kanakis_kolaz

«Σαν παιδί είμαι ο γιος των γονιών μου και κυρίως της Μαμάς μου. Σαν άντρας, όμως, ήμουν, είμαι και θα είμαι, πρώτα και πάνω από όλα, γιος του Μπαμπά μου. Του Γιάννη-Δανιήλ Δούμα, του πιο γλυκού, του πιο υπέροχου ανθρώπου που γνώρισα ποτέ», γράφει ο Αντώνης Κανάκης για τον πατέρα του (στη φωτογραφία αριστερά). Δεξιά, μπαμπάς και γιος στις αρχές μιας σχέσης ζωής, που σημάδεψε και τους δυο.

Τετάρτη 11/3/2015. Μια κανονική ημέρα. Είχα τελειώσει κάτι συναντήσεις στο γραφείο και γυρνούσα σπίτι. Η ώρα εννέα και κάτι το βράδυ. Χτύπησε το τηλέφωνο και ήταν η αδελφή μου. Το σήκωσα με καλή διάθεση. Έκανα κάτι σαν πλάκα, αλλά η φωνή της ήταν ταραγμένη και μου είπε: «Ρε Αντώνη, μόλις με πήρε η Μαμά, ο Μπαμπάς μάλλον έπαθε εγκεφαλικό»… […]

Έφτασα στο πατρικό μου, το ασθενοφόρο ήταν κάτω. Ανέβηκα τρέχοντας στο σπίτι. Η πόρτα ανοιχτή, οι γείτονες εκεί, ο φίλος ο Χρήστος ήδη εκεί γιατί ήταν πιο κοντά από μένα, τους προσπερνάω όλους, στρίβω στο καθιστικό όπου καθόταν με τη Μαμά μου και βλέπανε τηλεόραση, στο ίδιο καθιστικό όπου καθόμασταν όλη η οικογένεια μαζί, όταν η αδελφή μου και εγώ ήμασταν μικροί και μέναμε μαζί τους, μπαίνω μέσα και βλέπω τον Μπαμπά μου καθισμένο στην καρέκλα με το κεφάλι κάτω, το στόμα του κάπως στραβό προς την αριστερή πλευρά, τα μάτια του κλειστά, η κυρία Σούλα η γειτόνισσα δίπλα του, να του κρατάει το χέρι, και η Μαμά μου να του μιλάει.

Όλα αυτά τα βλέπω, ενώ κινούμαι με ταχύτητα προς το μέρος του, πέφτω στα γόνατα, του πιάνω το χέρι και του λέω: «Μπαμπά», και τότε συμβαίνει η πιο απερίγραπτη στιγμή της ζωής μου, όπου με το που ακούει τη φωνή μου, σηκώνει λίγο το κεφάλι, ανοίγει τα μάτια του, με κοιτάει, λάμπει το πρόσωπό του και μου δίνει ένα βλέμμα, Θεέ μου, ένα βλέμμα! Με το βλέμμα του αυτό, με ένα μόνο βλέμμα, μου είπε τα πάντα, για όλη μας τη ζωή, για το ποιοι είμαστε, για το ποιος είναι ο δεσμός μας, για την αγάπη που μας ενώνει, για την αγάπη που μου έχει, για το τι σημαίνω εγώ γι’ αυτόν και συγχρόνως μου είπε με το βλέμμα του πως «τώρα που ήρθες εσύ, Αντώνη, τώρα που ο γιος μου είναι εδώ, δεν φοβάμαι τίποτα, νιώθω ασφάλεια και ό,τι και να συμβεί, είμαι εντάξει». Όλα αυτά με ένα βλέμμα. Μετά μου έσφιξε το χέρι, μου το κρατούσε και ενώ ήταν σε κατάσταση εγκεφαλικού επεισοδίου, και μάλιστα ισχυρού εγκεφαλικού επεισοδίου, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, άνοιξε το στόμα του και με πολλή δυσκολία μου είπε: «Είμαι καλά». Αυτός ήταν. Μην τυχόν ανησυχήσω, μην τυχόν με επιβαρύνει. […]


Διαβάστε ακόμα – Σωτήρης Κακίσης: «Συνέχεια του πατέρα μου είμαι εγώ. Εδώ. Εδώ γύρω»


Ανέβηκα στην εντατική μόνος μου, έχοντας για πρώτη φορά στο μυαλό μου την, έως τότε αδιανόητη, σκέψη ότι μπορεί να πεθάνει ο Μπαμπάς μου. Έμεινα, νομίζω, πέντε ώρες στην εντατική, κρατώντας του και φιλώντας του το χέρι, το πρόσωπο, μιλώντας του, του έκανα μασάζ στα πόδια, τα χέρια, κλαίγοντας με έναν τρόπο που δεν ήξερα ότι υπάρχει. Πονώντας με έναν τρόπο που δεν ήξερα ότι υπάρχει. Δεν είχα κανέναν έλεγχο στο σώμα μου. Ο κόσμος όλος έμοιαζε να καταρρέει και να μην έχει καμία σημασία και κανένα νόημα. Μόνο αυτός! Μόνο αυτός είχε νόημα και σημασία. Αυτός ήταν ο κόσμος μου όλος. Πάντα αυτός ήταν ο κόσμος μου όλος, απλά δεν το είχα καταλάβει έως τότε. Οι θαυμάσιοι άνθρωποι της εντατικής, τους οποίους εκτίμησα απεριόριστα, αναγκάστηκαν σχεδόν να με βγάλουν έξω. […]

«Ο κόσμος όλος έμοιαζε να καταρρέει και να μην έχει καμία σημασία και κανένα νόημα. Μόνο αυτός! Μόνο αυτός είχε νόημα και σημασία. Αυτός ήταν ο κόσμος μου όλος».

Θυμήθηκα ένα μεσημέρι πριν από μερικές ημέρες, που κατέβαινα στον κάτω χώρο του σπιτιού μου, στο μέρος όπου εργάζομαι, που κοντοστάθηκα στο πλατύσκαλο της σκάλας, εκεί όπου έχει ένα παράθυρο που βλέπει στο σημείο του κήπου όπου ο Μπαμπάς μου συνήθως βρισκόταν. Ήταν εκεί εκείνο το μεσημέρι. Είχα πολλή δουλειά εκείνη την ημέρα. Τον κοιτούσα από το παράθυρο χωρίς να με αντιληφθεί και σκέφτηκα, «βγες έξω, βρε, να τον χαιρετήσεις, να τον αγκαλιάσεις, κάποτε δεν θα είναι εδώ». Αυτό σκέφτηκα μερικές ημέρες πριν! Αμέσως έδιωξα αυτή τη σκέψη από το μυαλό μου. Δεν μου άρεσε να σκέφτομαι ότι κάποτε δεν θα είναι εδώ. Την έδιωξα, αλλά το σκεφτόμουν ακόμη… να βγω, να μη βγω… Συνέχισα να κατεβαίνω τις σκάλες και ξεκίνησα τις δουλειές μου. Δεν βγήκα ποτέ εκείνη την ημέρα. Δεν μιλήσαμε ποτέ εκείνη την ημέρα…[…]

+IMG_18561

Ο Αντώνης Κανάκης με τον πατέρα του, τη μητέρα του και την αδελφή του σε ένα παλιότερο ευτυχισμένο οικογενειακό τραπέζι. «Πόσο απερίγραπτα μου λείπει, Θεέ μου», γράφει σήμερα για τον Μπαμπά του.

Πάω να τον δω μετά την επέμβαση της τραχειοστομίας. Τι ωραία! Φύγανε όλα αυτά από το πρόσωπό του. Τι όμορφος που είναι. Έχουν αρχίσει να πρήζονται τα χέρια του από την ακινησία, αλλά δεν πειράζει. Είναι όμορφος, περιποιημένος, ήρεμος. Είναι ο Μπαμπάς μου και είναι ζωντανός. Αναπνέει και ας είναι από μηχάνημα. Είναι ζεστός. Έχει τη μυρωδιά του. Το άγγιγμά του είναι το γνωστό άγγιγμά του που νιώθω από μικρό παιδί. Τον αγκαλιάζω και είναι η ίδια αγκαλιά. Μόνο που κοιμάται πολύ, πολύ, πολύ βαθιά. Δεν πειράζει, θα ξυπνήσει… Η ελπίδα μου και η πίστη μου ότι θα ξυπνήσει είναι πιο δυνατές από ποτέ. Βασικά, έχουν αντικατασταθεί από σιγουριά. Η καθημερινή μου, δε, επαφή μαζί του, οι μονόπλευρες συζητήσεις, τα φιλιά, οι αγκαλιές, με έχουν κάνει να ξεχάσω ή, καλύτερα, να προσπεράσω πλήρως την τραγική πλευρά του γεγονότος, των συνθηκών, και τους κινδύνους που εγκυμονούν. Είμαι μια χαρά. Σίγουρος, χαρούμενος και σε καθημερινή επαφή με τον Μπαμπά μου, όπως καθημερινή ήταν η επαφή μας σε όλη μας τη ζωή. Μαζί ήμασταν πάντα. Ντουέτο. Ποτέ χώρια. Και όταν δεν ήμασταν μαζί, πάλι μαζί ήμασταν…[…]


Διαβάστε ακόμα – Χάρης Βλαβιανός: Πώς με έναν πατέρα διαρκώς απών απ’ τη ζωή του έμαθε να γίνει καλύτερος πατέρας ο ίδιος


Πάω σπίτι. Γύρω στις δύο νιώθω κουρασμένος και πάω στο κρεβάτι να δω «House of cards». Ξεκινάει το επεισόδιο και εξελίσσεται για πέντε περίπου λεπτά. Τι ωραίος ηθοποιός που είναι ο Kevin Spacey. Άρεσε πολύ και στον Μπαμπά μου. Χτυπάει το κινητό μου. Νομίζω ότι είναι η φίλη μου με την οποία αντάλλασσα παιχνιδιάρικα μηνύματα έως εκείνη τη στιγμή.

+img0901

«Μαζί ήμασταν πάντα. Ντουέτο. Ποτέ χώρια. Και όταν δεν ήμασταν μαζί, πάλι μαζί ήμασταν…».

Πόσες χιλιάδες τηλεφωνήματα πρέπει να έχω δεχθεί στη ζωή μου… Πόσες φορές έχω ακούσει το τηλέφωνο να χτυπάει… Αυτή τη φορά δεν ήταν ένα ακόμη τηλεφώνημα. Αυτή τη φορά ήταν ΤΟ τηλεφώνημα. Δεν το ήξερα, όμως. Το τηλέφωνο απλά χτύπησε, όπως κάνει πάντα. Με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια ένταση, με τον ίδιο ήχο.

Κοιτάω το καντράν, ένα νούμερο που η συσκευή μου δεν το αναγνωρίζει, γιατί δεν το έχω αποθηκεύσει (και γιατί να το αποθηκεύσω, σιγά μην αποκτήσω και μόνιμη σχέση με το νούμερο αυτό), αλλά το αναγνωρίζω εγώ. Είναι η εντατική. Όταν έχεις τον άνθρωπό σου σε μια τόσο κρίσιμη κατάσταση στην εντατική και σου τηλεφωνούν από εκεί μέσα στην νύχτα, ε, του πούστη… μια αυτόματη ανησυχία σου έρχεται στο μυαλό. Εμένα ούτε καν αυτή μου ήρθε. Τόσο σίγουρος ήμουν. Τέτοια πίστη είχα ότι θα ξυπνήσει και θα γίνει καλά και θα τον πάω στο σπίτι της Περαίας. Απαντάω, λοιπόν, όχι με φόβο, αλλά με χαρά και πελώρια προσμονή να ακούσω ότι ο Μπαμπάς μου αντιδράει, ότι ξύπνησε και ότι πρέπει να πάω από ’κεί.

– Ναι.
– Γεια σας, από την εντατική του Αγίου Λουκά είμαστε…
(Δεν μου αρέσει πολύ ο τόνος της φωνής της, αλλά αυτοί έτσι σοβαροί είναι πάντα σκέφτομαι.)
– Ναι, ναι. Τι έγινε;
– Κύριε… Συλλυπητήρια…
– ΓΙΑΤΙ;;; ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΛΕΤΕ ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ;;; ΓΙΑΤΙ;;; ΑΦΟΥ ΟΛΑ ΠΗΓΑΙΝΑΝ ΚΑΛΑ! ΕΚΕΙ ΗΜΟΥΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΚΑΛΑ! ΣΤΑΘΕΡΟΣ ΗΤΑΝ! ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΛΕΤΕ ΣΥΛΛΥΠΗΤΗΡΙΑ;;;
– Λυπούμαστε πολύ, αλλά ο πατέρας σας έπαθε ανακοπή πριν από μισή ώρα περίπου. Από τότε κάναμε τα πάντα για να τον επαναφέρουμε, αλλά δεν ανταποκρίθηκε…

«Πόσο θα ήθελα να είχαμε γνωριστεί όταν ο μπαμπάς μου ήταν νεαρός, πιτσιρικάς. Να ήμασταν συνομήλικοι, να γινόμασταν κολλητοί φίλοι και να αλητεύαμε μαζί…»
cover1

Το εξώφυλλο του βιβλίου του Αντώνη Κανάκη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ianos.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου γνωρίζομαι με τον θάνατο. Είχαμε συναντηθεί αρκετές φορές στο παρελθόν, αλλά αυτή είναι η πρώτη φορά που γνωριζόμαστε. Με αγγίζει ο γαμιόλης. Έχει μπει στο δωμάτιό μου. Τον νιώθω γύρω μου, παγωμένο και αμείλικτο. Αντιπαθητικό και προκλητικό. Στα αρχίδια του όλα. Αυτός απλά σκοτώνει, εξαφανίζει, διαλύει… Διαλύει… Όχι αυτούς που σκοτώνει, βέβαια. Αυτούς που φαινομενικά δεν πειράζει, τους τριγύρω. Αυτούς διαλύει ο καριόλης. Αυτός πέρασε μέσα από το ακουστικό του τηλεφώνου και εγκαταστάθηκε πλέον μόνιμα στη ζωή μου. Αγενής και απρόσκλητος. Ανεπιθύμητος, αχώνευτος και ανήθικος, αλλά δεν χαμπαριάζει από τέτοια αυτός. Αυτός μού πήρε τον Μπαμπά μου. Αυτό το καθίκι μού πήρε τον Μπαμπά μου. Τώρα μόλις μου το είπαν. Τώρα μόλις μου είπαν ότι αυτό το καθίκι πήρε τον Μπαμπάκα μου… […]

Πόσο απερίγραπτα μου λείπει, Θεέ μου. Βλέπω φωτογραφίες του. Έστιάζω για κάποιο λόγο σε αυτές που ήταν νεαρός, πιτσιρικάς. Κοιτάω το πρόσωπό του, το χαμόγελό του. Τι καλό παιδί που φαίνεται να ήταν… Πόσο θα ήθελα σε κάποιο μαγικό σενάριο να είχαμε γνωριστεί τότε. Να ήμασταν συνομήλικοι, να γινόμασταν κολλητοί φίλοι και να αλητεύαμε μαζί… Να γνώριζα τα όνειρα, τις αγωνίες του, τα σχέδια, τους έρωτές του…

Μια ζωή, η ιστορία ενός ανθρώπου, η ιστορία του Μπαμπά μου τελείωσε. Έτσι απλά… Τελείωσε… Πώς γίνεται αυτό; Πώς γίνεται, έτσι απλά, μία κανονική ημέρα, να τελειώνει μια ολόκληρη ζωή… […]

Σαν παιδί είμαι ο γιος των γονιών μου και κυρίως της Μαμάς μου. Σαν άντρας, όμως, ήμουν, είμαι και θα είμαι, πρώτα και πάνω από όλα, γιος του Μπαμπά μου. Του Γιάννη-Δανιήλ Δούμα, του πιο γλυκού, του πιο υπέροχου ανθρώπου που γνώρισα ποτέ.

//Απόσπασμα από το βιβλίο του Αντώνη Δούμα-Κανάκη «Μπαμπά… (μια κανονική ημέρα)», Ianos εκδόσεις, 2015 από όπου και οι φωτογραφίες που το συνοδεύουν. Τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου διατίθενται για την οικονομική ενίσχυση του Ορφανοτροφείου «Άγιος Στυλιανός».


⇒ Από το προλογικό Σημείωμα του Αντώνη Κανάκη στην αρχή του βιβλίου:
«Πολλά, πάρα πολλά τραγούδια με συγκινούν. Πάντα όμως όταν άκουγα στο τραγούδι ‘’Fix You’’ των Coldplay τον στίχο ‘’When you lose something you cannot replace’’ έκλαιγα αυτόματα χωρίς να ξέρω το γιατί. Το γιατί το έμαθα… Ο τρόπος και ο χρόνος που το έμαθα βρίσκονται σε αυτό το γραπτό». Ακούστε εδώ το «Fix You».

 

Διαβάστε ακόμα: Top 5 ποιήματα για τον πατέρα

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top