει μέρος σε αγώνες; Τι σας έμεινε από την εμπειρία;
Έχω συμμετάσχει σε πολλές διοργανώσεις. Παλιότερα σαν αθλητής στίβου σε Διασυλλογικά, Πανελλήνια πρωταθλήματα και διεθνείς συναντήσεις. Μου έχουν μείνει στο μυαλό πολλές χαρούμενες και μοναδικές στιγμές, κάποιες από τις οποίες λογικό είναι λόγω χρόνου να ξεθωριάζουν. Το συναίσθημα όμως που ένιωσα όταν τερμάτισα στον Ορειβατικό Μαραθώνιο του Ολύμπου δεν συγκρίνεται με κανένα μετάλλιο από αυτά που έχω κερδίσει στα χρόνια που ασχολούμουν με το στίβο και σίγουρα θα μείνει ως μια αξέχαστη στιγμή, μιας και ήταν ο αγώνας στον οποίο κατάλαβα πως από εκεί και στο εξής το ορεινό τρέξιμο θα μείνει για πάντα στη ζωή μου.

Τερματισμός στον Ορειβατικό Μαραθώνιο Ολύμπου 2013. Φωτογραφία: Go Experience

Ποιο είναι το ωραιότερο σημείο που έχετε τρέξει;
Ο «Λαιμός» στον Όλυμπο. Πραγματικά γεμίζω με ενθουσιασμό και ενέργεια κάθε φορά που περνάω από αυτό το σημείο.

Έχετε τρέξει στο σκοτάδι και πού;
Αυτή η ερώτηση είναι αφορμή για να μοιραστώ την πολύ πρόσφατη εμπειρία που έζησα και η οποία πιστεύω πως θα μου μείνει αξέχαστη. Με δυο πολύ καλούς μου φίλους και συναθλητές, τον Νίκο Πεσματζόγλου και τον Ηλία Καρυπίδη ξεκινήσαμε για μια συνηθισμένη βόλτα στη παραλία Λεπτοκαρυάς και καταλήξαμε μέσα σε 3 ώρες στο οροπέδιο, στα 2.700 μέτρα. Ξεκινήσαμε στις 01:00 και φτάσαμε στις 04:00. Είναι μαγικό το συναίσθημα να τρέχεις στο σκοτάδι. Βιώνεις ένα άλλο τοπίο, κάτι εντελώς διαφορετικό από το συνηθισμένο τρέξιμο. Ο οργανισμός σου βρίσκεται συνεχώς σε εγρήγορση. Αντιλαμβάνεσαι μέσα στη νύχτα ότι ένα μονοπάτι στο οποίο έχεις τρέξει πάρα πολλές φορές σου είναι εντελώς άγνωστο.

Πώς μετράτε την απόσταση που διανύετε;
Μεγάλη βοήθεια και πολύτιμο εργαλείο, το ρολόι με ενσωματωμένο gps. Πέρα από το ότι προσδίδει πλήρη και αναλυτική ενημέρωση για την ποσότητα και ποιότητα της προπόνησης, αποτελεί και μια ευχάριστη ενασχόληση μετά το πέρας της προπόνησης, μιας και μπορεί κανείς να συγκρίνει με τους φίλους του την προπόνησή του.

Διαβάστε ακόμα: «Ουφ! ∆εν χρειάζεται να τρέξω άλλο»

Σφενδάμη 2014. Υπό αντίξοες συνθήκες, τόνους λάσπης και ασταμάτητης βροχής που δυσκόλευε τον αγώνα ακόμα περισσότερο, πέρασμα από το πρώτο μισό (10κμ) σε 54 περίπου λεπτά. Φωτογραφία: Ευάγγελος Πάρρης

Προτιμάτε να τρέχετε μόνος ή με παρέα;
Φυσικά με παρέα. Μάλιστα πολλές φορές θυσιάζω μια βασική και απαραίτητη προπόνηση στην οποία όμως δεν έχω κάποιον να με ακολουθήσει, για μια πολύ πιο χαλαρή και άνετη, αλλά με καλή παρέα. Είναι πολύ σημαντικό να τρέχεις με παρέα. Μοιράζεσαι συναισθήματα, ανταλλάσσεις απόψεις, κάνοντας παράλληλα κάτι το οποίο σε γεμίζει πραγματικά. Με αυτό τον τρόπο μάλιστα πιστεύω πως ενισχύεται η φιλία.

Πρόσφατα ανακοινώσατε την έναρξη του νέου σας project «My Olympus». Πείτε μας λίγα λόγια γι αυτό.
Το «My Olympus» είναι η παρουσίαση των πιο εντυπωσιακών διαδρομών του Ολύμπου μέσα σε πλαίσια χρονομετρημένων προσπαθειών. Στο εξωτερικό τέτοιες προσπάθειες και ιδέες είναι διαδεδομένες και πολύ δημοφιλείς. Η αδρεναλίνη που γεννιέται μέσα από την ταχύτητα της ανάβασης και κατάβασης στα δύσκολα, αλλά πανέμορφα μονοπάτια του Ολύμπου αποτελεί μέρος των αναζητήσεων της ζωής μου. Η πρώτη διαδρομή λέγεται «Γομαροστάλι». Ξεκινά από τη δασική θέση Πριόνια στα 1100μ. και τελειώνει στο Καταφύγιο Κάκαλος, στα 2700μ..

Το σημείο «Λαιμός». Το πέρασμα από τη συνεχόμενη ανάβαση, στο μαγευτικό Οροπέδιο του Ολύμπου.

Υπάρχουν κάποια άτομα τα οποία θεωρείτε ότι σας βοήθησαν να έρθετε πιο κοντά στο χώρο του ορεινού τρεξίματος;
Το μεγαλύτερο ευχαριστώ πρέπει, τιμητικά, να αποδοθεί στην οικογένειά μου. Ο καθένας τους, με τον δικό του τρόπο, με στηρίζει και με εμπνέει να συνεχίζω να κάνω αυτό που αγαπώ. Πολύ μεγάλη συμπαράσταση από τα πρώτα μου βήματα στο χώρο του ορεινού τρεξίματος μου παρείχε ο Λάζαρος Ρήγος. Ήταν δίπλα μου σε οτιδήποτε χρειάστηκα ως τώρα και συγκεκριμένα με βοήθησε πολύ με τις γνώσεις του και την εμπειρία γύρω από το χώρο. Επίσης, στην εξέλιξη και πορεία που ακολουθώ, έχω τη στήριξη ενός μοναδικού ανθρώπου, του Νίκου Κωστόπουλου, ο οποίος επίσης με βοηθά με την πολύτιμη εμπειρία του στο χώρο. Αυτό που, ωστόσο, είμαι υποχρεωμένος να πω δημόσια, είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους γνώρισα τους τελευταίους μήνες κατά την ενασχόλησή μου με το ορεινό τρέξιμο. Η υποστήριξη, η διάθεση και οι συμβουλές του καθενός τους είναι πολύτιμα εφόδια για τον αγώνα που θα ακολουθήσω στην πορεία μου.

Έχετε κάποιον αγαπημένο δρομέα;
Τον Kilian Jornet: Είναι ο αθλητής που ζει ολοκληρωτικά το όνειρό του. Αποτελεί πρότυπο για μένα, κάποια στιγμή θα ήθελα να είχα την ευκαιρία να σταθώ δίπλα του στην εκκίνηση.

Διαβάστε ακόμα: Πώς… τρέχει το (ίδιο) αίμα στις φλέβες τους

Η αυθόρμητη απόφαση που εξελίχθηκε σε μοναδική εμπειρία νυχτερινής περιπέτειας.

TAGS :
fitness τρέξιμο Φωτιάδης

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook